مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۳ – حِکایَتِ آن شخص که دُزدانْ قوچ او را بِدُزدیدَند و بر آن قَناعَت نکرد به حیله جامه‌هاش را هم دُزدیدند

#دکلمه_مثنوی

#داستان_های_مثنوی_مولانا

شخصی صاحب قوچی بود و آن را با ریسمان به دنبال خود می کشید. دزدی فرصت طلب از غفلت او استفاده کرد و در لحظه ای مناسب ریسمان را برید و قوچ را برد. صاحب قوچ به دنبال قوچش همه جا رفت تا به سر چاهی رسید. دزد را ( بی آنکه او را بشناسد) بر سر چاه دید که آه وناله سر می دهد که بیچاره شدم! صاحب قوچ گفت: ای استاد چرا ناله میکنی؟ آن فرد (دزد) گفت: کیسه سکه های طلایم در چاه افتاد. اگر همت کنی و آن را بیرون آوری یک پنجم آن یعنی بیست سکه طلا پاداش می گیری. صاحب قوچ دچار طمع شد و با خود گفت با بیست سکه یک قوچ که چه عرض کنم بلکه میتوانم بیست قوچ بخرم. او سریع لباسهایش را درآورد و داخل چاه شد. دزد هم ازین فرصت استفاده کرد و لباسهای آن طمّاع ساده لوح را هم دزدید و برد. مولانا این حکایت را برای تبیین این موضوع می آورند که اگر دور اندیشی و تعقل و احتیاط در راه رسیدن به سر منزل مقصود نباشد، طمعْ انسان را در معرض هلاکت قرار میدهد. در این حکایت دزد کنایه از شیطان است که مانند سارقی فتنه انگیز هر لحظه مانند خیال به شکلی در می آید و کسی از مکر آن خبر ندارد جز خدا. پس از شر او به خداوند پناه ببریم تا در امان باشیم.