مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۹ – دَر آمدنِ ضَریر در خانهٔ مُصْطَفی عَلَیْه‌السَّلام و گُریختنِ عایشه رَضِیَ اللهُ عَنْها از پیشِ ضَریر و گفتنِ رَسول عَلَیْهِ‌السَّلام کی چه می‌گُریزی او تورا نمی‌بیند و جواب دادنِ عایشه رَضِیَ اللهُ عَنْها رسول را صَلَی اللهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ
| ۶۷۳ | اَنْدَر آمد پیشِ پیغامبر ضَریر | کِی نَوابَخشِ تَنورِ هر خَمیر | |
| ۶۷۴ | ای تو میرِ آب و من مُسْتَسقی‌اَم | مُسْتغاث الْمُسْتَغاثْ ای ساقی‌اَم | |
| ۶۷۵ | چون دَرآمَد آن ضَریر از دَر شِتاب | عایشه بُگْریخت بَهْرِ اِحْتِجاب | |
| ۶۷۶ | زان که واقِف بود آن خاتونِ پاک | از غَیوریِّ رَسولِ رَشکْ ناک | |
| ۶۷۷ | هر کِه زیباتَر بود رَشْکَش فُزون | زان که رَشک از ناز خیزد یا بَنون | |
| ۶۷۸ | گَنْده‌پیران شوی را قُمّا دَهَند | چون که از زشتیّ و پیری آگَهَند | |
| ۶۷۹ | چون جَمالِ اَحمَدی در هر دو کَوْن | کِی بُده‌ست ای فَرِّ یَزدانیش عَوْن؟ | |
| ۶۸۰ | نازهایِ هر دو کَوْن او را رَسَد | غَیْرت آن خورشیدِ صد تو را رَسَد | |
| ۶۸۱ | که دَر اَفْکَندم به کَیوانْ گوی را | دَر کَشید ای اَخْتَران هی روی را | |
| ۶۸۲ | در شُعاعِ بی‌نَظیرم لا شَوید | وَرْنه پیشِ نورِ من رُسوا شَوید | |
| ۶۸۳ | از کَرَمْ من هر شَبی غایِب شَوَم | کِی رَوَم؟ اِلّا نِمایَم که رَوَم | |
| ۶۸۴ | تا شما بی من شَبی خُفّاش‌وار | پَر زَنان پَرّید گِرْدِ این مَطار | |
| ۶۸۵ | هَمچو طاووسانْ پَری عَرضه کُنید | بازْ مَست و سَرکَش و مُعْجَب شوید | |
| ۶۸۶ | بِنْگَرید آن پایِ خود را زشتْ‌ساز | هَمچو چارُق کو بُوَد شمعِ اَیاز | |
| ۶۸۷ | رو نِمایَم صُبْح بَهْرِ گوشْمال | تا نگردید از مَنی زَاهْلِ شِمال | |
| ۶۸۸ | تَرکِ آن کُن که درازاست آن سُخُن | نَهْی کرده‌ست از درازی اَمْرِ کُن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!