مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۶۶ – باز جواب گفتنِ اِبْلیسْ مُعاویه را
| ۲۶۷۹ | گفت اِبْلیسَش گُشای این عَقْد را | من مِحَکّمَ قَلْب را و نَقْد را | |
| ۲۶۸۰ | اِمْتِحانِ شیر و کَلْبَم کرد حَق | اِمْتِحانِ نَقْد و قَلْبَم کرد حَق | |
| ۲۶۸۱ | قَلْب را من کِی سِیَه‌رو کرده‌ام؟ | صَیْرفی‌اَم، قیمتِ او کرده‌ام | |
| ۲۶۸۲ | نیکُوان را رَهْ‌نِمایی می‌کُنم | شاخ‌هایِ خُشک را بَرمی‌کَنم | |
| ۲۶۸۳ | این عَلَف‌ها می‌نَهَم، از بَهرِ چیست؟ | تا پَدید آید که حیوانْ جِنْسِ کیست | |
| ۲۶۸۴ | گُرگ از آهو چو زایَد کودکی | هست در گُرگیش و آهویی شَکی | |
| ۲۶۸۵ | تو گیاه و استخوان پیشَش بِریز | تا کدامین سو کُند او گامْ تیز | |
| ۲۶۸۶ | گَر به سویِ استخوان آید، سگ است | وَرْ گیا خواهد، یَقین آهو رَگ است | |
| ۲۶۸۷ | قَهْر و لُطْفی جُفت شُد با هَمدِگَر | زاد از این هر دو جهانی خیر و شَر | |
| ۲۶۸۸ | تو گیاه و استخوان را عَرضه کُن | قوتِ نَفْس و قوتِ جان را عَرضه کُن | |
| ۲۶۸۹ | گَر غذایِ نَفْس جویَد، اَبْتَر است | وَرْ غذایِ روح خواهد، سَروَر است | |
| ۲۶۹۰ | گَر کُند او خِدمَتِ تَن، هست خَر | وَرْ رَوَد در بَحرِ جان، یابَد گُهَر | |
| ۲۶۹۱ | گَرچه این دو مختلف خیر و شَرَند | لیکْ این هر دو به یک کار اَنْدَرَند | |
| ۲۶۹۲ | اَنْبیا طاعات عَرضه می‌کُنند | دُشمنانْ شَهْوات عَرضه می‌کُنند | |
| ۲۶۹۳ | نیک را چون بَد کُنم؟ یَزدان نِیَم | داعی‌اَم من، خالِقِ ایشان نِیَم | |
| ۲۶۹۴ | خوب را من زشت سازم؟ رَبْ نه‌اَم | زشت را و خوب را آیینه‌ام | |
| ۲۶۹۵ | سوخت هِنْدو آیِنه از دَرد را | کین سِیَه‌رو می‌نِمایَد مَرد را | |
| ۲۶۹۶ | گفت آیینه گناه از من نبود | جُرمْ او را نِهْ که رویِ من زُدود | |
| ۲۶۹۷ | او مرا غَمّاز کرد و راست‌گو | تا بِگویَم زشت کو و خوب کو | |
| ۲۶۹۸ | من گواهم، بر گوا زندان کجاست؟ | اهلِ زندانْ نیستم، ایزد گُواست | |
| ۲۶۹۹ | هر کجا بینم نِهالِ میوه‌دار | تَربیت‌ها می‌کُنم من دایه‌وار | |
| ۲۷۰۰ | هر کجا بینم درختِ تَلْخ و خُشک | می‌بُرَم من، تا دَهَد از پُشکْ مُشک | |
| ۲۷۰۱ | خُشک گوید باغبان را کِی فَتیٰ | مَر مرا چه می‌بُری سَر بی‌خَطا؟ | |
| ۲۷۰۲ | باغْبان گوید خَمُش ای زشت‌خو | بس نباشد خُشکیِ تو، جُرمِ تو؟ | |
| ۲۷۰۳ | خُشک گوید راستَم، منْ کَژْ نِیَم | تو چرا بی‌جُرم می‌بُرّی پی‌اَم؟ | |
| ۲۷۰۴ | باغْبان گوید اگر مسعودی‌یی | کاشْکی کَژْ بودی‌یی، تَر بودی‌یی | |
| ۲۷۰۵ | جاذبِ آبِ حَیاتی گشته‌یی | اَنْدَر آبِ زندگی آغشته‌یی | |
| ۲۷۰۶ | تُخمِ تو بَد بوده است و اصلِ تو | با درختِ خوش نبوده وَصلِ تو | |
| ۲۷۰۷ | شاخِ تَلْخ اَرْ با خوشی وَصْلَت کُند | آن خوشی اَنْدَر نِهادَش بَر زَنَد |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!