مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۸ – اِلتِزام کردنِ خادمْ تَعهّدِ بَهیمه را و تَخَلُّف نِمودن
| ۲۰۳ | حَلقهٔ آن صوفیانِ مُسْتَفید | چون که بر وَجْد و طَرَب آخِر رَسید | |
| ۲۰۴ | خوان بِیاوَرْدند بَهرِ میهمان | از بَهیمه یاد آوَردْ آن زمان | |
| ۲۰۵ | گفت خادِم را که در آخُر بُرو | راست کُن بَهرِ بَهیمه کاه و جو | |
| ۲۰۶ | گفت لا حَوْل، این چه اَفْزون گفتن است | از قَدیمْ این کارها کار من است | |
| ۲۰۷ | گفت تَر کُن آن جو‌اَش را از نَخُست | کان خَرِپیر است و دندان‌هاش سُست | |
| ۲۰۸ | گفت لا حَوْل، این چه می‌گویی مِها | از من آموزَنْد این تَرتیب‌ها | |
| ۲۰۹ | گفت پالانَش فرو نِهْ پیشْ پیش | دارویِ مَنْبَل بِنِهْ بر پُشتِ ریش | |
| ۲۱۰ | گفت لا حَوْل، آخِر ای حِکْمَت‌گُزار | جِنسِ تو مهمانم آمد صد هزار | |
| ۲۱۱ | جُمله راضی رفته‌اند از پیشِ ما | هستْ مِهْمانْ جانِ ما و خویشِ ما | |
| ۲۱۲ | گفت آبش دِهْ، وَلیکِن شیر، گَرم | گفت لا حَوْل، از تو‌اَم بِگْرفت شَرم | |
| ۲۱۳ | گفت اَنْدر جو تو کمتر کاه کُن | گفت لا حَوْل، این سُخَن کوتاه کُن | |
| ۲۱۴ | گفت جایش را بِروب از سَنگ و پُشک | وَرْ بُوَد تَر، ریز بر وِیْ خاکِ خُشک | |
| ۲۱۵ | گفت لا حَوْل، ای پدر لا حَوْل کُن | با رَسولِ اَهلْ کمتر گو سُخُن | |
| ۲۱۶ | گفت بِسْتان شانه، پُشتِ خَر بِخار | گفت لا حَوْل ای پدر شَرمی بِدار | |
| ۲۱۷ | خادم این گفت و میان را بَست چُست | گفت رفتم کاه و جو آرَم نَخُست | |
| ۲۱۸ | رفت و از آخُر نکرد او هیچ یاد | خوابِ خرگوشی بِدان صوفی بِداد | |
| ۲۱۹ | رفت خادِم جانِبِ اوباشِ چند | کرد بَر اَنْدَرزِ صوفی ریش‌خَند | |
| ۲۲۰ | صوفی از رَهْ مانده بود و شُد دراز | خواب‌ها می‌دید با چَشمِ فَراز | |
| ۲۲۱ | کان خَرَش در چَنگِ گُرگی مانده بود | پاره‌ها از پُشت و رانَش می‌رُبود | |
| ۲۲۲ | گفت لا حَوْل، این چه مالیخولیاست؟ | ای عَجَب، آن خادِمِ مُشْفِق کجاست؟ | |
| ۲۲۳ | باز می‌دید آن خَرَش در راه‌رَو | گَهْ به چاهی می‌فُتاد و گَهْ به گَو | |
| ۲۲۴ | گونه‌گون می‌دید ناخوشْ واقِعه | فاتِحه می‌خوانْد او وَالْقارِعه | |
| ۲۲۵ | گفت چاره چیست؟ یاران جَسته‌اند | رفته‌اند و جُمله دَرها بسته‌اند | |
| ۲۲۶ | باز می‌گفت ای عَجَب، آن خادِمَک | نه که با ما گشت هم‌نان و نَمَک؟ | |
| ۲۲۷ | من نکردم با وِیْ اِلّا لُطْف و لین | او چرا با من کُند بَرعکسْ کین؟ | |
| ۲۲۸ | هر عَداوَت را سَبَب باید سَنَد | وَرْنه جِنْسیَّت وَفا تَلْقین کُند | |
| ۲۲۹ | باز می‌گفت آدمِ با لُطْف و جود | کِی بَران اِبْلیس جوری کرده بود؟ | |
| ۲۳۰ | آدمی مَر مار و گَزْدُم را چه کرد؟ | کو هَمی خواهد مَر او را مرگ و دَرد؟ | |
| ۲۳۱ | گُرگ را خود خاصیَت بِدْریدن است | این حَسَد در خَلْق آخِر روشن است | |
| ۲۳۲ | باز می‌گفت این گُمانِ بَد خَطاست | بر برادر این چُنین ظَنَّم چراست؟ | |
| ۲۳۳ | باز گفتی حَزْمْ سُوءُ الظَّنِ توست | هر کِه بَدظَنْ نیست کِی مانَد دُرُست؟ | |
| ۲۳۴ | صوفی اَنْدر وَسْوَسه، وان خَر چُنان | که چُنین بادا جَزایِ دُشمنان | |
| ۲۳۵ | آن خَرِ مِسْکین میانِ خاک و سنگ | کَژْ شُده پالان، دَریده پالهَنگ | |
| ۲۳۶ | کُشته از رَه، جُملهٔ شب بی‌عَلُف | گاه در جان کَندن و گَهْ در تَلَف | |
| ۲۳۷ | خَر همه شب ذِکْر می‌کرد ای اِله | جو رَها کردم، کَم از یک مُشتِ کاه | |
| ۲۳۸ | با زبانِ حال می‌گفت ای شُیوخ | رَحْمَتی که سوختم زین خامِ شوخ | |
| ۲۳۹ | آنچه آن خَر دید از رنج و عذاب | مُرغِ خاکی بیند اَنْدر سیلِ آب | |
| ۲۴۰ | بَسْ به پَهْلو گشت آن شب تا سَحَر | آن خَرِ بیچاره از جَوعُ الْبَقَر | |
| ۲۴۱ | روز شُد، خادم بِیامَد بامْداد | زود پالان جُست بر پَشتَش نَهاد | |
| ۲۴۲ | خَرْفروشانه دو سه زَخْمَش بِزَد | کرد با خَر آنچه زان سگ می‌سِزَد | |
| ۲۴۳ | خَر جِهَنده گشت از تیزیِّ نیش | کو زبان تا خَر بگوید حالِ خویش؟ |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!