مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸۱ – مُتَرَدِّد شدن در میانِ مَذهب‌هایِ مخالف و بیرون‌شو و مَخْلَص یافتن
| ۲۹۳۱ | هم‌چُنان که هرکسی در مَعرِفَت | می‌کُند موصوفِ غَیبی را صِفَت | |
| ۲۹۳۲ | فلسفی از نوعِ دیگر کرده شرح | باحِثی مَر گفتِ او را کرده جَرْح | |
| ۲۹۳۳ | وان دِگَر در هر دو طَعْنه می‌زَنَد | وان دِگَر از زَرْق جانی می‌کَند | |
| ۲۹۳۴ | هریک از رَهْ این نِشان‌ها زان دَهَند | تا گُمان آید که ایشان زان دِهَْاند | |
| ۲۹۳۵ | این حقیقت دان، نه حَق‌اَند این همه | نه، به کُلّی گُم‌رَهانَند این رَمه | |
| ۲۹۳۶ | زانکه بی‌حَقْ باطِلی نایَد پَدید | قَلْب را اَبْله به بویِ زَر خرید | |
| ۲۹۳۷ | گَر نبودی در جهانْ نَقْدی رَوان | قَلْب‌ها را خَرج کردن کِی توان؟ | |
| ۲۹۳۸ | تا نباشد راست، کِی باشد دروغ؟ | آن دروغ از راست می‌گیرد فُروغ | |
| ۲۹۳۹ | بر امیدِ راست، کَژْ را می‌خَرَند | زَهْر در قَنْدی رَوَد، آنگَه خورَند | |
| ۲۹۴۰ | گَر نباشد گندمِ مَحْبوب‌نوش | چه بَرَد گندم‌نِمایِ جوفُروش؟ | |
| ۲۹۴۱ | پس مگو کین جُمله دَم‌ها باطِل‌اَند | باطِلان بر بویِ حَقْ دامِ دل‌اَند | |
| ۲۹۴۲ | پس مگو جُمله خیال است و ضَلال | بی‌حقیقت نیست در عالَمْ خیال | |
| ۲۹۴۳ | حَقْ شبِ قَدْر است در شب‌ها نَهان | تا کُند جانْ هر شبی را اِمتِحان | |
| ۲۹۴۴ | نه همه شب‌ها بُوَد قَدْر ای جوان | نه همه شب‌ها بُود خالی ازان | |
| ۲۹۴۵ | در میانِ دَلْق‌پوشانْ یک فَقیر | اِمْتِحان کُن، وانکه حَق است آن بگیر | |
| ۲۹۴۶ | مؤمنِ کَیِّس مُمَیِّز کو که تا | باز دانَد حیزکان را از فَتیٰ؟ | |
| ۲۹۴۷ | گَرنه مَعیوبات باشد در جهان | تاجِران باشند جُمله اَبْلَهان | |
| ۲۹۴۸ | پس بُوَد کالاشِناسی سَخْت سَهْل | چون که عَیْبی نیست، چه نااَهْل و اَهْل | |
| ۲۹۴۹ | وَرْ همه عَیْب است، دانش سود نیست | چون همه چوب است، این‌جا عود نیست | |
| ۲۹۵۰ | آنکه گوید جُمله حَق‌اَند، اَحمقی‌ست | وانکه گوید جُمله باطِل، او شَقی‌ست | |
| ۲۹۵۱ | تاجرانِ اَنْبیا کردند سود | تاجرانِ رنگ و بو، کور و کَبود | |
| ۲۹۵۲ | می‌نِمایَد مارْ اَنْدَر چَشمْ مال | هردو چَشمِ خویش را نیکو بِمال | |
| ۲۹۵۳ | مَنْگَر اَنْدَر غِبْطهٔ این بَیْع و سود | بِنْگَر اَنْدَر خُسْرِ فرعون و ثَمود | |
| ۲۹۵۴ | اَنْدَرین گَردون مُکَرَّر کُن نَظَر | زانکه حَق فَرمود ثُمَّ ارْجِعْ بَصَر |
دکلمه_مثنوی
تعقیب
[…] مولانا از مضمون آن در مثنوی بدینگونه اقتباس نموده است:(دفتر دوم بخش۸۱ بیت ۲۹۴۶) مؤمن کَیَّس مُمَیَّز کو که تا باز دانَد حیزکان را […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!