مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳۱ – مُعاتَبَهٔ مُصْطَفی عَلَیْهِالسَّلام با صِدّیق رَضِیَ اللهُ عَنْهُ که تو را وَصیَّت کردم که به شرکتِ من بِخَر تو چرا بَهرِ خود تنها خَریدی؟ و عُذرِ او
۱۰۷۸ | گفت ای صِدّیق آخر گُفتَمَت | که مرا اَنْباز کُن در مَکْرُمَت | |
۱۰۷۹ | گفت ما دو بَندگانِ کویِ تو | کَردَمَش آزادْ من بر رویِ تو | |
۱۰۸۰ | تو مرا میدار بَنده وْ یارِ غار | هیچ آزادی نخواهم زینهار | |
۱۰۸۱ | که مرا از بَندگیْت آزادی است | بیتو بر من مِحْنَت و بیدادی است | |
۱۰۸۲ | ای جهان را زنده کرده زِ اصْطِفا | خاص کرده عام را خاصه مرا | |
۱۰۸۳ | خوابها میدید جانم در شَباب | که سَلامَم کرد قُرصِ آفتاب | |
۱۰۸۴ | از زمینم بَرکَشید او بر سَما | هَمرَهِ او گشته بودم زِ ارْتِقا | |
۱۰۸۵ | گفتم این ماخولیا بود و مُحال | هیچ گردد مُسْتَحیلی وَصْفِ حال؟ | |
۱۰۸۶ | چون تورا دیدم بدیدم خویش را | آفرین آن آیِنهٔ خوش کیش را | |
۱۰۸۷ | چون تورا دیدم مُحالَم حال شُد | جانِ من مُسْتَغرِقِ اِجْلال شُد | |
۱۰۸۸ | چون تورا دیدم خود ای روحُ الْبِلاد | مِهْرِ این خورشید از چَشمَم فُتاد | |
۱۰۸۹ | گشت عالیهِمَّت از نو چَشمِ من | جُز به خواری نَنْگَرَدد اَنْدَر چَمَن | |
۱۰۹۰ | نورْ جُستم خود بِدیدَم نورِ نور | حورْ جُستم خود بِدیدَم رَشکِ حور | |
۱۰۹۱ | یوسُفی جُستَم لَطیف و سیمْ تَن | یوسُفِسْتانی بِدیدَم در تو من | |
۱۰۹۲ | در پِیِ جَنَّت بُدَم در جُست و جو | جَنَّتی بِنْمود از هر جُزوِ تو | |
۱۰۹۳ | هست این نِسْبَت به من مَدح و ثَنا | هست این نِسْبَت به تو قَدْح و هِجا | |
۱۰۹۴ | هَمچو مَدْحِ مَردِ چوپانِ سَلیم | مَر خدا را پیشِ موسیِّ کَلیم | |
۱۰۹۵ | که بِجویَم اُشْپُشَت شیرت دَهَم | چارُقَت دوزم من و پیشَت نَهَم | |
۱۰۹۶ | قَدْحِ او را حَقْ به مَدحی بَرگرفت | گَر تو هم رَحمَت کُنی نَبْوَد شِگِفت | |
۱۰۹۷ | رَحم فَرما بر قُصورِ فَهْمها | ای وَرایِ عقلها و وَهْمها | |
۱۰۹۸ | اَیُّها الْعُشاق اِقْبالی جدید | از جهانِ کُهنهٔ نوگَر رَسید | |
۱۰۹۹ | زان جهان کو چارهٔ بیچارهجوست | صد هزاران نادره دنیا دَروست | |
۱۱۰۰ | اَبْشِرُوا یا قَوْمُ اِذْجاءَ الْفَرَج | اِفْرَحوا یا قَوْمُ قَدْ زالَ الْحَرَج | |
۱۱۰۱ | آفتابی رَفت در کازهیْ هِلال | در تَقاضا که اَرِحْنا یا بِلال | |
۱۱۰۲ | زیرِ لب میگفتی از بیمِ عَدو | کوریِ او بر مِناره رو بگو | |
۱۱۰۳ | میدَمَد در گوشِ هر غمگینْ بَشیر | خیز ای مُدْبِر رَهِ اِقْبال گیر | |
۱۱۰۴ | ای دَرین حَبْس و دَرین گَنْد و شُپُش | هین که تا کَس نَشْنَود رَستی خَمُش | |
۱۱۰۵ | چون کُنی خامُش کُنون ای یارِ من | کَزْ بُنِ هر مو بَرآمَد طَبْلزَن | |
۱۱۰۶ | آنچُنان کَر شُد عَدوِّ رَشکْخو | گوید این چندین دُهُل را بانگْ کو؟ | |
۱۱۰۷ | میزَنَد بر روش ریحان که طَریست | او زِ کوری گوید این آسیب چیست؟ | |
۱۱۰۸ | میشُکُنجد حورْ دَستَش میکَشَد | کورْ حیران کَزْ چه دَردَم میکُند | |
۱۱۰۹ | این کَشاکَش چیست بر دست و تَنَم؟ | خُفتهاَم بُگْذار تا خوابی کُنم | |
۱۱۱۰ | آن که در خوابَش هَمیجویی وِیْ است | چَشم بُگْشا کان مَهِ نیکو پِی است | |
۱۱۱۱ | زان بَلاها بر عَزیزان بیش بود | کان تَجَمُّش یارْ با خوبان فُزود | |
۱۱۱۲ | لاغ با خوبان کُند بر هر رَهی | نیز کوران را بِشورانَد گَهی | |
۱۱۱۳ | خویش را یکدَم بَرین کوران دَهَد | تا غَریو از کویِ کورانْ بَرجَهَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!