مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۶۰ – تَتِمّهٔ نَصیحَتِ رَسولْ عَلَیْهِ السَّلام بیمار را
| ۲۴۶۱ | گفت پیغامبر مَر آن بیمار را | چون عِیادت کرد یارِ زار را | |
| ۲۴۶۲ | که مگر نوعی دُعایی کرده‌یی | از جَهالَت زَهْربایی خَورده‌یی؟ | |
| ۲۴۶۳ | یاد آوَر چه دُعا می‌گفته‌یی | چون زِ مَکْرِ نَفْسْ می‌آشفته‌یی | |
| ۲۴۶۴ | گفت یادم نیست، اِلّٰا هِمَّتی | دار با من، یادم آید ساعتی | |
| ۲۴۶۵ | از حُضورِ نوربَخْشِ مُصْطَفیٰ | پیشِ خاطِر آمد او را آن دُعا | |
| ۲۴۶۶ | تافْت زان روزَن که از دل تا دل است | روشنی که فَرقِ حَقّ و باطِل است | |
| ۲۴۶۷ | گفت اینک یادم آمد ای رَسول | آن دُعا که گفته‌ام من بوالْفُضول | |
| ۲۴۶۸ | چون گرفتارِ گُنَه می‌آمدم | غَرقه دست اَنْدَر حَشایش می‌زدم | |
| ۲۴۶۹ | از تو تَهدید و وَعیدی می‌رَسید | مُجرِمان را از عَذابِ بَسْ شَدید | |
| ۲۴۷۰ | مُضْطَرِب می‌گشتم و چاره نبود | بَندْ مُحْکم بود و قُفْلِ ناگُشود | |
| ۲۴۷۱ | نی مَقامِ صَبر و نی راهِ گُریز | نی امیدِ توبه، نی جایِ سِتیز | |
| ۲۴۷۲ | من چو هاروت و چو ماروت از حَزَن | آه می‌کردم که ای خَلّاقِ من | |
| ۲۴۷۳ | از خَطَر هاروت و ماروت آشکار | چاهِ بابِل را بِکَردند اختیار | |
| ۲۴۷۴ | تا عَذابِ آخِرَت این‌جا کَشَند | گُرْبُزَند و عاقل و ساحِروَش‌اَند | |
| ۲۴۷۵ | نیک کردند و به جایِ خویش بود | سَهْل‌تر باشد زِ آتش رنجِ دود | |
| ۲۴۷۶ | حَد ندارد وَصْفِ رَنجِ آن جهان | سَهْل باشد رنجِ دنیا پیشِ آن | |
| ۲۴۷۷ | ای خُنُک آن کو جِهادی می‌کُند | بر بَدَن زَجریّ و دادی می‌کُند | |
| ۲۴۷۸ | تا زِ رنجِ آن جهانی وارَهَد | بر خود این رنجِ عبادت می‌نَهَد | |
| ۲۴۷۹ | من هَمی گفتم که یارَب آن عذاب | هم دَرین عالَم بِران بر من شِتاب | |
| ۲۴۸۰ | تا در آن عالَم فَراغَت باشَدَم | در چُنین دَرخواستْ حَلْقه می‌زَدَم | |
| ۲۴۸۱ | این چُنین رَنْجوری‌یی پیدام شُد | جانِ من از رنجْ بی‌آرام شُد | |
| ۲۴۸۲ | مانده‌ام از ذِکْر و از اَوْرادِ خَود | بی‌خَبَر گشتم زِ خویش و نیک و بَد | |
| ۲۴۸۳ | گَر نمی‌دیدم کُنون من رویِ تو | ای خُجَسته، وِیْ مُبارک بویِ تو | |
| ۲۴۸۴ | می‌شُدم از بَندْ من یک‌بارگی | کردی‌اَم شاهانه این غمْ‌خوارگی | |
