مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۹۵ – طَعْن زدنِ بیگانه در شیخ و جواب گفتنِ مُریدِ شیخ او را
| ۳۳۱۱ | آن یکی یک شیخ را تُهْمَت نَهاد | کو بَد است و نیست بر راهِ رَشاد | |
| ۳۳۱۲ | شارِبِ خَمْر است و سالوس و خَبیث | مَر مُریدان را کجا باشد مُغیث؟ | |
| ۳۳۱۳ | آن یکی گُفتَش اَدَب را هوش دار | خُرد نَبْوَد این چُنین ظَنّ بر کِبار | |
| ۳۳۱۴ | دور ازو و دور ازان اوصافِ او | که زِ سَیْلی تیره گردد صافِ او | |
| ۳۳۱۵ | این چُنین بُهْتان مَنِه بر اَهْلِ حَق | کین خیالِ توست، بَرگَردان وَرَق | |
| ۳۳۱۶ | این نباشد، وَرْ بُوَد ای مُرغِ خاک | بَحْرِ قُلْزُم را زِ مُرداری چه باک؟ | |
| ۳۳۱۷ | نیست دونَ الْقُلَّتَیْن و حوضِ خُرد | کِی توانَد قَطره‌ایش از کار بُرد؟ | |
| ۳۳۱۸ | آتشْ ابراهیم را نَبْوَد زیان | هر کِه نِمْرودی‌ست گو می‌تَرس ازان | |
| ۳۳۱۹ | نَفْسْ نِمْرود است و عقل و جانْ خَلیل | روحْ در عَین است و نَفْس اَنْدَر دَلیل | |
| ۳۳۲۰ | این دلیلِ راهْ رَهْرو را بُوَد | کو به هر دَم در بیابانْ گُم شود | |
| ۳۳۲۱ | واصِلان را نیست جُز چَشم و چراغ | از دلیل و راهَشان باشد فَراغ | |
| ۳۳۲۲ | گَر دلیلی گفت آن مَردِ وِصال | گفت بَهرِ فَهْمِ اَصْحابِ جِدال | |
| ۳۳۲۳ | بَهرِ طِفْلِ نو پدر تی‌تی کُند | گَرچه عَقلَش هندسه‌یْ گیتی کُند | |
| ۳۳۲۴ | کَم نگردد فَضْلِ استاد از عُلو | گَر اَلِف چیزی ندارد گوید او | |
| ۳۳۲۵ | از پِیِ تَعلیمِ آن بَسته‌دَهَن | از زبانِ خود بُرون باید شُدن | |
| ۳۳۲۶ | در زبانِ او بِبایَد آمدن | تا بیاموزَد زِ تو او عِلْم و فَن | |
| ۳۳۲۷ | پس همه خَلْقانْ چون طِفْلانِ وِیْ‌اَند | لازم است این پیر را در وَقتْ پَند | |
| ۳۳۲۸ | آن مُریدِ شیخْ بَد گوینده را | آن به کِفر و گُمرَهی آکَنده را | |
| ۳۳۲۹ | گفت خود را تو مَزَن بر تیغِ تیز | هین مَکُن با شاه و با سُلطانْ سِتیز | |
| ۳۳۳۰ | حوض با دریا اگر پَهْلو زَنَد | خویش را از بیخِ هستی بَرکَنَد | |
| ۳۳۳۱ | نیست بَحْری کو کَران دارد که تا | تیره گردد او زِ مُردارِ شما | |
| ۳۳۳۲ | کُفر را حَدّ است و اندازه بِدان | شیخ و نورِ شیخ را نَبْوَد کَران | |
| ۳۳۳۳ | پیشِ بی‌حَدْ هرچه مَحْدود است لاست | کُلُّ شَیءٍ غَیْرَ وَجْهُ اللهْ فَناست | |
| ۳۳۳۴ | کُفر و ایمان نیست آن‌جایی که اوست | زان که او مَغز است، وین دو رنگ و پوست | |
| ۳۳۳۵ | این فَناها پَردهٔ آن وَجْه گشت | چون چراغِ خُفْیه اَنْدَر زیرِ طَشْت | |
| ۳۳۳۶ | پس سَرِ این تَنْ حِجابِ آن سَر است | پیشِ آن سَر این سَرِ تَن کافَر است | |
| ۳۳۳۷ | کیست کافِر؟ غافِل از ایمانِ شیخ | کیست مُرده؟ بی‌خَبَر از جانِ شیخ | |
| ۳۳۳۸ | جان نباشد جُز خَبَر در آزمون | هر کِه را اَفْزون خَبَر، جانَش فُزون | |
| ۳۳۳۹ | جانِ ما از جانِ حیوان بیش‌تَر | از چه؟ زان رو که فُزون دارد خَبَر | |
| ۳۳۴۰ | پس فُزون از جانِ ما جانِ مَلَک | کو مُنَزَّه شُد زِ حِسِّ مُشترک | |
| ۳۳۴۱ | وَزْ مَلَکْ جانِ خداوندانِ دل | باشد اَفْزون تَر، تَحَیُّر را بِهِل | |
| ۳۳۴۲ | زان سَبَب آدم بُوَد مَسْجودَشان | جانِ او اَفْزون تَر است از بودَشان | |
| ۳۳۴۳ | وَرْنه بهتر را سُجودِ دون‌تَری | اَمر کردن هیچ نَبْوَد در خَوری | |
| ۳۳۴۴ | کِی پَسَندد عدل و لُطْفِ کِردگار | که گُلی سَجْده کُند در پیشِ خار؟ | |
| ۳۳۴۵ | جانْ چو اَفْزون شُد، گُذشت از اِنْتِها | شُد مُطیعَش جانِ جُمله چیزها | |
| ۳۳۴۶ | مُرغ و ماهیّ و پَریّ و آدمی | زان که او بیش است و ایشان در کَمی | |
| ۳۳۴۷ | ماهیانْ سوزَنْگَرِ دَلْقَش شوند | سوزَنان را رشته‌ها تابع بُوَند |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!