مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۰۳ – حِکایَتِ آن پادشاه و وَصیَّت کردنِ او سه پسرِ خویش را که دَرین سَفَر در مَمالِکِ من فُلان جا چُنین تَرتیب نَهید و فُلان جا چُنین نُوّاب نَصْب کنید اما اَللهْ اَللهْ به فُلان قَلْعه مَرَوید و گِردِ آن مَگَردید
| ۳۵۹۲ | بود شاهی شاه را بُد سه پسر | هر سه صاحِبْ فِطْنَت و صاحِبْ‌نظر | |
| ۳۵۹۳ | هر یکی از دیگری اُسْتوده‌تَر | در سَخا و در وَغا و کَرّ و فَر | |
| ۳۵۹۴ | پیشِ شَهْ زادگان اِسْتاده جمع | قَرَّةُ الْعَیْنانِ شَهْ هَمچون سه شمع | |
| ۳۵۹۵ | از رَهِ پنهانْ زِ عَیْنَیْنِ پسر | می‌کَشید آبی نَخیل آنِ پدر | |
| ۳۵۹۶ | تا زِ فرزند آبِ این چَشمه شِتاب | می‌رَوَد سویِ ریاضِ مام و باب | |
| ۳۵۹۷ | تازه می‌باشد ریاضِ والِدَیْن | گشته جاری عَیْنَشان زین هر دو عَیْن | |
| ۳۵۹۸ | چون شود چَشمه زِ بیماری عَلیل | خُشک گردد بَرگ و شاخِ آن نَخیل | |
| ۳۵۹۹ | خُشکیِ نَخْلَش هَمی‌گوید پَدید | که زِ فرزند آن شَجَر نَمْ می‌کَشید | |
| ۳۶۰۰ | ای بَسا کاریزِ پنهانْ هم‌چُنین | مُتَّصِل با جانَتان یا غافِلین | |
| ۳۶۰۱ | ای کَشیده ز آسْمان و از زمین | مایه‌ها تا گشته جسمِ تو سَمین | |
| ۳۶۰۶ | عاریه‌ست این کَم هَمی‌باید فَشارد | کانچه بِگْرفتی هَمی‌باید گُزارد | |
| ۳۶۰۷ | جُز نَفَخْتُ کان زِ وَهّاب آمده‌ست | روح را باش آن دِگَرها بیهُده‌ست | |
| ۳۶۰۸ | بیهُده نِسْبَت به جان می‌گویَمَش | نی به نِسْبَت با صَنیعِ مُحکَمَش |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!