مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۷ – حِکایَت آن عاشق که شب بیامَد بر امیدِ وَعدهٔ معشوق بِدان وُثاقی که اِشارَت کرده بود و بعضی از شبْ مُنْتَظِر مانْد و خوابَش بِرُبود معشوق آمد بَهْرِ اِنْجازِ وَعده او را خُفته یافت جیبَش پُرِ جَوْز کرد و او را خُفته گُذاشت و بازگشت

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

عاشقی بود که بسیار از عشق دم میزد و خود را از عاشقان سینه چاک معشوق نشان می‌داد. روزی معشوق به او پیام داد که برای دیدن من امشب به فلان جا بیا و منتظر من بمان تا فلان موقع به پیش‌ات بیایم. عاشق سر قرار حاضر شد و منتظر ماند. زمان انتظار گذشت و عاشق از فرط خستگی روی زمین افتاد و به خوابی عمیق فرو رفت. دقایقی بعد معشوق از راه رسید و چون عاشق را در خواب دید مشتی گردو در جیب او ریخت و رفت. یعنی آخر تو را با عشق چه کار؟! تو هنوز بچه‌ای و باید گردو بازی کنی!!