مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳۰ – خندیدنِ جُهود و پِنْداشتن کی صِدّیق مَغْبون است دَرین عَقد
| ۱۰۳۷ | قَهقَهه زد آن جُهودِ سَنگْ‌ْدل | از سَرِ اَفْسوس و طَنْز و غِشّ و غِلّ | |
| ۱۰۳۸ | گفت صِدّ یقَش که این خنده چه بود؟ | در جوابِ پُرسشْ او خنده فُزود | |
| ۱۰۳۹ | گفت اگر جِدَّت نبودیّ و غِرام | در خریداریِّ این اَسْوَدْ غُلام | |
| ۱۰۴۰ | من زِ اسْتیزه نمی‌جوشیدَمی | خود به عُشرِ اینْش بِفْروشیدَمی | |
| ۱۰۴۱ | کو به نَزدِ من نَیَرزَد نیمْ دانگ | تو گِران کردی بَهایَش را به بانگ | |
| ۱۰۴۲ | پَس جوابَش داد صِدّیق ای غَبی | گوهری دادی به جَوْزی چون صَبی | |
| ۱۰۴۳ | کو به نَزدِ من هَمی‌اَرْزَد دو کَوْن | من به جانَش ناظِرَسْتَم تو به لَوْن | |
| ۱۰۴۴ | زَرِّ سرخ است او سِیَه تاب آمده | از برایِ رَشکِ این اَحمَق‌کَدِه | |
| ۱۰۴۵ | دیده‌یی این هفت رَنگِ جسم ها | در نَیابَد زین نِقابْ آن روح را | |
| ۱۰۴۶ | گَر مِکیسی کرده‌یی در بَیْعْ بیش | دادَمی من جُمله مُلْک و مالِ خویش | |
| ۱۰۴۷ | وَرْ مِکاس اَفْزودی‌یی من زِ اهْتِمام | دامَنی زَر کردَمی از غیرْ وام | |
| ۱۰۴۸ | سَهْل دادی زان که اَرْزان یافتی | دُر نَدیدی حُقّه را نَشْکافتی | |
| ۱۰۴۹ | حُقّه سَربَسته جَهْلِ تو بِداد | زود بینی که چه غَبْنَت اوفْتاد | |
| ۱۰۵۰ | حُقّهٔ پُر لَعْل را دادی به باد | هَمچو زَنگی در سِیَه رویی تو شاد | |
| ۱۰۵۱ | عاقِبَت وا حَسْرَتا گویی بَسی | بَخت ودولَت را فُروشَد خود کسی؟ | |
| ۱۰۵۲ | بَخت با جامه‌یْ غُلامانه رَسید | چَشمِ بَدبَختَت به جُز ظاهِر ندید | |
| ۱۰۵۳ | او نِمودَت بَندگیّ خویشتن | خویِ زشتَت کرد با او مَکْر و فَن | |
| ۱۰۵۴ | این سِیَه‌اَسْرارِ تَنْ اسْپید را | بُت‌پَرَستانه بگیر ای ژاژْخا | |
| ۱۰۵۵ | این ترا و آن مرا بُردیم سود | هین لَکُمْ دینٌ وَلی دینْ ای جُهود | |
| ۱۰۵۶ | خود سِزایِ بُت‌پَرَستان این بُوَد | جُلَّش اَطْلَس اسبِ او چوبین بُوَد | |
| ۱۰۵۷ | هَمچو گورِ کافرانْ پُر دود و نار | وَزْ بُرون بَر پُشْته صد نَقْش و نِگار | |
| ۱۰۵۸ | هَمچو مالِ ظالِمانْ بیرون جَمال | وَزْ دَرونَش خونِ مَظْلوم و وَبال | |
| ۱۰۵۹ | چون مُنافق از بُرونْ صَوْم و صَلات | وَزْ دَرونْ خاکِ سیاهِ بی‌نَبات | |
| ۱۰۶۰ | هَمچو ابری خالی‌یی پُر قَرّ و قُرّ | نه دَرو نَفْعِ زمین نه قوتِ بُر | |
| ۱۰۶۱ | هَمچو وَعْده‌یْ مَکْر و گفتارِ دروغ | آخِرَش رُسوا و اَوَّل با فُروغ | |
| ۱۰۶۲ | بعد از آن بِگْرفت او دستِ بلال | آن زِ زَخْمِ ضِرسِ مِحْنَت چون خِلال | |
| ۱۰۶۳ | شُد خِلالی در دَهانی راه یافت | جانِبِ شیرینْ‌زبانی می‌شِتافت | |
| ۱۰۶۴ | چون بِدید آن خسته رویِ مُصْطَفی | خَرَّ مَغْشیًّا فُتاد او بر قَفا | |
| ۱۰۶۵ | تا به دیری بی‌خود و بی‌خویش مانْد | چون به خویش آمد زِ شادی اشک رانْد | |
| ۱۰۶۶ | مُصْطَفی‌اَش در کِنار خود کَشید | کَس چه دانَد بَخششی کو را رَسید؟ | |
| ۱۰۶۷ | چون بُوَد مِسّی که بر اِکْسیر زد | مُفْلِسی بر گنجِ پُر توفیر زد | |
| ۱۰۶۸ | ماهیِ پَژمُرده در بَحْر اوفْتاد | کارَوانِ گُم شُده زد بر رَشاد | |
| ۱۰۶۹ | آن خِطاباتی که گفت آن دَم نَبی | گَر زَنَد بر شبْ بر آیَد از شبی | |
| ۱۰۷۰ | روزِ روشن گردد آن شب چون صَباح | من نَتوانم باز گفت آن اِصْطِلاح | |
| ۱۰۷۱ | خود تو دانی که آفتابی در حَمَل | تا چه گوید با نَبات و با دَقَل | |
| ۱۰۷۲ | خود تو دانی هم که آن آبِ زُلال | می چه گوید با ریاحین و نِهال | |
| ۱۰۷۳ | صُنْعِ حَقْ با جُمله اَجْزایِ جهان | چون دَم و حَرف است از اَفْسونگران | |
| ۱۰۷۴ | جَذْبِ یَزدان با اَثَرها و سَبَب | صد سُخَن گوید نَهانْ بی‌حَرف و لب | |
| ۱۰۷۵ | نه که تاثیر از قَدَر معمول نیست | لیکْ تاثیرش ازو مَعْقول نیست | |
| ۱۰۷۶ | چون مُقَلِّد بود عقل اَنْدَر اصول | دان مُقَلِّد در فُروعَش ای فُضول | |
| ۱۰۷۷ | گَر بِپُرسَد عقلْ چون باشد مَرام؟ | گو چُنان که تو ندانی وَالسَّلام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!