مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸۰ – قِصّهٔ آن شَخص که اُشتُرِ ضالّهٔ خود می‌جُست و می‌پُرسید
| ۲۹۱۹ | اُشتُری گُم کردی و جُستیش چُست | چون بیابی، چون ندانی کآنِ توست؟ | |
| ۲۹۲۰ | ضاله چِه بْوَد؟ ناقهٔ گُم کرده‌یی | از کَفَت بُگْریخته در پَرده‌یی | |
| ۲۹۲۱ | آمده در بار کردن کاروان | اُشتُرِ تو زان میان گشته نَهان | |
| ۲۹۲۲ | می‌دَوی این سو و آن سو خُشک‌لَب | کاروان شُد دور و نزدیک است شب | |
| ۲۹۲۳ | رَخْت مانده در زمین در راهِ خَوْف | تو پِیِ اُشتُر دَوان گشته به طَوْف | |
| ۲۹۲۴ | کِی مسلمانان کِه دیده‌ست اُشتُری | جَسته بیرون بامْداد از آخُری؟ | |
| ۲۹۲۵ | هر کِه بَرگوید نِشان از اُشتُرم | مُژدگانی می‌دَهَم چندین دِرَم | |
| ۲۹۲۶ | باز می‌جویی نِشان از هر کسی | ریش خَندَت می‌کُند زین هر خَسی | |
| ۲۹۲۷ | کُاشْتُری دیدیم می‌رفت این طَرَف | اُشتُری سُرخی به سویِ آن عَلَف | |
| ۲۹۲۸ | آن یکی گوید بُریده گوش بود | وان دِگَر گوید جُلَش مَنْقوش بود | |
| ۲۹۲۹ | آن یکی گوید شُتُر یک چَشم بود | وان دِگَر گوید زِ گَر بی‌پَشْم بود | |
| ۲۹۳۰ | از برایِ مُژدگانی صد نِشان | از گِزافه هر خَسی کرده بَیان |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!