| ۲۴۸۵ | گفت هی هی این دُعا دیگر مَکُن | بَرمَکَن تو خویش را از بیخ و بُن | |
| ۲۴۸۶ | تو چه طاقت داری ای مورِ نَژَند | که نَهَد بر تو چُنان کوهِ بُلند؟ | |
| ۲۴۸۷ | گفت توبه کردم ای سُلطان که من | از سَرِ جَلْدی نَلافَم هیچ فَن | |
| ۲۴۸۸ | این جهانْ تیه است و تو موسیّ و ما | از گُنَه در تیه مانده مُبْتَلا | |
| ۲۴۸۹ | قومِ موسی راهْ می‌پیموده‌اند | آخِر اَنْدَر گامِ اَوَّل بوده‌اند | |
| ۲۴۹۰ | سال‌ها رَهْ می‌رَویم و در اَخیر | هم چُنان در مَنْزِلِ اَوَّل اسیر | |
| ۲۴۹۱ | گَر دلِ موسیٰ زِ ما راضی بُدی | تیه را راه و کَران پیدا شُدی | |
| ۲۴۹۲ | وَرْ به کُلْ بیزار بودی او زِ ما | کِی رَسیدی خوانَمان هیچ از سَما؟ | |
| ۲۴۹۳ | کی زِ سنگی چَشمه‌ها جوشان شُدی؟ | در بیابان‌ْمان اَمانِ جان شُدی؟ | |
| ۲۴۹۴ | بَلْ به جایِ خوانْ خود آتش آمدی | اَنْدَرین مَنْزِل لَهَب بر ما زدی | |
| ۲۴۹۵ | چون دودل شُد موسی اَنْدَر کارِ ما | گاهْ خَصْمِ ماست و گاهی یارِ ما | |
| ۲۴۹۶ | خَشمَش آتش می‌زَنَد در رَخْتِ ما | حِلْمِ او رَد می‌کُند تیرِ بَلا | |
| ۲۴۹۷ | کِی بُوَد که حِلْم گردد خشم نیز؟ | نیست این نادر زِ لُطْفَت ای عزیز | |
| ۲۴۹۸ | مَدْحِ حاضر وحشت است از بَهرِ این | نامِ موسیٰ می‌بَرَم قاصِد چُنین | |
| ۲۴۹۹ | وَرْنه موسیٰ کِی رَوا دارد که من | پیشِ تو یاد آوَرَم از هیچ تَن؟ | |
| ۲۵۰۰ | عَهْدِ ما بِشْکَست صد بار و هزار | عَهْدِ تو چون کوهْ ثابت، بَرقَرار | |
| ۲۵۰۱ | عَهْدِ ما کاه و به هر بادی زَبون | عَهْدِ تو کوه و زِ صد کُهْ هم فُزون | |
| ۲۵۰۲ | حَقِّ آن قُوَّت که بر تَلْوینِ ما | رَحمَتی کُن ای امیرِ لَوْن‌ها | |
| ۲۵۰۳ | خویش را دیدیم و رُسواییِّ خویش | اِمْتِحانِ ما مَکُن ای شاهْ بیش | |
| ۲۵۰۴ | تا فَضیحَت‌هایِ دیگر را نَهان | کرده باشی ای کَریمِ مُسْتَعان | |
| ۲۵۰۵ | بی‌حَدی تو در جَمال و در کَمال | در کَژْی ما بی‌حَدیم و در ضَلال | |
| ۲۵۰۶ | بی حَدیِّ خویشْ بُگْمار ای کَریم | بر کَژیِّ بی‌حَدِ مُشتی لَئیم | |
| ۲۵۰۷ | هین که از تَقْطیعِ ما یک تارْ مانْد | مصر بودیم و یکی دیوار مانْد | |
| ۲۵۰۸ | اَلْبَقیّه، اَلْبَقیّه، ای خَدیو | تا نگردد شاد کُلّی جانِ دیو | |
