مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۹۲ – قِصّهٔ اَعْرابی و ریگ در جَوال کردن و مَلامَت کردنِ آن فیلسوفْ او را
| ۳۱۸۴ | یک عَرابی بار کرده اُشْتُری | دو جَوالِ زَفْت از دانه پُری | |
| ۳۱۸۵ | او نِشَسته بر سَرِ هر دو جَوال | یک حَدیث‌انداز کرد او را سوآل | |
| ۳۱۸۶ | از وَطَن پُرسید و آوَرْدش به گفت | وَنْدَر آن پُرسش بَسی دُرها بِسُفت | |
| ۳۱۸۷ | بعد ازان گُفْتَش که این هر دو جَوال | چیست آکَنده؟ بگو مَصْدوقِ حال | |
| ۳۱۸۸ | گفت اَنْدَر یک جَوالَم گندم است | در دِگَر ریگی، نه قوتِ مَردم است | |
| ۳۱۸۹ | گفت تو چون بار کردی این رِمال؟ | گفت تا تنها نَمانَد آن جَوال | |
| ۳۱۹۰ | گفت نیمِ گندم آن تَنگ را | در دِگَر ریز از پِیِ فرهنگ را | |
| ۳۱۹۱ | تا سَبُک گردد جَوال و هم شُتُر | گفت شاباش ای حکیمِ اَهْل و حُرّ | |
| ۳۱۹۲ | این چُنین فکرِ دقیق و رایِ خوب | تو چُنین عُریانْ پیاده در لُغوب؟ | |
| ۳۱۹۳ | رَحمَش آمد بر حکیم و عَزْم کرد | کِشْ بر اُشتُر بَرنشانَد نیک‌مَرد | |
| ۳۱۹۴ | باز گُفتَش ای حکیمِ خوش‌سُخُن | شَمّه‌یی از حالِ خود هم شرح کُن | |
| ۳۱۹۵ | این چُنین عقل و کَفایَت که تو راست | تو وزیری یا شَهی؟ بَر گویْ راست | |
| ۳۱۹۶ | گفت این هر دو نِیَم، از عامه‌اَم | بِنْگَر اَنْدَر حال و اَنْدَر جامه‌اَم | |
| ۳۱۹۷ | گفت اُشتُر چند داری؟ چند گاو؟ | گفت نه این و نه آن، ما را مَکاو | |
| ۳۱۹۸ | گفت رَختَت چیست باری در دُکان؟ | گفت ما را کو دُکان و کو مَکان؟ | |
| ۳۱۹۹ | گفت پس از نَقْد پُرسَم، نَقْد چند؟ | که تویی تنهارو و مَحْبوب‌پَند | |
| ۳۲۰۰ | کیمیایِ مِسِّ عالَم با تو است | عقل و دانش را گُوهَر تو بر تو است | |
| ۳۲۰۱ | گفت وَاللّه نیست یا وَجْهَ الْعَرَب | در همه مُلْکَم وجوهِ قوتِ شب | |
| ۳۲۰۲ | پا برهنه، تَن برهنه می‌دَوَم | هر کِه نانی می‌دَهَد آن‌جا رَوَم | |
| ۳۲۰۳ | مَر مرا زین حِکْمَت و فَضْل و هُنر | نیست حاصِلْ جُز خیال و دَردِ سَر | |
| ۳۲۰۴ | پس عَرَب گُفتَش که رو دور از بَرَم | تا نَبارَد شومیِ تو بر سَرَم | |
| ۳۲۰۵ | دور بَر آن حِکْمَتِ شومَت زِ من | نُطْقِ تو شوم است بر اَهْلِ زَمَن | |
| ۳۲۰۶ | یا تو آن سو، رو من این سو می‌دَوَم | وَرْ تو را رَهْ پیش، من واپَسْ رَوَم | |
| ۳۲۰۷ | یک جَوالَم گندم و دیگر زِ ریگ | بِهْ بُوَد زین حیله‌هایِ مُرده ریگ | |
| ۳۲۰۸ | اَحْمقی‌اَم پَسْ مُبارک اَحْمَقی‌ست | که دِلَم با برگ و جانم مُتَّقی‌ست | |
| ۳۲۰۹ | گَر تو خواهی کِتْ شَقاوَت کَم شود | جَهْد کُن تا از تو حِکْمَت کَم شود | |
| ۳۲۱۰ | حِکْمَتی کَزْ طَبْع زایَد وَزْ خیال | حِکْمَتی نی فیضِ نورِ ذوالْجَلال | |
| ۳۲۱۱ | حِکْمَتِ دنیا فَزایَد ظَنّ و شَک | حِکْمَت دینی بَرَد فوقِ فَلَک | |
| ۳۲۱۲ | زَوْبَعانِ زیرکِ آخِر زمان | بَرفُزوده خویش بر پیشینیان | |
| ۳۲۱۳ | حیله‌آموزانْ جِگَرها سوخته | فِعْل‌ها و مَکْرها آموخته | |
| ۳۲۱۴ | صَبر و ایثار و سَخایِ نَفْس و جود | باد داده، کان بُوَد اِکْسیرِ سود | |
| ۳۲۱۵ | فکر آن باشد که بُگْشایَد رَهی | راه آن باشد که پیش آید شَهی | |
| ۳۲۱۶ | شاهْ آن باشد که از خود شَهْ بُوَد | نه به مَخْزن‌ها و لشکر شَهْ شود | |
| ۳۲۱۷ | تا بِمانَد شاهیِ او سَرمَدی | هَمچو عِزِّ مُلْکِ دینِ اَحْمدی |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!