مقدمۀ دفتر ششم مثنوی مولانا

بسم الله الرحمن الرحیم

مُجلّد ششم از دفترهای مثنوی و بیّنات معنوی که مصباح ظلام وهْم و شُبْهت و خیالات و شکّ و ریبت باشد، و این مصباح را به حسّ حیوانی ادارک نتوان کردن، زیرا مقام حیوانی اسْفل سافلین^۱ است که ایشان را از بهر عمارت صورت عالم اسفل آفریده اند و بر حواسّ و مدارک ایشان دایره‌یی کشیده‌اند که از آن دایره تجاوز نکنند، ﴿ذالک تقدیر العزیز العلیم﴾^۲ یعنی مقدار رسیدن عمل ایشان و جولان نظر ایشان پدید کرد، چنان که هر ستاره را مقداری ست و کارگاهی از فلک که تا آن حد عمل او برسد و همچون حاکم شهری که حکم او در آن شهر نافذ باشد، گس واری توابع آن شهر او حاکم نباشد. عصمنا الله من حبسه و ختمه و ما حجب به المحجوبین^۳ آمین یا رب العالمین.

—————————————————————————————————————————-

۱ – اشاره است به آیه ۵۴ سوره تین: ((لَقَد خَلَقنا الاِنسانَ فی اَحسَنِ تَقویم ثُمَّ رَدَدناهُ اَسفَلَ سافِلین. یعنی به راستی که انسان را در خوش ترین قِوام آفریدیم، سپس او را پَست ترین پَستان کردیم))
۲ – این تقدیر خدای عزتمند داناست. (آیه ۹۶ سوره انعام)
۳ – خدا ما را از حبس و مهرنهادن (بر دل) و هر حجابی که با آن محجوبان را از خود دور داشته است در امان بدارد.