| ۲۵۰۹ | بَهرِ ما نی، بَهرِ آن لُطْفِ نَخُست | که تو کردی گُمرهان را باز جُست | |
| ۲۵۱۰ | چون نِمودی قُدرتَت، بِنْمایْ رَحْم | ای نَهاده رَحْم‌ها در لَحْم و شَحْم | |
| ۲۵۱۱ | این دُعا گَر خشم اَفْزایَد تو را | تو دُعا تَعلیم فَرما مِهْتَرا | |
| ۲۵۱۲ | آن‌چُنان کآدم بِیُفتاد از بهشت | رَجْعَتَش دادی که رَسْت از دیوِ زشت | |
| ۲۵۱۳ | دیو کِه بْوَد کو زِ آدم بُگْذَرد؟ | بر چُنین نَطْعی ازو بازی بَرَد؟ | |
| ۲۵۱۴ | در حقیقت نَفْعِ آدم شُد همه | لَعْنَتِ حاسِد شُده آن دَمدَمه | |
| ۲۵۱۵ | بازی‌یی دید و دو صد بازی نَدید | پس سُتونِ خانهٔ خود را بُرید | |
| ۲۵۱۶ | آتشی زد شب به کِشتِ دیگران | باد آتش را به کِشتِ او بِران | |
| ۲۵۱۷ | چَشم‌بَندی بود لَعْنَت دیو را | تا زیانِ خَصْم دید آن ریو را | |
| ۲۵۱۸ | خود زیانِ جانِ او شُد ریوِ او | گویی آدم بود دیوِ دیوِ او | |
| ۲۵۱۹ | لَعْنَت این باشد که کَژْبینَش کُند | حاسِد و خودبین و پُرکینَش کُند | |
| ۲۵۲۰ | تا نَدانَد که هر آن کِه کرد بَد | عاقِبَت باز آید و بر وِیْ زَنَد | |
| ۲۵۲۱ | جُمله فَرزین‌بَندها بیند به عکس | مات بر وِیْ گردد و نُقْصان و وَکْس | |
| ۲۵۲۲ | زان که گَر او هیچ بیند خویش را | مُهْلِک و ناسور بینَد ریش را | |
| ۲۵۲۳ | دَرد خیزد زین چُنین دیدن دَرون | دَردْ او را از حِجاب آرَد بُرون | |
| ۲۵۲۴ | تا نگیرد مادران را دَردِ زَهْ | طِفْل در زادن نَیابَد هیچ رَهْ | |
| ۲۵۲۵ | این اَمانَت در دل و دلْ حامله‌ست | این نَصیحَت‌ها مِثالِ قابله‌ست | |
| ۲۵۲۶ | قابله گوید که زن را دَرد نیست | دَرد باید، دَردْ کودک را رَهی‌ست | |
| ۲۵۲۷ | آن کِه او بی‌دَرد باشد، رَهْ‌زَن است | زان که بی‌دَردی اَنَاالْحَق گفتن است | |
| ۲۵۲۸ | آن اَنَا بی‌وَقت گفتن لَعْنَت است | آن اَنَا در وَقت گفتن، رَحمَت است | |
| ۲۵۲۹ | آن اَنَایْ منصورْ رَحمَت شُد یَقین | آن اَنَایْ فرعونْ لَعْنَت شُد بِبین | |
| ۲۵۳۰ | لاجَرَم هر مُرغِ بی‌هنگام را | سَر بُریدن واجب است اِعْلام را | |
| ۲۵۳۱ | سَر بُریدن چیست؟ کُشتن نَفْس را | در جِهاد و تَرک گفتن تَفْس را | |
| ۲۵۳۲ | آن‌چُنان که نیشِ گَزْدُم بَرکَنی | تا که یابَد او زِ کُشتن ایمِنی | |
