مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۷۹ – اندیشیدنِ یکی از صَحابه به اِنْکار که رَسول چرا سَتّاری نمی‌کُند؟
| ۲۸۹۶ | تا یکی یاری زِ یارانِ رَسول | در دِلَش اِنْکار آمد زان نُکول | |
| ۲۸۹۷ | که چُنین پیرانِ با شَیْب و وَقار | می‌کُندْشان این پَیَمبَر شَرمسار | |
| ۲۸۹۸ | کو کَرَم؟ کو سِتْرپوشی؟ کو حَیا؟ | صد هزاران عَیْب پوشَند اَنْبیا | |
| ۲۸۹۹ | باز در دل زود اِسْتِغْفار کرد | تا نگردد زِاعْتِراضْ او رویْ‌زَرد | |
| ۲۹۰۰ | شومیِ یاریِّ اَصْحابِ نِفاق | کرد مؤمن را چو ایشان زشت و عاق | |
| ۲۹۰۱ | باز می‌زارید کِی عَلّامِ سِرّ | مَر مرا مَگْذار بر کُفْران مُصِر | |
| ۲۹۰۲ | دل به دَستَم نیست همچون دیدِ چَشم | وَرْنه دل را سوزَمی این دَمْ زِ خشم | |
| ۲۹۰۳ | اَنْدَرین اندیشه خوابَش دَررُبود | مسجدِ ایشانْش پُر سَرگین نِمود | |
| ۲۹۰۴ | سنگ‌هاش اَنْدَر حَدَث جایِ تَباه | می‌دَمید از سنگ‌ها دودِ سیاه | |
| ۲۹۰۵ | دود در حَلْقَش شُد و حَلْقَش بِخَست | از نِهیبِ دودِ تَلْخ از خواب جَست | |
| ۲۹۰۶ | در زمان در رو فُتاد و می‌گِریست | کِی خدا این‌ها نِشانِ مُنْکِری‌ست | |
| ۲۹۰۷ | خِلْم بهتر از چُنین حِلْم ای خدا | که کُند از نورِ ایمانم جُدا | |
| ۲۹۰۸ | گَر بِکاوی کوششِ اَهْلِ مَجاز | تو به تو گَنده بُوَد هَمچون پیاز | |
| ۲۹۰۹ | هر یکی از یِکدِگَر بی‌مَغزتَر | صادقان را یک زِ دیگر نَغْزتَر | |
| ۲۹۱۰ | صد کَمَر آن قوم بَسته بر قَبا | بَهرِ هَدْمِ مسجدِ اَهْلِ قُبا | |
| ۲۹۱۱ | هَمچو آن اَصْحابِ فیل اَنْدَر حَبَش | کعبه‌یی کردند، حَقْ آتش زَدَش | |
| ۲۹۱۲ | قَصْدِ کعبه ساختند از اِنْتِقام | حالَشان چون شُد؟ فرو خوان از کَلام | |
| ۲۹۱۳ | مَر سِیَه‌رویانِ دین را خود جِهاز | نیست اِلّٰا حیلَت و مَکْر و سِتیز | |
| ۲۹۱۴ | هر صَحابی دید زان مَسجد نِشان | واقعه، تا شُد یَقینْشان سِرِّ آن | |
| ۲۹۱۵ | واقِعات اَرْ باز گویم یک به یک | تا یَقین گردد صَفا بر اَهْلِ شَک | |
| ۲۹۱۶ | لیکْ می‌تَرسَم زِ کشفِ رازَشان | نازنینانَند و زیبَد نازَشان | |
| ۲۹۱۷ | شَرعْ بی‌تَقلید می‌پَذْرُفته‌اند | بی مِحَک آن نَقْد را بِگْرفته‌اند | |
| ۲۹۱۸ | حِکْمَتِ قرآن چو ضاله‌یْ مؤمن است | هر کسی در ضالهٔ خود موقِن است |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!