مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۲ – حِکایَت آن صَیّادی که خویشتن در گیاه پیچیده بود و دَستهٔ گُل و لاله را کُلَه‌وار به سَر فُرو کَشیده تا مُرغانْ او را گیاه پِنْدارند و آن مُرغ زیرک بویْ بُرد اندکی که این آدمی‌ست که بَرین شکلْ گیاه ندیدم امّا همْ تمامْ بوی نَبُرد به اَفْسون او مَغْرور شُد زیرا در اِدْراکِ اَوَّل قاطِعی نداشت در اِدْراک مَکْرِ دوم قاطِعی داشت و هُوَ الْحِرْصُ وَ الطَّمَعُ لا سِیَّما عِنْدَ فَرْطِ الْحاجَةِ وَ الْفَقْرِ قالَ النَّبیُّ صَلَی اللهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ کادَ الْفَقْرُ اَنْ یَکونَ کُفراً

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.