مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۵ – حِکایَتِ پاسْبان که خاموش کرد تا دُزدانْ رَخْتِ تاجِران بُردند به کُلّی بعد از آن هَیْهای و پاسْبانی می‌کرد
| ۵۴۵ | پاسْبانی خُفت و دُزد اَسْباب بُرد | رَخْت‌ها را زیرِ هر خاکی فَشُرد | |
| ۵۴۶ | روزْ شُد بیدار شُد آن کارَوان | دید رَفته رَخْت و سیم و اُشتُران | |
| ۵۴۷ | پس بِدو گفتند ای حارِس بِگو | که چه شُد این رَخْت و این اَسْباب کو؟ | |
| ۵۴۸ | گفت دُزدان آمدند اَنْدَر نِقاب | رَخْت‌ها بُردند از پیشَم شِتاب | |
| ۵۴۹ | قوم گُفتَندَش که ای چون تَلِّ ریگ | پس چه می‌کردی؟ که‌یی ای مُرده ریگ؟ | |
| ۵۵۰ | گفت من یک کَس بُدَم ایشان گروه | با سِلاح و با شُجاعَت با شُکوه | |
| ۵۵۱ | گفت اگر در جَنگ کَم بودَت امید | نَعْره‌یی زن کِی کَریمانْ بَرجَهید | |
| ۵۵۲ | گفت آن دَمْ کارْد بِنْمودند و تیغ | که خَمُش وَرْنه کُشیمَت بی‌دریغ | |
| ۵۵۳ | آن زمان از تَرسْ بَستَم من دَهان | این زمان هَیْهای و فریاد و فَغان | |
| ۵۵۴ | آن زمان بَست آن دَمَم که دَمْ زَنَم | این زمان چَندان که خواهی هی کُنم | |
| ۵۵۵ | چون که عُمرَت بُرد دیوِ فاضحه | بی‌نَمَک باشد اَعُوذ و فاتِحه | |
| ۵۵۶ | گَرچه باشد بی‌نَمَک اکنون حَنین | هست غَفْلَت بی‌نَمَک‌تَر زان یَقین | |
| ۵۵۷ | هم‌چُنین هم بی‌نَمَک می‌نال نیز | که ذَلیلان را نَظَر کُن ای عزیز | |
| ۵۵۸ | قادِری بی‌گاه باشد یا به گاه | از تو چیزی فَوْت کِی شُد ای اِله؟ | |
| ۵۵۹ | شاهِ لا تَاْسَوْا علی ما فاتَکُمْ | کِی شود از قُدرَتَش مَطْلوب گُم؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!