مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳۷ – در بیانِ آن که مُصْطَفی عَلَیْهِالسَّلام شَنید که عیسی عَلَیْهِالسَّلام بر روی آب رَفت فرمود لَوِ ازْداد یَقینُهُ لَمَشی عَلَی الْهَواءِ
۱۱۹۰ | هَمچو عیسی بر سَرَش گیرد فُرات | کایمِنی از غَرقه در آبِ حَیات | |
۱۱۹۱ | گوید اَحمَد گر یَقین اَفْزون بُدی | خود هوایَش مَرکَب و مامون بُدی | |
۱۱۹۲ | هَمچو من که بر هوا راکِب شُدم | در شبِ مِعْراجْ مُسْتَصْحِب شُدم | |
۱۱۹۳ | گفت چون باشد سگی کورِ پلید | جَستْ او از خوابْ خود را شیر دید؟ | |
۱۱۹۴ | نه چُنان شیری که کَس تیرش زَنَد | بَلْ زِ بیمَشْ تیغ و پیکان بِشْکَنَد | |
۱۱۹۵ | کورِ بر اِشْکَم رَوَنده هَمچو مار | چَشمها بُگْشاد در باغ و بهار | |
۱۱۹۶ | چون بُوَد آن چون که از چونی رَهید؟ | در حَیاتِسْتانِ بیچونی رَسید؟ | |
۱۱۹۷ | گشت چونیبَخشْ اَنْدَر لامَکان | گِردِ خوانَش جُمله چونها چون سَگان | |
۱۱۹۸ | او زِ بیچونی دَهَدْشان اُستخوان | در جَنابَت تنْ زَن این سوره مَخوان | |
۱۱۹۹ | تا زِ چونی غُسلْ ناری تو تمام | تو بَرین مُصْحَف مَنِه کَفْ ای غُلام | |
۱۲۰۰ | گَر پَلیدم وَرْ نَظیفَم ای شَهان | این نَخوانَم پَسْ چه خوانم در جهان؟ | |
۱۲۰۱ | تو مرا گویی که از بَهْرِ ثَواب | غُسلْ ناکرده مَرو در حوضِ آب | |
۱۲۰۲ | از بُرونِ حوضْ غیرِ خاک نیست | هر کِه او در حوض نایَد پاک نیست | |
۱۲۰۳ | گَر نباشد آبها را این کَرَم | کو پَذیرَد مر خَبَث را دَمْ به دَمْ | |
۱۲۰۴ | وای بر مُشتاق و بر اومیدِ او | حَسْرَتا بر حَسرتِ جاویدِ او | |
۱۲۰۵ | آب دارد صد کَرَم صد اِحْتِشام | که پَلیدان را پَذیرَد وَالْسَّلام | |
۱۲۰۶ | ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ الدّینْ که نور | پاسْبانِ توست از شَرُّ الطُّیُور | |
۱۲۰۷ | پاسْبانِ توست نور و اِرْتِقاش | ای تو خورشیدِ مُسَتَّر از خُفاش | |
۱۲۰۸ | چیست پَرده پیشِ رویِ آفتاب | جُز فُزونی شَعْشَعه و تیزیِّ تاب؟ | |
۱۲۰۹ | پردهٔ خورشید هم نورِ رَب است | بینَصیب از وِیْ خُفاش است و شب است | |
۱۲۱۰ | هر دو چون در بُعد و پَرده ماندهاند | یا سِیَهرو یا فَسُرده ماندهاند | |
۱۲۱۱ | چون نِبِشتی بعضی از قِصّهیْ هِلال | داسْتانِ بَدْر آر اَنْدَر مَقال | |
۱۲۱۲ | آن هِلال و بَدْر دارند اِتِّحاد | از دُوی دورَنْد و از نَقْص و فَساد | |
۱۲۱۳ | آن هِلال از نَقْص در باطِن بَریست | آن به ظاهر نَقْصْ تدریج آوریست | |
۱۲۱۴ | دَرس گوید شبْ به شبْ تَدْریج را | در تَاَنّی بر دَهَد تَفْریج را | |
۱۲۱۵ | در تَانّی گوید ای عَجّول خام | پایه پایه بر تَوان رَفتن به بام | |
۱۲۱۶ | دیگ را تَدْریج و اُسْتادانه جوش | کارْ نایَد قَلْیهٔ دیوانه جوش | |
۱۲۱۷ | حَقْ نه قادر بود بر خَلْقِ فَلَک | در یکی لحظه به کُن بیهیچ شک؟ | |
۱۲۱۸ | پَس چرا شش روز آن را دَرکَشید؟ | کُلَّ یَوْمٍ اَلْفُ عامْ ای مُسْتَفید | |
۱۲۱۹ | خِلْقَتِ طِفْل از چه اَنْدَر نُه مَهاست؟ | زان که تَدْریج از شِعارِ آن شَهاست | |
۱۲۲۰ | خِلْقَتِ آدم چرا چِلْ صُبح بود؟ | اَنْدَر آن گِلْ اندکْاندک میفُزود | |
۱۲۲۱ | نه چو تو ای خاکْ کَاکْنون تاختی | طِفْلی و خود را تو شیخی ساختی | |
۱۲۲۲ | بَر دَویدی چون کَدو فَوْقِ همه | کو ترا پای جِهاد و مَلْحَمه؟ | |
۱۲۲۳ | تَکیه کردی بر درختان و جِدار | بَر شُدی ای اَقْرَعَک هم قَرْعوار | |
۱۲۲۴ | اَوَّل اَرْشُد مَرکَبَت سَروِ سَهی | لیکْ آخِر خُشک و بیمَغْزی تَهی | |
۱۲۲۵ | رَنگِ سَبزَت زَرد شُد ای قَرْع زود | زان که از گُلگونه بود اصلی نبود |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!