مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸۲ – اِمْتِحانِ هر چیزی تا ظاهر شود خیر و شَرّی که در وِیْ است
| ۲۹۵۵ | یک نَظَر قانع مَشو زین سَقْفِ نور | بارها بِنْگَر، بِبین هَلْ مِن فُطور | |
| ۲۹۵۶ | چون که گُفتَت کَنْدَرین سَقْفِ نِکو | بارها بِنْگَر چو مَردِ عیب‌جو | |
| ۲۹۵۷ | پس زمینِ تیره را دانی که چند | دیدن و تمییز باید در پَسَند؟ | |
| ۲۹۵۸ | تا بِپالاییم صافان را زِ دُرد | چند باید عقلِ ما را رنج بُرد؟ | |
| ۲۹۵۹ | اِمْتِحان‌هایِ زمستان و خَزان | تابِ تابستان، بهارِ هَمچو جان | |
| ۲۹۶۰ | بادها و ابرها و بَرق‌ها | تا پَدید آرَد عَوارضْ فَرق‌ها | |
| ۲۹۶۱ | تا بُرون آرَد زمینِ خاکْ‌رنگ | هرچه اَنْدَر جَیْب دارد لَعْل و سنگ | |
| ۲۹۶۲ | هرچه دُزدیده‌ست این خاکِ دُژَم | از خَزانه‌یْ حَقّ و دریایِ کَرَم | |
| ۲۹۶۳ | شِحْنهٔ تَقدیر گوید راست گو | آنچه بُردی شَرح وادِه، مو به مو | |
| ۲۹۶۴ | دُزد، یعنی خاک، گوید هیچْ هیچ | شِحْنه او را دَرکَشَد در پیچْ پیچ | |
| ۲۹۶۵ | شِحْنه گاهَش لُطْف گوید چون شِکَر | گَهْ بَرآویزَد، کُند هر چه بَتَر | |
| ۲۹۶۶ | تا میانِ قَهْر و لُطْفْ آن خُفْیه‌ها | ظاهر آید زآتشِ خَوْف و رَجا | |
| ۲۹۶۷ | آن بهاران، لُطْفِ شِحْنه‌یْ کِبْریاست | وان خَزان، تَهدید و تَخْویفِ خداست | |
| ۲۹۶۸ | وان زمستان چارْمیخِ مَعنوی | تا تو ای دُزدِ خَفی، ظاهر شَوی | |
| ۲۹۶۹ | پس مُجاهِد را زمانی بَسْطِ دل | یک زمانی قَبْض و دَرد و غِشّ و غِل | |
| ۲۹۷۰ | زان که این آب و گِلی کَابْدانِ ماست | مُنْکِر و دُزدِ ضیایِ جان‌هاست | |
| ۲۹۷۱ | حَق تَعالیٰ گرم و سرد و رنج و دَرد | بر تَنِ ما می‌نَهَد ای شیرمَرد | |
| ۲۹۷۲ | خَوْف و جَوْع و نَقْصِ اَمْوال و بَدَن | جُمله بَهرِ نَقْدِ جانْ ظاهر شُدن | |
| ۲۹۷۳ | این وَعید و وَعده‌ها اَنگیخته‌ست | بَهرِ این نیک و بَدی کآمیخته‌ست | |
| ۲۹۷۴ | چون که حَقّ و باطلی آمیختند | نَقْد و قَلْب اَنْدَر حُرُمدان ریختند | |
| ۲۹۷۵ | پس مِحَک می‌بایَدَش بُگْزیده‌یی | در حَقایقْ اِمْتِحان‌ها دیده‌یی | |
| ۲۹۷۶ | تا شود فاروقِ این تَزویرها | تا بُوَد دَستورِ این تَدبیرها | |
| ۲۹۷۷ | شیر دِهْ ای مادرِ موسیٰ وِرا | وَنْدَر آب اَفْکَن، مَیَندیش از بَلا | |
| ۲۹۷۸ | هر کِه در روزِ اَلَست آن شیر خَورْد | هَمچو موسیٰ شیر را تَمییز کرد | |
| ۲۹۷۹ | گَر تو بر تمییزِ طِفْلَت مولَعی | این زمان یا اُمَّ موسیٰ اَرْضِعی | |
| ۲۹۸۰ | تا بِبینَد طَعْمِ شیرِ مادرش | تا فُرو نایَد به دایه‌یْ بَد سَرَش |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!