مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳۶ – دَر آمَدنِ مُصْطَفی عَلَیْهِ‌السَّلام از بَهرِ عِیادَتِ هِلالْ در سُتورگاهِ آن امیر و نَواختنِ مُصْطَفی هِلال را رَضِیَ اللهُ عَنْهُ
| ۱۱۷۷ | رَفت پیغامبر به رَغْبَت بَهرِ او | اَنْدَر آخُر وآمد اَنْدَرجُست و جو | |
| ۱۱۷۸ | بود آخُر مُظْلِم و زشت و پَلید | وین همه بَرخاست چون اُلْفَت رَسید | |
| ۱۱۷۹ | بوی پیغامبر بِبُرد آن شیرِ نَر | هم‌چُنان که بویِ یوسُف را پدر | |
| ۱۱۸۰ | موجِبِ ایمان نباشد مُعْجزات | بویِ جِنْسیَّت کُند جَذْبِ صِفات | |
| ۱۱۸۱ | مُعْجزات از بَهرِ قَهْرِ دشمن است | بویِ جِنْسیَّت پِیِ دلْ بُردن است | |
| ۱۱۸۲ | قَهْر گردد دشمن امّا دوست نی | دوست کِی گردد به بَسته گَردنی؟ | |
| ۱۱۸۳ | اَنْدَر آمد او زِ خواب از بویِ او | گفت سَرگین‌دان دَرون زین گونه بو؟ | |
| ۱۱۸۴ | از میانِ پایِ اُسْتوران بِدید | دامَنِ پاکِ رَسولِ بی‌نَدید | |
| ۱۱۸۵ | پَسْ زِ کُنجِ آخُر آمد غَژْغَژان | رویْ بر پایَش نَهاد آن پَهْلَوان | |
| ۱۱۸۶ | پَسْ پَیَمبَر رویْ بر رویَش نَهاد | بر سَر و بر چَشم و رویش بوسه داد | |
| ۱۱۸۷ | گفت یا رَبّا چه پنهانْ گوهری | ای غَریبِ عَرشْ چونی؟ خوش تَری؟ | |
| ۱۱۸۸ | گفت چون باشد خود آن شوریده خواب | که دَر آیَد در دَهانَش آفتاب؟ | |
| ۱۱۸۹ | چون بُوَد آن تشنه‌یی کو گِلْ چَرَد | آبْ بر سَر بِنْهَدَش خوش می‌بَرَد؟ |
تعقیب
[…] گفت چون باشد خود آن شوریده خواب که دَر آیَد در دَهانَش آ… […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!