مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۹۹ – گفتنِ عایشه رَضِیَ اللهُ عَنْها مُصْطَفیٰ را عَلَیْهِ السَّلام که تو بی‌مُصَلّا به هر جا نَماز می‌کُنی، چون است؟
| ۳۴۳۶ | عایشه روزی به پیغامبر بِگُفت | یا رَسولَ اللهْ تو پیدا و نَهُفت | |
| ۳۴۳۷ | هر کجا یابی، نمازی می‌کُنی | می‌دَوَد در خانه ناپاک و دَنی | |
| ۳۴۳۸ | گَرچه می‌دانی که هر طِفْلِ پَلید | کرد مُسْتَعْمَل به هر جا که رَسید | |
| ۳۴۳۹ | گفت پیغامبر که از بَهرِ مِهان | حَقْ نَجِس را پاک گرداند، بِدان | |
| ۳۴۴۰ | سَجْده‌گاهَم را ازان رو لُطْفِ حَق | پاک گردانید تا هفتم طَبَق | |
| ۳۴۴۱ | هان و هان تَرکِ حَسَد کُن با شَهان | وَرْنه اِبْلیسی شَوی اَنْدَر جهان | |
| ۳۴۴۲ | کو اگر زَهْری خورَد شَهْدی شود | تو اگر شَهْدی خوری، زَهْری بُوَد | |
| ۳۴۴۳ | کو بَدَل گشت و بَدَل شُد کارِ او | لُطْف گشت و نور شُد هر نارِ او | |
| ۳۴۴۴ | قُوَّتِ حَق بود مَر بابیل را | وَرْنه مُرغی چون کُشَد مَر پیل را؟ | |
| ۳۴۴۵ | لشکری را مُرغَکی چندی شِکَست | تا بِدانی کان صَلابَت از حَق است | |
| ۳۴۴۶ | گَر تو را وَسواس آید زین قَبیل | رو بِخوان تو سورهٔ اَصْحابِ فیل | |
| ۳۴۴۷ | وَرْ کُنی با او مِریّ و هَمسری | کافِرَم دان گَر تو زایشان سَر بَری |
دکلمه_مثنوی
بسیار عالی