| ۲۵۳۳ | بَرکَنی دندانِ پُر زَهری زِ مار | تا رَهَد مار از بَلایِ سنگسار | |
| ۲۵۳۴ | هیچ نَکْشَد نَفْس را جُز ظِلِّ پیر | دامَنِ آن نَفْس‌کُش را سخت گیر | |
| ۲۵۳۵ | چون بگیری سخت، آن توفیقِ هو‌ست | در تو هر قُوَّت که آید، جَذْبِ اوست | |
| ۲۵۳۶ | ما رَمَیْتَ اذْ رَمَیْتَ راست دان | هر چه کارَد جان، بُوَد از جانِ جان | |
| ۲۵۳۷ | دستْ گیرنده وِیْ است و بُردبار | دَم به دَمْ آن دَم ازو امّید دار | |
| ۲۵۳۸ | نیست غَمْ گَر دیر بی‌او مانده‌یی | دیرگیر و سخت‌گیرش خوانْده‌یی | |
| ۲۵۳۹ | دیر گیرد، سخت گیرد رَحْمَتَش | یک دَمَت غایب ندارد حَضرتَش | |
| ۲۵۴۰ | وَرْ تو خواهی شَرحِ این وَصل و وَلا | از سَرِ اندیشه می‌خوان وَالضُّحیٰ | |
| ۲۵۴۱ | وَرْ تو گویی هم بَدی‌ها از وِیْ است | لیکْ آن نُقْصانِ فَضْلِ او کِی است؟ | |
| ۲۵۴۲ | این بَدی دادن کَمالِ اوست هم | من مِثالی گویَمَت ای مُحتَشَم | |
| ۲۵۴۳ | کرد نَقّاشی دو گونه نَقْش‌ها | نَقْش‌هایِ صاف و نَقْشی بی‌صَفا | |
| ۲۵۴۴ | نَقْشِ یوسُف کرد و حورِ خوشْ‌سِرِشت | نَقْش عِفْریتان و اِبْلیسانِ زشت | |
| ۲۵۴۵ | هر دو گونه نَقْشْ اُستادیِّ اوست | زشتیِ او نیست، آن رادیِّ اوست | |
| ۲۵۴۶ | زشت را در غایَتِ زشتی کُند | جُمله زشتی‌ها به گِردَش بَرتَنَد | |
| ۲۵۴۷ | تا کَمالِ دانِشَش پیدا شود | مُنْکِرِ اُستادی‌اَش رُسوا شود | |
| ۲۵۴۸ | وَرْ نَدانَد زشت کردنْ ناقِص است | زین سَبَب خَلّاقِ گَبْر و مُخْلِص است | |
| ۲۵۴۹ | پس ازین رو کُفر و ایمان شاهِدَند | بر خداوندیش و هر دو ساجِدَند | |
| ۲۵۵۰ | لیکْ مؤمن دان که طَوْعًا ساجِد است | زان که جویایِ رضا و قاصِد است | |
| ۲۵۵۱ | هست کَرْهًا گَبْر هم یَزدان‌پَرَست | لیکْ قَصْدِ او مُرادی دیگر است | |
| ۲۵۵۲ | قَلْعهٔ سُلطانْ عِمارَت می‌کُند | لیکْ دَعویِّ اِمارَت می‌کُند | |
| ۲۵۵۳ | گشته یاغی تا که مُلْکِ او بُوَد | عاقِبَت خود قَلْعه سُلطانی شود | |
| ۲۵۵۴ | مؤمنْ آن قَلْعه برایِ پادشاه | می‌کُند مَعْمور، نه از بَهرِ جاه | |
| ۲۵۵۵ | زشت گوید ای شَهِ زشت‌آفرین | قادِری بر خوب و بر زشتِ مَهین | |
| ۲۵۵۶ | خوب گوید ای شَهِ حُسن و بَها | پاکْ گردانیدی‌اَم از عَیْب‌ها |
دکلمه_مثنوی
تعقیب
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!