مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۹۷ – دَعوی کردنِ آن شخص که خدایِ تَعالیٰ مرا نمی‌گیرد به گناه و جواب گفتنِ شُعَیْب عَلَیْهِ السَّلام مَرو را
| ۳۳۷۶ | آن یکی می‌گفت در عَهْدِ شُعَیْب | که خدا از من بَسی دیده‌ست عَیْب | |
| ۳۳۷۷ | چند دید از من گُناه و جُرم‌ها | وَزْ کَرَمْ یَزدان نمی‌گیرد مرا | |
| ۳۳۷۸ | حَق تعالیٰ گفت در گوشِ شُعَیْب | در جوابِ او فَصیح از راهِ غَیْب | |
| ۳۳۷۹ | که بِگُفتی چند کردم من گناه | وَزْ کَرَم نَگْرفت در جُرمَم اِلٰه | |
| ۳۳۸۰ | عَکس می‌گوییّ و مَقْلوب ای سَفیه | ای رَها کرده رَهْ و بِگْرفته تیه | |
| ۳۳۸۱ | چند؟ چندَت گیرم و تو بی‌خَبَر | در سَلاسِل مانده‌یی پا تا به سَر؟ | |
| ۳۳۸۲ | زنگِ تو بر توت ای دیگِ سیاه | کرد سیمایِ دَرونَت را تَباه | |
| ۳۳۸۳ | بر دِلَت زَنْگار بر زَنْگارها | جمع شُد، تا کور شُد زَاسْرارها | |
| ۳۳۸۴ | گَر زَنَد آن دود بر دیگِ نُوی | آن اثر بِنْمایَد اَرْ باشد جُوی | |
| ۳۳۸۵ | زان که هر چیزی به ضِدّ پیدا شود | بر سپیدی آن سِیَه رُسوا شود | |
| ۳۳۸۶ | چون سِیَه شُد دیگْ پس تأثیرِ دود | بَعد از این بر وِیْ کِه بیند زود زود؟ | |
| ۳۳۸۷ | مَردِ آهنگر که او زَنگی بُوَد | دود را با روْش هم‌رَنگی بُوَد | |
| ۳۳۸۸ | مَردِ رومی کو کُند آهنگری | رویَش اَبْلَق گردد از دودْآوَری | |
| ۳۳۸۹ | پس بِدانَد زود تأثیرِ گناه | تا بِنالَد زود، گوید ای اِلٰه | |
| ۳۳۹۰ | چون کُند اِصْرار و بَد پیشه کُند | خاک اَنْدَر چَشمِ اَنْدیشه کُند | |
| ۳۳۹۱ | توبه نَنْدیشَد دِگَر، شیرین شود | بر دِلَش آن جُرم، تا بی‌دین شود | |
| ۳۳۹۲ | آن پَشیمانیّ و یا رَب، رفت ازو | شِسْت بر آیینه زَنگِ پنج‌تو | |
| ۳۳۹۳ | آهَنَش را زنگ‌ها خوردن گرفت | گوهَرَش را زنگْ کم کردن گرفت | |
| ۳۳۹۴ | چون نویسی کاغَدِ اِسْپید بر | آن نِبِشته خوانده آید در نَظَر | |
| ۳۳۹۵ | چون نویسی بر سَرِ بِنْوشته خَط | فَهْم نایَد، خوانْدنَش گردد غَلَط | |
| ۳۳۹۶ | کان سیاهی بر سیاهی اوفْتاد | هر دو خَط شُد کور و مَعنی‌یی نَداد | |
| ۳۳۹۷ | وَرْ سِیُم باره نویسی بر سَرَش | پس سِیَه کردی چو جانِ پُر شَرَش | |
| ۳۳۹۸ | پس چه چاره جُز پَناهِ چاره‌گَر؟ | ناامیدی مِسّ و اِکْسیرَش نَظَر | |
| ۳۳۹۹ | ناامیدی‌ها به پیشِ او نَهید | تا زِ دَردِ بی‌دَوا بیرون جَهید | |
| ۳۴۰۰ | چون شُعَیْب این نکته‌ها با او بِگُفت | زان دَمِ جانْ در دلِ او گُل شِکُفت | |
| ۳۴۰۱ | جانِ او بِشْنید وَحْیِ آسْمان | گفت اگر بِگْرفت ما را، کو نِشان؟ | |
| ۳۴۰۲ | گفت یا رب، دَفْعِ من می‌گوید او | آن گرفتن را نِشان می‌جویَد او | |
| ۳۴۰۳ | گفت سَتّارَم، نگویم رازهاش | جُز یکی رَمْز از برایِ اِبْتِلاش | |
| ۳۴۰۴ | یک نِشانِ آن که می‌گیرم وِرا | آن کِه طاعَت دارد و صَوْم و دُعا | |
| ۳۴۰۵ | وَزْ نماز و از زکات و غیرِ آن | لیک یک ذَرّه ندارد ذوقِ جان | |
| ۳۴۰۶ | می‌کُند طاعات و اَفْعالِ سَنی | لیک یک ذَرّه ندارد چاشْنی | |
| ۳۴۰۷ | طاعَتَش نَغْز است و مَعنی نَغْز نی | جَوْزها بسیار و در وِیْ مَغْز نی | |
| ۳۴۰۸ | ذوق باید تا دَهَد طاعات بَر | مَغز باید تا دَهَد دانه شَجَر | |
| ۳۴۰۹ | دانهٔ بی‌مَغْز کِی گردد نِهال؟ | صورتِ بی‌جان نباشد جُز خیال |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!