مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۷۲ – به اِقْرار آوردنِ مُعاویه اِبْلیس را

۲۷۶۴	تو چرا بیدار کردی مَر مرا؟	دشمنِ بیداری‌یی تو ای دَغا
۲۷۶۵	همچو خَشْخاشی، همه خواب آوَری	هَمچو خَمْری، عقل و دانش را بَری
۲۷۶۶	چارْمیخَت کرده‌ام، هین راست گو	راست را دانم، تو حیلَت‌ها مَجو
۲۷۶۷	من زِ هر کَس آن طَلَب دارم که او	صاحبِ آن باشد اَنْدَر طَبْع و خو
۲۷۶۸	من زِ سِرکه می‌نَجویَم شِکَّری	مَر مُخَنَّث را نگیرم لشکری
۲۷۶۹	هَمچو گَبْرانْ من نَجویَم از بُتی	کو بُوَد حَق یا خود از حَق آیَتی
۲۷۷۰	من زِ سَرگین می‌نَجویَم بویِ مُشک	من در آبِ جو نَجویَم خِشْتِ خُشک
۲۷۷۱	من زِ شیطان این نَجویَم کوست غیر	کو مرا بیدار گرداند به خیر
۲۷۷۲	گفت بسیار آن بلیس از مَکْر و غَدْر	میر ازو نَشْنید، کرد اِسْتیز و صَبر

دکلمه_مثنوی