مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۷۸ – فَریفتنِ مُنافقان پیغامبر را عَلَیْهِ السَّلام تا به مسجدِ ضِرارَش بَرَند
| ۲۸۵۶ | بر رَسولِ حَقْ فُسون‌ها خوانْدند | رَخْشِ دَستان و حِیَل می‌رانْدند | |
| ۲۸۵۷ | آن رَسولِ مِهْربانِ رَحْم‌کیش | جُز تَبَسُّم، جُز بلی، ناوَرْد پیش | |
| ۲۸۵۸ | شُکرهایِ آن جَماعَت یاد کرد | در اِجابَتْ قاصِدان را شاد کرد | |
| ۲۸۵۹ | می‌نِمود آن مَکْرِ ایشانْ پیشِ او | یک به یک، زان سان که اَنْدَر شیرْ مو | |
| ۲۸۶۰ | موی را نادیده می‌کرد آن لَطیف | شیر را شاباش می‌گفت آن ظَریف | |
| ۲۸۶۱ | صد هزاران مویِ مَکْر و دَمدَمه | چَشمْ خوابانید آن دَمْ زان همه | |
| ۲۸۶۲ | راست می‌فرمود آن بَحْرِ کَرَم | بر شما من از شما مُشْفِق تَرَم | |
| ۲۸۶۳ | من نِشَسته بر کنارِ آتشی | با فُروغ و شُعلۀ بَسْ ناخَوشی | |
| ۲۸۶۴ | هَمچو پَروانه شما آن سو دَوان | هر دو دستِ من شُده پَروانه ران | |
| ۲۸۶۵ | چون بر آن شُد تا رَوان گردد رَسول | غَیرتِ حَق بانگ زد مَشْنو زِغول | |
| ۲۸۶۶ | کین خَبیثانْ مَکْر و حیلَت کرده‌اند | جُمله مَقْلوب است آنچ آورده‌اند | |
| ۲۸۶۷ | قَصْدِ ایشان جُز سِیَه‌رویی نبود | خیرِ دین کِی جُست تَرسا و جُهود؟ | |
| ۲۸۶۸ | مَسجدی بر جِسْرِ دوزخ ساختند | با خدا نَرْدِ دَغاها باختند | |
| ۲۸۶۹ | قَصْدَشان تَفْریقِ اَصْحابِ رَسول | فَضْلِ حَق را کِی شِناسَد هر فُضول؟ | |
| ۲۸۷۰ | تا جُهودی را زِ شام این‌جا کَشَند | که به وَعْظِ او جُهودان سَرخَوشَند | |
| ۲۸۷۱ | گفت پیغامبر که آری، لیک ما | بر سَرِ راهیم و بر عَزْمِ غَزا | |
| ۲۸۷۲ | زین سَفَر چون بازگردم، آن‌گَهان | سویِ آن مَسجد رَوان گردم رَوان | |
| ۲۸۷۳ | دَفْعَشان گفت و به سویِ غَزْو تاخت | با دَغایان از دَغا نَرْدی بِباخت | |
| ۲۸۷۴ | چون بیامَد از غَزا، باز آمدند | چنگ اَنْدَر وَعدۀ ماضی زَدند | |
| ۲۸۷۵ | گفت حَقَّش ای پَیَمبَر فاش گو | غَدْر را، وَرْ جنگ باشد باش گو | |
| ۲۸۷۶ | گُفتَشان بَس بَد دَرون و دُشمَنید | تا نگویم رازهاتان، تَن زَنید | |
| ۲۸۷۷ | چون نِشانی چند از اسرارَشان | در بَیان آوَرْد بَد شُد کارَشان | |
| ۲۸۷۸ | قاصِدان زو بازگشتند آن زمان | حاشَ لِلَهْ، حاشَ لِلَهْ دَمْ‌زنان | |
| ۲۸۷۹ | هر مُنافق مُصْحَفی زیرِ بَغَل | سویِ پیغامبر بِیاوَرْد از دَغَل | |
| ۲۸۸۰ | بَهرِ سوگندان که اَیْمان جُنَّتی‌ست | زان که سوگندْ آن کَژان را سُنَّتی‌ست | |
| ۲۸۸۱ | چون ندارد مَردِ کَژْ در دین وَفا | هر زمانی بِشْکَند سوگند را | |
| ۲۸۸۲ | راسْتان را حاجَتِ سوگند نیست | زان که ایشان را دو چَشمِ روشنی‌ست | |
| ۲۸۸۳ | نَقْضِ میثاق و عُهود از اَحْمَقی‌ست | حِفْظِ اَیْمان و وَفا کارِ تَقی‌ست | |
| ۲۸۸۴ | گفت پیغامبر که سوگندِ شما | راست گیرم، یا که سوگندِ خدا؟ | |
| ۲۸۸۵ | باز سوگندی دِگَر خوردند قوم | مُصْحَف اَنْدَر دست و بر لبْ مُهْرِ صَوْم | |
| ۲۸۸۶ | که به حَقِّ این کلامِ پاکِ راست | کآن بَنایِ مسجد از بَهرِ خداست | |
| ۲۸۸۷ | اَنْدَر آن‌جا هیچ حیله وْ مَکْر نیست | اَنْدَر آن‌جا ذِکْر و صِدْق و یارَبی‌ست | |
| ۲۸۸۸ | گفت پیغامبر که آوازِ خدا | می‌رَسَد در گوشِ من هَمچون صَدا | |
| ۲۸۸۹ | مُهْر بر گوشِ شما بِنْهاد حَق | تا به آوازِ خدا نارَد سَبَق | |
| ۲۸۹۰ | نَکْ صَریح آوازِ حَق می‌آیَدَم | هَمچو صاف از دُرد می‌پالایَدَم | |
| ۲۸۹۱ | هم‌چُنان که موسی از سویِ درخت | بانگِ حَق بِشْنید کِی مَسعودْبَخت | |
| ۲۸۹۲ | از درختْ اِنّی اَنَا اللَهْ می‌شَنید | با کَلامْ اَنْوار می‌آمد پَدید | |
| ۲۸۹۳ | چون زِ نور وَحی دَر می‌مانْدند | باز نو سوگندها می‌خوانْدند | |
| ۲۸۹۴ | چون خدا سوگند را خوانَد سِپَر | کِی نَهَد اِسْپَر زِ کَفْ پیکارگَر؟ | |
| ۲۸۹۵ | باز پیغامبر به تَکْذیبِ صَریح | قَدْ کَذَبْتُمْ گفت با ایشانْ فَصیح |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!