مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۱ – مُدافعهٔ اُمَرا آن حُجَّت را به شُبْههٔ جَبْریانه و جواب دادنِ شاهْ ایشان را
| ۴۰۴ | پس بِگُفتند آن امیران کین فَنی‌ست | از عِنایَت هاش کارِ جَهْد نیست | |
| ۴۰۵ | قِسْمَت حَقّ‌ست مَهْ را رویِ نَغْز | دادهٔ بَخْت است گُل را بویِ نَغْز | |
| ۴۰۶ | گفت سلطان بلکه آنچْ از نَفَس زاد | رَیْعِ تَقْصیراست و دَخْلِ اِجْتِهاد | |
| ۴۰۷ | وَرْنه آدم کِی بِگُفتی با خدا | رَبَّنا اِنّا ظَلَمْنا نَفْسَنا؟ | |
| ۴۰۸ | خود بِگُفتی کین گُناه از نَفْس بود | چون قَضا این بود حَزْمِ ما چه سود؟ | |
| ۴۰۹ | هَمچو اِبْلیسی که گفت اَغْوَیْتَنی | تو شِکَستی جام و ما را می‌زَنی؟ | |
| ۴۱۰ | بَلْ قَضا حَقّ است و جَهْدِ بَنده حَق | هین مَباش اَعْوَر چو اِبْلیسِ خَلَق | |
| ۴۱۱ | در تَرَدُّد مانده‌ایم اَنْدَر دو کار | این تَرَدُّد کِی بُوَد بی‌اِخْتیار؟ | |
| ۴۱۲ | این کُنم یا آن کُنم او کِی گُوَد | که دو دست و پایِ او بسته بُوَد؟ | |
| ۴۱۳ | هیچ باشد این تَرَدُّد بر سَرَم | که رَوَم در بَحْر یا بالا پَرَم؟ | |
| ۴۱۴ | این تَرَدُّد هست که موصِل رَوَم | یا برایِ سِحْر تا بابِل رَوَم | |
| ۴۱۵ | پَسْ تَرَدُّد را بِبایَد قُدرتی | وَرْنه آن خنده بُوَد بر سَبْلَتی | |
| ۴۱۶ | بَر قَضا کم نِهْ بَهانه ای جوان | جُرم خود را چون نَهی بر دیگران؟ | |
| ۴۱۷ | خون کُند زَیْد و قِصاصِ او به عَمْر؟ | می‌خورَد عَمْرو و بر اَحْمَد حَدِّ خَمْر؟ | |
| ۴۱۸ | گِرْدِ خود بَرگَرد و جُرمِ خود بِبین | جُنْبِش از خود بین و از سایه مَبین | |
| ۴۱۹ | که نخواهد شُد غَلَط پاداشِ میر | خَصْم را می‌دانَد آن میرِ بَصیر | |
| ۴۲۰ | چون عَسَل خوردی نَیامَد تَبْ به غیر | مُزدِ روزِ تو نیامَد شب به غیر | |
| ۴۲۱ | در چه کردی جَهْد کان وا تو نَگَشت؟ | تو چه کاریدی که نامَد رَیْعِ کَشت؟ | |
| ۴۲۲ | فِعْلِ تو که زایَد از جان و تَنَت | هَمچو فَرزَندَت بِگیرَد دامَنَت | |
| ۴۲۳ | فِعْلِ را درغَیْبْ صورت می‌کُنند | فِعْلِ دُزدی را نه داری می‌زَنَند؟ | |
| ۴۲۴ | دارْ کِی مانَد به دُزدی؟ لیکْ آن | هست تَصویرِ خدایِ غَیْب‌دان | |
| ۴۲۵ | در دلِ شِحْنه چو حَقْ اِلْهام داد | که چُنین صورت بِساز از بَهْرِ داد | |
| ۴۲۶ | تا تو عالِم باشی و عادل قَضا | نامُناسب چون دَهَد داد و سِزا؟ | |
| ۴۲۷ | چون که حاکِم این کُند اَنْدَر گُزین | چون کُند حُکْم اَحْکَمِ این حاکِمین؟ | |
| ۴۲۸ | چون بِکاری جو نَرویَد غیرِجو | قَرضْ تو کردی زِ کِه خواهد گِرو؟ | |
| ۴۲۹ | جُرمِ خود را بر کسی دیگر مَنِه | هوش و گوشِ خود بِدین پاداشْ دِهْ | |
| ۴۳۰ | جُرمْ بَر خود نِهْ که تو خود کاشتی | با جَزا و عدلِ حَقْ کُن آشتی | |
| ۴۳۱ | رَنْج را باشد سَبَب بَد کردنی | بَد زِ فِعْلِ خود شِناس از بَخْت نی | |
| ۴۳۲ | آن نَظَر در بَخت چَشْم اَحْوَل کُند | کَلْب را کَهْدانی و کاهَل کُند | |
| ۴۳۳ | مُتَّهَم کُن نَفْسِ خود را ای فَتی | مُتَّهَم کَم کُن جَزایِ عَدل را | |
| ۴۳۴ | توبه کُن مَردانه سَر آوَرْ به رَه | که فَمَنْ یَعْمَل بِمِثْقالٍ یَرَه | |
| ۴۳۵ | در فُسونِ نَفْس کَم شو غِرِّه‌یی | کافتابِ حَقْ نَپوشَد ذَرّه‌یی | |
| ۴۳۶ | هست این ذَرّات جسمی ای مُفید | پیشِ این خورشیدِ جسمانی پَدید | |
| ۴۳۷ | هست ذَرّات خَواطِر وِ افْتِکار | پیشِ خورشیدِ حَقایِقْ آشکار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!