مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۹ – گُمان بُردنِ کاروانیان که بَهیمهٔ صوفی رَنجور است
| ۲۴۴ | چونکه صوفی بَرنِشَست و شد رَوان | رو در افتادن گرفت او هر زمان | |
| ۲۴۵ | هر زمانَش خَلْق بَرمی‌داشتند | جُمله رَنْجورَش هَمی‌پِنْداشتند | |
| ۲۴۶ | آن یکی گوشَش هَمی‌پیچید سَخت | وان دِگَر در زیرِ کامَشْ جُست لَخْت | |
| ۲۴۷ | وان دِگَر در نَعْلِ او می‌جُست سنگ | وان دِگَر در چَشمِ او می‌دید زَنگ | |
| ۲۴۸ | باز می‌گفتند ای شیخ این زِ چیست؟ | دی نمی‌گفتی که شُکر، این خَر قَوی‌ست؟ | |
| ۲۴۹ | گفت آن خَر کو به شب لا حَوْل خَورْد | جُز بِدین شیوه نَدانَد راه کرد | |
| ۲۵۰ | چونکه قوتِ خَر به شبْ لا حَوْل بود | شبْ مُسَبِّح بود و روز اَنْدر سُجود | |
| ۲۵۱ | آدمی‌خوارَند اَغْلَب مَردمان | از سَلامْ عَلیکَ‌شان کَم جو اَمان | |
| ۲۵۲ | خانهٔ دیو است دل‌هایِ همه | کَم پَذیر از دیوْمَردم دَمْدَمه | |
| ۲۵۳ | از دَمِ دیو آنکه او لا حَوْل خَورْد | هَمچو آن خَر در سَر آید در نَبَرد | |
| ۲۵۴ | هرکه در دنیا خورَد تَلْبیسِ دیو | وَزْ عَدوِّ دوست‌رُو تَعْظیم و ریو | |
| ۲۵۵ | در رَهِ اسلام و بر پولِ صِراط | در سَر آید هَمچو آن خَر از خُباط | |
| ۲۵۶ | عِشْوه‌هایِ یارِ بَد مَنْیوش هین | دامْ بین، ایمِن مَرو تو بر زمین | |
| ۲۵۷ | صد هزار اِبْلیسِ لا حَوْل آر بین | آدَما اِبْلیس را در مارْ بین | |
| ۲۵۸ | دَم دَهَد گوید تو را ای جان و دوست | تا چو قَصّابی کَشَد از دوستْ پوست | |
| ۲۵۹ | دَم دَهَد تا پوسْتَت بیرون کَشَد | وایِ او کَزْ دُشمنانْ اَفْیون چَشَد | |
| ۲۶۰ | سَر نَهَد بر پایِ تو قَصّاب‌وار | دَم دَهَد تا خونْت ریزد زارْ زار | |
| ۲۶۱ | هَمچو شیری صیدِ خود را خویش کُن | تَرکِ عِشْوه‌یْ اَجْنَبیّ و خویش کُن | |
| ۲۶۲ | هَمچو خادِم دان مُراعاتِ خَسان | بی‌کسی بهتر زِ عِشْوه‌یْ ناکَسان | |
| ۲۶۳ | در زمینِ مَردمانْ خانه مَکُن | کارِ خود کُن، کارِ بیگانه مَکُن | |
| ۲۶۴ | کیست بیگانه؟ تَنِ خاکیِّ تو | کَزْ برایِ اوست غَمْناکیِّ تو | |
| ۲۶۵ | تا تو تَن را چَرب و شیرین می‌دَهی | جوهرِ خود را نَبینی فَربَهی | |
| ۲۶۶ | گَر میانِ مُشکْ تَن را جا شود | روزِ مُردن گَنْدِ او پیدا شود | |
| ۲۶۷ | مُشک را بر تَنْ مَزَن، بر دل بِمال | مُشک چِه بْوَد؟ نام پاکِ ذوالْجَلال | |
| ۲۶۸ | آن مُنافِقْ مُشک بر تَن می‌نَهَد | روح را در قَعْرِ گُلخَن می‌نَهَد | |
| ۲۶۹ | بر زبانْ نامِ حَق و در جانِ او | گَنْدها از فکرِ بی‌ایمانِ او | |
