مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۲۸ – باز گردانیدنِ صِدّیق رَضِیَ الله عَنْهُ واقِعهٔ بِلال را رَضِیَ اللهُ عَنْهُ و ظُلْمِ جُهودان را بر وِیْ و اَحَد اَحَد گفتنِ او و اَفْزون شُدن کینهٔ جُهودان و قِصّه کردنِ آن قَضیّه پیش مُصْطَفی عَلَیْهِ‌السَّلام و مَشورت در خَریدِن او
| ۹۵۶ | بَعد از آن صِدّیق پیشِ مُصْطَفی | گفت حالِ آن بِلالِ با وَفا | |
| ۹۵۷ | کان فَلَک‌پیمایِ میمونْ‌بالِ چُست | این زمان در عشق و اَنْدَر دام توست | |
| ۹۵۸ | بازِ سُلْطان است زان جُغْدانْ به رَنج | در حَدَث مَدْفون شُده‌ست آن زَفْتْ‌گنج | |
| ۹۵۹ | جُغْدها بر بازْ اِسْتَم می‌کُنند | پَرّ و بالَش بی‌گُناهی می‌کُنند | |
| ۹۶۰ | جُرمِ او این است کو بازست و بَسْ | غیرِ خوبی جُرمِ یوسُف چیست پَسْ؟ | |
| ۹۶۱ | جُغْد را ویرانه باشد زاد و بود | هَستَشان بر بازْ زان زَخمِ جُهود | |
| ۹۶۲ | که چرا می یاد آری زان دیار؟ | یا زِ قَصر و ساعِدِ آن شَهریار؟ | |
| ۹۶۳ | در دِهِ جُغْدانْ فُضولی می‌کُنی | فِتْنه و تَشْویش در می‌اَفْکَنی | |
| ۹۶۴ | مَسْکَنِ ما را که شُد رَشْکِ اَثیر | تو خرابه خوانی و نامِ حَقیر؟ | |
| ۹۶۵ | شَیْد آوَردی که تا جُغْدانِ ما | مَر تورا سازند شاه و پیشوا | |
| ۹۶۶ | وَهْم و سودایی دریشان می‌تَنی | نامِ این فردوسْ ویران می‌کُنی؟ | |
| ۹۶۷ | بر سَرَت چندان زَنیم ای بَدْ صِفات | که بگویی تَرکِ شَیْد و تُرَّهات | |
| ۹۶۸ | پیشِ مشرقْ چارْمیخَش می‌کُنند | تَنْ بِرِهنه شاخِ خارَش می‌زَنَند | |
| ۹۶۹ | از تَنَش صد جایْ خونْ بَر می‌جَهَد | او اَحَد می‌گوید و سَر می‌نَهَد | |
| ۹۷۰ | پَندها دادم که پنهان دار دین | سِرّ بِپوشان از جُهودانِ لَعین | |
| ۹۷۱ | عاشق است او را قیامت آمَده ست | تا دَرِ توبه بَرو بَسته شُده ست | |
| ۹۷۲ | عاشقیّ و توبه یا اِمْکانِ صَبر | این مُحالی باشد ای جان بَسْ سِطَبْر | |
| ۹۷۳ | توبه کِرْم و عشقْ هَمچون اَژدَها | توبه وَصْفِ خَلْق و آن وَصْفِ خدا | |
| ۹۷۴ | عشقْ زَ اَوْصافِ خدایِ بی‌نیاز | عاشقی بر غیرِ او باشد مَجاز | |
| ۹۷۵ | زان که آن حُسنِ زَرْاَنْدود آمده‌ست | ظاهِرَش نور اَنْدَرون دود آمده‌ست | |
| ۹۷۶ | چون رَوَد نور و شود پیدا دُخان | بِفْسُرَد عشقِ مَجازی آن زمان | |
| ۹۷۷ | وا رَوَد آن حُسنْ سویِ اَصْلِ خَود | جسمْ مانَد گَنْده و رُسوا و بَد | |
| ۹۷۸ | نورِ مَهْ راجِع شود هم سویِ ماه | وا رَوَد عکسَش زِ دیوارِ سیاه | |
| ۹۷۹ | پَس بِمانَد آب و گِلْ بی‌آن نِگار | گردد آن دیوارِ بی‌مَهْ دیوْوار | |
| ۹۸۰ | قَلْب را که زَرْ ز رویِ او بِجَست | بازگشت آن زَر به کانِ خود نِشَست | |
| ۹۸۱ | پَس مِسِ رُسوا بِمانَد دودْوَش | زو سِیَه روتَر بِمانَد عاشقش | |
| ۹۸۲ | عشقِ بینایان بُوَد بر کانِ زَر | لاجَرَم هر روز باشد بیش تَر | |
| ۹۸۳ | زان که کان را در زَری نَبْوَد شریک | مَرحَبا ای کانِ زَرْ لاشَکَّ فیک | |
| ۹۸۴ | هر کِه قَلْبی را کُند اَنْبازِ کان | وا رَوَد زَرْ تا بکانِ لامَکان | |
| ۹۸۵ | عاشق و معشوقْ مُرده زِ اضْطِراب | مانْده ماهی رَفته زان گردابْ آب | |
| ۹۸۶ | عشقِ رَبّانی‌ست خورشیدِ کَمال | اَمْرِ نورِ اوست خَلْقانْ چون ظِلال | |
| ۹۸۷ | مُصْطَفی زین قِصّه چون خوش بَرشِکُفت | رَغْبَت اَفْزون گشت او را هم به گُفت | |
| ۹۸۸ | مُسْتَمِع چون یافت هَمچون مُصْطَفی | هر سَرِ مویَش زبانی شُد جدا | |
| ۹۸۹ | مُصْطَفی گُفتَش که اکنون چاره چیست؟ | گفت این بنده مَر او را مُشتری‌ست | |
| ۹۹۰ | هر بَها که گوید او را می‌خَرَم | در زیان و حَیْفِ ظاهِر نَنْگَرَم | |
| ۹۹۱ | کو اسیرُ اللهِ فی الاَرْض آمده‌ست | سُخْرهٔ خشمِ عَدُوَّ اللهْ شُده‌ست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!