مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۲۱ – حِکایَت آن مُطْرب که در بَزْمِ امیرِ تُرکْ این غَزَل آغاز کرد گُلی یا سوسَنی یا سَرو یا ماهی؟ نمی‌دانم ازین آشُفتهٔ بی‌دلْ چه می‌خواهی؟ نمی‌دانم و بانگ بَر زَدنِ تُرک که آن بگو که می‌دانی و جوابِ مُطْربْ امیر را
| ۷۰۶ | مُطْرب آغازید پیشِ تُرکِ مَست | در حِجابِ نَغْمه اَسْرارِ اَلَست | |
| ۷۰۷ | من ندانم که تو ماهی یا وَثَن | من ندانم تا چه می‌خواهی زِ من؟ | |
| ۷۰۸ | می‌ندانم که چه خِدمَت آرَمَت | تَن زَنَم یا در عِبارَت آرَمَت؟ | |
| ۷۰۹ | این عَجَب که نیستی از من جُدا | می‌ندانم من کُجایَم تو کجا؟ | |
| ۷۱۰ | می‌ندانم که مرا چون می‌کَشی | گاه در بَر گاه در خون می‌کَشی | |
| ۷۱۱ | هم‌چُنین لب در ندانم باز کرد | می‌ندانم می‌ندانم ساز کرد | |
| ۷۱۲ | چون زِ حَد شُد می‌ندانم از شِگِفت | تُرکِ ما را زین حَراره دلْ گرفت | |
| ۷۱۳ | بَرجَهید آن تُرک و دَبّوسی کَشید | تا عَلَیْها بر سَرِ مُطْرب رَسید | |
| ۷۱۴ | گُرْز را بِگْرفت سَرهنگی به دست | گفت نه مُطْرب کُشی این دَمْ بَد است | |
| ۷۱۵ | گفت این تَکْرارِ بی‌حَدّ و مَرَش | کوفت طَبْعَم را بِکوبَم من سَرَش | |
| ۷۱۶ | قَلْتَبانا می‌ندانی گُهْ مَخَور | وَرْ همی‌دانی بِزَن مَقْصود بَر | |
| ۷۱۷ | آن بگو ای گیج که می‌دانی اَش | می‌ندانم می‌ندانم دَر مَکَش | |
| ۷۱۸ | من بِپُرسم کَزْ کجایی هِی مُری؟ | تو بگویی نه زِ بَلْخ و نَزْهِری | |
| ۷۱۹ | نه زِ بغداد و نه مَوْصِل نه طِراز | دَر کَشی در نیّ و نی راهِ دراز | |
| ۷۲۰ | خود بگو من از کجایَم باز رَهْ | هست تَنْقیحِ مَناط این جا بَلَه | |
| ۷۲۱ | یا بِپُرسیدم چه خورْدی ناشْتاب | تو بگویی نه شراب و نه کَباب | |
| ۷۲۲ | نه قَدید و نه ثَرید و نه عَدَس | آنچه خورْدی آن بگو تنها و بَسْ | |
| ۷۲۳ | این سُخَن‌خایی دراز از بَهْرِ چیست؟ | گفت مُطْرِب زان که مَقْصودم خَفی‌ست | |
| ۷۲۴ | می‌رَمَد اِثْباتْ پیش از نَفْیِ تو | نَفْی کردم تا بَری زِ اثْبات بو | |
| ۷۲۵ | در نَوا آرَم به نَفْی این ساز را | چون بِمیری مرگ گوید راز را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!