| ۲۷۰ | ذِکْرْ با او هَمچو سَبزه‌یْ گُلْخَن است | بر سَرِ مَبْرَز گُل است و سوسن است | |
| ۲۷۱ | آن نَباتْ آن‌جا یَقین عاریَّت است | جایِ آن گُلْ مَجْلِس است و عِشْرت است | |
| ۲۷۲ | طَیِّبات آید به سویِ طَیِّبین | لِلْخَبیثینْ اَلْخَبیثات است هین | |
| ۲۷۳ | کین مَدار آن‌ها که از کین گُمرَهند | گورَشان پَهلویِ کین‌داران نَهَند | |
| ۲۷۴ | اَصْلِ کینه دوزخ است و کینِ تو | جُزوِ آن کُلّ است و خَصّمِ دینِ تو | |
| ۲۷۵ | چون تو جُزوِ دوزخی، پَسْ هوش دار | جُزوْ سویِ کُلِّ خود گیرد قَرار | |
| ۲۷۶ | وَرْ تو جُزوِ جَنَّتی ای نامْدار | عیشِ تو باشد زِ جَنَّت پایْدار | |
| ۲۷۷ | تَلْخ با تَلْخان یَقین مُلْحَق شود | کِی دَمِ باطِلْ قَرینِ حَقْ شود؟ | |
| ۲۷۸ | ای برادر تو همان اندیشه‌‌ای | مابَقی تو استخوان و ریشه‌ای | |
| ۲۷۹ | گَر گُل است اندیشهٔ تو، گُلْشَنی | وَرْ بُوَد خاری، تو هیمه‌یْ گُلْخَنی | |
| ۲۸۰ | گَر گُلابی بر سَرِ جَیْبَت زَنَند | وَرْ تو چون بَوْلی بُرونَت اَفْکَنَند | |
| ۲۸۱ | طَبْله‌ها در پیشِ عَطّاران بِبین | جِنْس را با جِنْسِ خود کرده قَرین | |
| ۲۸۲ | جِنْس‌ها با جِنْس‌ها آمیخته | زین تَجانُس زینَتی اَنْگیخته | |
| ۲۸۳ | گَر درآمیزَند عود و شِکَّرَش | برگُزینَد یک‌یک از یک‌دیگَرَش | |
| ۲۸۴ | طَبْله‌ها بِشْکَست و جان‌ها ریختند | نیک و بَد درهَمدِگَر آمیختند | |
| ۲۸۵ | حَقْ فرستاد اَنْبیا را با وَرَق | تا گُزید این دانه‌ها را بر طَبَق | |
| ۲۸۶ | پیش ازیشان ما همه یکسان بُدیم | کَس ندانستی که ما نیک و بَدیم | |
| ۲۸۷ | قَلْب و نیکو در جهان بودی رَوان | چون همه شب بود و ما چون شب‌رُوان | |
| ۲۸۸ | تا برآمَد آفتابِ اَنْبیا | گفت ای غِش دور شو، صافی بیا | |
| ۲۸۹ | چَشم دانَد فَرق کردنْ رَنگ را | چَشم دانَد لَعل را و سنگ را | |
| ۲۹۰ | چَشم دانَد گوهر و خاشاک را | چَشم را زان می‌خَلَد خاشاک‌ها | |
| ۲۹۱ | دشمنِ روزَند این قَلّابَکان | عاشقِ روزَند آن زَرهایِ کان | |
| ۲۹۲ | زان که روز است آیِنه‌یْ تعریفِ او | تا بِبینَد اَشْرفی تَشریفِ او | |
| ۲۹۳ | حَقْ قیامت را لَقَب زان روز کرد | روزْ بِنْمایَد جَمالِ سُرخ و زَرد | |
| ۲۹۴ | پَسْ حقیقت روزْ سِرِّ اَوْلیاست | روزْ پیشِ ماهَشان چون سایه‌هاست | |
| ۲۹۵ | عکسِ رازِ مَردِ حَق دانید روز | عکسِ سَتّاریْش شامِ چَشمْ‌دوز | |
| ۲۹۶ | زان سَبَب فرمود یَزدان وَالضُّحی | وَالضُّحی نورِ ضَمیرِ مُصْطَفی | |
