مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۶۹ – باز تَقْریرِ اِبْلیسْ تَلْبیسِ خود را
| ۲۷۲۲ | گفت هر مَردی که باشد بَدگُمان | نَشْنَود او راست را با صد نِشان | |
| ۲۷۲۳ | هر درونی که خیال‌اَنْدیش شُد | چون دلیل آری، خیالَش بیش شُد | |
| ۲۷۲۴ | چون سُخَن در وِیْ رَوَد، عِلَّت شود | تیغِ غازی دُزد را آلَت شود | |
| ۲۷۲۵ | پس جوابِ او سُکوت است و سُکون | هست با اَبْلَه سُخَن گفتن جُنون | |
| ۲۷۲۶ | تو زِ من با حَق چه نالی ای سَلیم | تو بِنال از شَرِّ آن نَفْسِ لَئیم | |
| ۲۷۲۷ | تو خوری حَلْوا، تو را دُنْبَل شود | تَب بگیرد، طَبْعِ تو مُخْتَل شود | |
| ۲۷۲۸ | بی‌گُنَه لَعْنَت کُنی اِبْلیس را | چون نَبینی از خود آن تَلْبیس را | |
| ۲۷۲۹ | نیست از اِبْلیس، از توست ای غَوی | که چو روبَهْ سویِ دُنْبه می‌رَوی | |
| ۲۷۳۰ | چون که در سَبزه بِبینی دُنْبه‌را | دام باشد، این ندانی تو چرا؟ | |
| ۲۷۳۱ | زان ندانی کِتْ زِ دانش دور کرد | مَیْلِ دُنْبه چَشم و عَقلَت کور کرد | |
| ۲۷۳۲ | حُبُّکَ الْاشْیاءَ یُعْمیکَ یُصِمْ | نَفْسُکَ السَّوْدا جَنَتْ لا تَخْتَصِمْ | |
| ۲۷۳۳ | تو گُنَه بر من مَنِه، کَژْ مَژْ مَبین | من زِ بَد بیزارم و از حِرص و کین | |
| ۲۷۳۴ | من بَدی کردم، پَشیمانم هنوز | اِنْتِظارَم تا شَبَم آید به روز | |
| ۲۷۳۵ | مُتَّهَم گشتم میانِ خَلْقْ من | فِعْلِ خود بر من نَهَد هر مَرد و زن | |
| ۲۷۳۶ | گُرگِ بیچاره اگَرچه گُرسَنه‌ست | مُتَّهَم باشد که او در طَنْطَنه‌ست | |
| ۲۷۳۷ | از ضَعیفی چون نَتوانَد راه رفت | خَلْق گوید تُخْمه است از لوتِ زَفت |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!