مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۶ – حِکایَت مشورت کردنِ خدایْ تعالی در ایجادِ خَلْق
| ۱۷۲ | مَشورت می‌رفت در ایجادِ خَلق | جانشان در بَحرِ قُدرت تا به حَلْق | |
| ۱۷۳ | چون مَلایِک مانِعِ آن می‌شُدند | بر مَلایِکْ خُفْیه خُنْبَک می‌زدند | |
| ۱۷۴ | مُطَّلِع بر نَقْشِ هر کِه هست شُد | پیش ازان کین نَفْسِ کُلْ پابَست شُد | |
| ۱۷۵ | پیش‌تَر زَافْلاکْ کیوان دیده‌اند | پیش‌تَر از دانه‌ها، نان دیده‌اند | |
| ۱۷۶ | بی‌دِماغ و دل، پُر از فِکرَت بُدند | بی‌سپاه و جنگْ بر نُصْرت زدند | |
| ۱۷۷ | آن عِیانْ نِسْبَت به ایشان فِکْرَت است | وَرْنَه خود نِسبَت به دُورانْ رؤیت است | |
| ۱۷۸ | فِکرَت از ماضیّ و مُستَقبَل بُوَد | چون ازین دو رَست، مُشکل حَل شود | |
| ۱۷۹ | دیده چون بی‌کَیْفْ، هر باکَیْف را | دیده پیش از کان، صحیح و زَیْف را | |
| ۱۸۰ | پیش‌تَر از خِلقَتِ انگورها | خورده مِیْ‌ها و نِموده شورها | |
| ۱۸۱ | در تَموزِ گَرم می‌بینند دَیْ | در شُعاعِ شَمسْ می‌بینند فَی | |
| ۱۸۲ | در دلِ انگورْ مِیْ را دیده‌اند | در فَنایِ مَحضْ شَی را دیده‌اند | |
| ۱۸۳ | آسْمان در دَوْرِ ایشان جُرعه‌نوش | آفتاب از جودَشان زَربَفت‌پوش | |
| ۱۸۴ | چون از ایشان مُجتَمِع بینی دو یار | هم یکی باشند و هم ششصد هزار | |
| ۱۸۵ | بر مِثالِ موج‌ها اَعدادَشان | در عَدَد آورده باشد بادَشان | |
| ۱۸۶ | مُفتَرِق شد آفتابِ جان‌ها | در دَرونِ روزَنِ اَبْدانِ ما | |
| ۱۸۷ | چون نظر در قُرص داری خود یکی‌ست | وان کِه شد مَحجوبِ اَبْدانْ در شکی‌ست | |
| ۱۸۸ | تَفرقه در روحِ حیوانی بُوَد | نَفسِ واحد، روحِ انسانی بُوَد | |
| ۱۸۹ | چون که حَقْ رَشَّ عَلَیهِمْ نُورَهُ | مُفْتَرِق هرگز نگردد نورِ او | |
| ۱۹۰ | یک زمان بُگذار ای هَمرَه مَلال | تا بگویم وَصفِ خالی زان جَمال | |
| ۱۹۱ | در بیان نایَد جَمالِ حالِ او | هر دو عالَم چیست؟ عکسِ خالِ او | |
| ۱۹۲ | چون که من از خالِ خوبَش دَم زَنَم | نُطْق می‌خواهد که بِشکافَد تَنَم | |
| ۱۹۳ | همچو موری اَنْدَرین خَرمَن خَوشَم | تا فُزون از خویشْ باری می‌کَشَم |
دکلمه_مثنوی
با سلام و احترام ، اگر براى هر حكايت توضيحات بنويسيد خيلى عالى مى باشد. ممنون