| ۲۹۷ | قولِ دیگر کین ضُحی را خواست دوست | هم برایِ آن که این هم عکسِ اوست | |
| ۲۹۸ | وَرْنه بر فانی قَسَم گفتن خَطاست | خود فَنا چه لایِقِ گفتِ خداست؟ | |
| ۲۹۹ | از خَلیلی لا اُحِبُّ الآفِلین | پس فَنا چون خواست رَبُّ الْعالَمین؟ | |
| ۳۰۰ | باز وَالَّیْل است سَتّاریِّ او | وان تَنِ خاکیِّ زَنْگاریِّ او | |
| ۳۰۱ | آفتابَش چون بَرآمَد زان فَلَک | با شبِ تَنْ گفت هین ما وَدَّعَکْ | |
| ۳۰۲ | وَصْل پیدا گشت از عینِ بَلا | زان حَلاوت شد عبارت ما قَلی | |
| ۳۰۳ | هر عبارت خود نِشانِ حالَتی‌ست | حالْ چون دست و عبارتْ آلَتی‌ست | |
| ۳۰۴ | آلَتِ زَرْگَر به دستِ کَفْشگَر | هَمچو دانه‌یْ کِشت کرده ریگ‌در | |
| ۳۰۵ | آلَتِ اِسْکافْ پیشِ بَرزِگَر | پیشِ سگ کَهْ، استخوان در پیشِ خَر | |
| ۳۰۶ | بود اَنا الْحَق در لبِ مَنْصورْ نور | بود اَنَاللَّـهْ در لبِ فرعونْ زور | |
| ۳۰۷ | شد عَصا اَنْدر کَفِ موسی گُوا | شد عَصا اَنْدرِ کَفِ ساحِرْ هَبا | |
| ۳۰۸ | زین سَبَب عیسی بِدان هَمراهِ خَود | درنیاموزید آن اسمِ صَمَد | |
| ۳۰۹ | کو نَدانَد، نَقْص بر آلَت نَهَد | سنگ بر گِل زن تو، آتش کِی جَهَد؟ | |
| ۳۱۰ | دست و آلَت همچو سَنگ و آهن است | جُفت باید، جُفتْ شَرطِ زادن است | |
| ۳۱۱ | آن که بی‌جُفت است و بی‌آلَت یکی‌ست | در عَدَد شَک است و آن یک بی‌شَکی‌ست | |
| ۳۱۲ | آن که دو گفت و سه گفت و بیش ازین | مُتَّفِق باشند در واحِدْ یَقین | |
| ۳۱۳ | اَحْوَلی چون دَفْع شد، یکسان شوند | دو سه گویان هم یکی گویان شوند | |
| ۳۱۴ | گر یکی گویی تو در میدانِ او | گِرد بر می‌گَرد از چوگانِ او | |
| ۳۱۵ | گویْ آنگَهْ راست و بی‌نُقْصان شود | کو زِ زَخْمِ دستِ شَهْ رَقْصان شود | |
| ۳۱۶ | گوش دار ای اَحْوَل این‌ها را به هوش | دارویِ دیده بِکَش از راهِ گوش | |
| ۳۱۷ | پس کَلامِ پاک در دل‌هایِ کور | می‌نَپایَد، می‌رَوَد تا اَصْلِ نور | |
| ۳۱۸ | وانْ فُسونِ دیو در دل‌هایِ کَژْ | می‌رَوَد چون کَفشِ کَژْ در پایِ کَژْ | |
| ۳۱۹ | گَرچه حِکمَت را به تَکرار آوَری | چون تو نااَهْلی، شود از تو بَری | |
| ۳۲۰ | وَرْچه بِنْویسی، نِشانَش می‌کُنی | وَرْچه می‌لافی، بَیانَش می‌کُنی | |
| ۳۲۱ | او ز تو رو دَر کَشَد ای پُر سِتیز | بَندها را بُگْسِلَد، وَزْ تو گُریز | |
| ۳۲۲ | وَرْ نخوانیّ و بِبینَد سوزِ تو | عِلْم باشد مُرغِ دست‌آموزِ تو | |
| ۳۲۳ | او نَپایَد پیشِ هر نااوسْتا | هَمچو طاووسی به خانه‌یْ روستا |
دکلمه_مثنوی
تعقیب
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!