مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸۳ – شَرحِ فایدهٔ حِکایَتِ آن شَخْصِ شُتُر جوینده
| ۲۹۸۱ | اُشتُری گُم کرده‌یی ای مُعْتَمَد | هر کسی زُاشْتُر نِشانَت می‌دَهَد | |
| ۲۹۸۲ | تو نمی‌دانی که آن اُشتُر کجاست | لیک دانی کین نِشانی‌ها خَطاست | |
| ۲۹۸۳ | وان کِه اُشتُر گُم نکرد او از مِری | هَمچو آن گُم کرده جویَد اُشتُری | |
| ۲۹۸۴ | که بلی، من هم شُتُر گُم کرده‌ام | هر کِه یابَد، اُجرَتَش آورده‌ام | |
| ۲۹۸۵ | تا در اُشتُر با تو اَنْبازی کُند | بَهرِ طَمْعِ اُشتُر این بازی کُند | |
| ۲۹۸۶ | او نِشانِ کَژْ بِنَشْناسَد زِ راست | لیک گُفتَت آن مُقَلِّد را عَصاست | |
| ۲۹۸۷ | هرچه را گویی خَطا بود آن نِشان | او به تَقلیدِ تو می‌گوید همان | |
| ۲۹۸۸ | چون نِشانِ راست گویند و شَبیه | پس یَقین گردد تو را لا رَیْبَ فیه | |
| ۲۹۸۹ | آن شِفایِ جانِ رَنْجورت شود | رنگِ روی و صِحَّت و زورَت شود | |
| ۲۹۹۰ | چَشمِ تو روشن شود، پایَت دَوان | جسمِ تو جان گردد و جانَت رَوان | |
| ۲۹۹۱ | پس بگویی راست گفتی ای اَمین | این نِشانی‌ها بَلاغ آمد مُبین | |
| ۲۹۹۲ | فیهِ آیاتٌ ثِقاتٌ بَیِّنات | این بَراتی باشد و قَدْرِ نَجات | |
| ۲۹۹۳ | این نِشانْ چون داد، گویی پیش رو | وَقتِ آهنگ است، پیش‌آهنگ شو | |
| ۲۹۹۴ | پیرویِّ تو کُنم ای راست‌گو | بوی بُردی زُاشْتُرم، بِنْما که کو؟ | |
| ۲۹۹۵ | پیشِ آن‌کَس که نه صاحِب اُشتُری‌ست | کو دَرین جُستِ شُتر بَهرِ مِری‌ست | |
| ۲۹۹۶ | زین نِشانِ راست نَفْزودَش یَقین | جُز زِ عَکسِ ناقه جویِ راستین | |
| ۲۹۹۷ | بوی بُرد از جِدّ و گرمی‌هایِ او | که گِزافه نیست این هَیْهایِ او | |
| ۲۹۹۸ | اَنْدَرین اُشتُر نبودش حَق، ولی | اُشتُری گُم کرده است او هم، بلی | |
| ۲۹۹۹ | طَمْعِ ناقه‌یْ غیرْ روپوشَش شُده | آنچ ازو گُم شُد، فراموشش شُده | |
| ۳۰۰۰ | هر کجا او می‌دَوَد، این می‌دَوَد | از طَمَعْ هم‌دَردِ صاحِب می‌شود | |
| ۳۰۰۱ | کاذِبی با صادقی چون شُد رَوان | آن دروغش راستی شُد ناگهان | |
| ۳۰۰۲ | اَنْدَر آن صَحرا که آن اُشتُر شِتافت | اُشتُرِ خود نیز آن دیگر بِیافت | |
| ۳۰۰۳ | چون بِدیدَش، یاد آوَرْد آنِ خویش | بی‌طَمَع شُد زُاشْتُرِ آن یار و خویش | |
| ۳۰۰۴ | آن مُقَلِّد شُد مُحَقِّق چون بِدید | اُشتُرِ خود را که آن‌جا می‌چَرید | |
| ۳۰۰۵ | او طَلَب‌کارِ شُتُر آن لحظه گشت | می‌نَجُستَش تا ندید او را به دشت | |
| ۳۰۰۶ | بَعد ازان تنهارَوی آغاز کرد | چَشمْ سویِ ناقهٔ خود باز کرد | |
| ۳۰۰۷ | گفت آن صادق مرا بُگْذاشتی | تا به اکنونْ پاسِ من می‌داشتی | |
| ۳۰۰۸ | گفت تا اکنون فُسوسی بوده‌ام | وَزْ طَمَع در چاپلوسی بوده‌ام | |
| ۳۰۰۹ | این زمان هم‌دَردِ تو گشتم که من | در طَلَب از تو جُدا گشتم به تَن | |
| ۳۰۱۰ | از تو می‌دُزدیدَمی وَصْفِ شُتُر | جانِ من دید آنِ خود، شُد چَشمْ‌پُر | |
| ۳۰۱۱ | تا نیابیدم، نبودم طالِبَش | مِسْ کنون مغلوب شُد، زَر غالِبَش | |
| ۳۰۱۲ | سَیِّئاتَم شُد همه طاعات، شُکر | هَزْل شُد فانیّ و جِدّ اِثْبات، شُکر | |
| ۳۰۱۳ | سَیِّئاتَم چون وَسیلَت شُد به حَق | پس مَزَن بر سَیِّئاتَم هیچ دَق | |
| ۳۰۱۴ | مَر تو را صِدْقِ تو طالِب کرده بود | مَر مرا جِدّ و طَلَب صِدْقی گُشود | |
| ۳۰۱۵ | صِدْقِ تو آوَرْد در جُستن تو را | جُستَنَم آوَرْد در صِدْقی مرا | |
| ۳۰۱۶ | تُخمِ دولت در زمین می‌کاشتم | سُخْره و بیگار می‌پِنْداشتم | |
| ۳۰۱۷ | آن نَبُد بیگار، کَسْبی بود چُست | هر یکی دانه که کِشْتَم، صد بِرُست | |
| ۳۰۱۸ | دُزدْ سویِ خانه‌یی شُد زیرْ دست | چون دَرآمَد، دید کان خانه‌یْ خود است | |
| ۳۰۱۹ | گرم باش ای سَر تا گرمی رَسَد | با دُرُشتی ساز تا نَرمی رَسَد | |
| ۳۰۲۰ | آن دو اُشتُر نیست، آن یک اُشتُر است | تَنگ آمد لَفْظ، مَعنی بَسْ پُر است | |
| ۳۰۲۱ | لَفْظ در مَعنی همیشه نارَسان | زان پَیَمبَر گفت قَد کَلَّ لِسان | |
| ۳۰۲۲ | نُطقْ اُسْطُرلاب باشد در حساب | چه قَدَر داند زِ چَرخ و آفتاب؟ | |
| ۳۰۲۳ | خاصه چَرخی کین فَلَک زو پَرّه‌یی‌ست | آفتاب از آفتابش ذَرّه‌یی‌ست |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!