مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۶ – حَواله کردنِ مُرغْ گرفتاریِ خود را در دامْ به فِعْل و مَکْر و زَرْقِ زاهِد و جوابِ زاهِد مُرغ را
| ۵۶۰ | گفت آن مُرغ این سِزایِ او بُوَد | که فُسونِ زاهِدان را بِشْنَود | |
| ۵۶۱ | گفت زاهِد نه سِزایِ آن نَشاف | کو خورَد مال یَتیمان از گِزاف | |
| ۵۶۲ | بعد از آن نوحه‌گَری آغاز کرد | که فَخ و صَیّاد لَرْزان شُد زِ دَرد | |
| ۵۶۳ | کَزْ تَناقُض‌هایِ دلْ پُشتَم شِکَست | بر سَرَم جانا بیا می‌مال دَست | |
| ۵۶۴ | زیرِ دستِ تو سَرَم را راحتی‌ست | دستِ تو در شُکْربَخشی آیَتی‌ست | |
| ۵۶۵ | سایهٔ خود از سَرِ من بَرمَدار | بی‌قَرارم بی‌قَرارم بی‌قَرار | |
| ۵۶۶ | خواب‌ها بیزار شُد از چَشمِ من | در غَمَت ای رَشکِ سَرو و یاسَمَن | |
| ۵۶۷ | گَر نِیَم لایِقْ چه باشد گَر دَمی | ناسِزایی را بِپُرسی در غَمی؟ | |
| ۵۶۸ | مَر عَدَم را خود چه اِسْتِحْقاق بود | که بَرو لُطْفَت چُنین دَرها گُشود | |
| ۵۶۹ | خاکِ گرگین را کَرَمْ آسیب کرد | دَهْ گُهَر از نورِ حِسّ در جیب کرد | |
| ۵۷۰ | پنج حِسِّ ظاهر و پنجِ نَهان | که بَشَر شُد نُطْفِهٔ مُرده از آن | |
| ۵۷۱ | توبه بی‌توفیقَت ای نورِ بُلند | چیست جُز بر ریشِ توبه ریش‌خَند؟ | |
| ۵۷۲ | سَبْلَتانِ توبه یک یک بَرکَنی | توبه سایه است و تو ماهِ روشَنی | |
| ۵۷۳ | ای زِ تو ویران دُکان و مَنْزِلَم | چون نَنالَم چون بِیَفْشاری دِلَم؟ | |
| ۵۷۴ | چون گُریزم؟ زان که بی‌تو زنده نیست | بی‌خداوندیْت بودِ بنده نیست | |
| ۵۷۵ | جانِ من بِسْتان تو ای جان را اُصول | زان که بی‌تو گشته‌ام از جانْ مَلول | |
| ۵۷۶ | عاشِقَم من بر فَنِ دیوانگی | سیرم از فرهنگی و فَرزانگی | |
| ۵۷۷ | چون بِدَرَّد شَرم گویم رازْ فاش | چند ازین صَبر و زَحیر و اِرْتِعاش | |
| ۵۷۸ | در حَیا پنهان شُدم همچون سِجاف | ناگهان بِجْهَم ازین زیرِ لِحاف | |
| ۵۷۹ | ای رَفیقان راه‌ها را بَستْ یار | آهویِ لَنْگیم و او شیرِ شکار | |
| ۵۸۰ | جُز که تَسْلیم و رضا کو چاره‌یی؟ | در کَفِ شیر نَری خونْ‌خواره‌یی | |
| ۵۸۱ | او ندارد خواب و خور چون آفتاب | روح‌ها را می‌کُند بی‌خورْد و خواب | |
| ۵۸۲ | که بیا من باش یا هم‌خویِ من | تا بِبینی در تَجَلّی رویِ من | |
| ۵۸۳ | وَرْ ندیدی چون چُنین شَیْدا شُدی؟ | خاک بودی طالِبِ اِحْیا شُدی | |
| ۵۸۴ | گَر زِ بی‌سویَت نداده‌ست او عَلَف | چَشمِ جانَت چون بِمانْده‌ست آن طَرَف؟ | |
| ۵۸۵ | گُربه بر سوراخ زان شُد مُعْتَکِف | که از آن سوراخ او شُد مُعْتَلِف | |
| ۵۸۶ | گربهٔ دیگر هَمی‌گردد به بام | کَزْ شکارِ مُرغ یابید او طَعام | |
| ۵۸۷ | آن یکی را قِبْله شُد جولاهِگی | وان یکی حارِسْ برایِ جامگی | |
| ۵۸۸ | وان یکی بی‌کار و رو در لامَکان | که از آن سو دادی اَش تو قوتِ جان | |
| ۵۸۹ | کارْ او دارد که حَق را شُد مُرید | بَهْرِ کارِ او زِ هر کاری بُرید | |
| ۵۹۰ | دیگران چون کودکان این روزِ چند | تا شبِ تَرحالْ بازی می‌کُنند | |
| ۵۹۱ | خوابْناکی کو زِ یَقْظَت می‌جَهَد | دایهٔ وَسْواس عِشْوه‌ش می‌دَهَد | |
| ۵۹۲ | رو بِخُسب ای جان که نَگْذاریم ما | که کسی از خوابْ بِجْهانَد تورا | |
| ۵۹۳ | هم تو خود را بَر کَنی از بیخِ خواب | هَمچو تشنه کِه شْنَوَد او بانگِ آب | |
| ۵۹۴ | بانگِ آبم منْ به گوشِ تشنگان | هَمچو باران می‌رَسَم از آسْمان | |
| ۵۹۵ | بَرجه ای عاشق بَرآوَرْ اِضْطِراب | بانگِ آب و تشنه و آن گاه خواب؟ |
🌞
کَزْ تَناقُض‌هایِ دلْ پُشتَم شِکَست
بر سَرَم جانا بیا می‌مال دَست
#مثنوی_مولانا
دفتر ششم، بخش۱۶، بیت۵۶۳
☆ خداوندا، ✨
از تناقض و گوناگونی خواسته‌ها و احساسات و افکار درونی‌ام خسته و ناتوان شده‌ام. بیا دست محبت و رحمت بر سرم بکش و کمکم کن.
#تناقض