مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۴۶ – لَیْسَ لِلْماضینَ هَمَّ الْمَوْتِ اِنَّما لَهُم حَسْرَةُ الْفَوْتِ
| ۱۴۵۴ | راست گفته‌ست آن سِپَهْدارِ بَشَر | که هر آن کِه کرد از دنیا گُذَر | |
| ۱۴۵۵ | نیسْتَش دَرد و دَریغ و غَبْنِ مَوْت | بلکه هَستَش صد دریغ از بَهْرِ فَوْت | |
| ۱۴۵۶ | که چرا قِبْله نکردم مرگ را | مَخْزَنِ هر دولَت و هر بَرگ را | |
| ۱۴۵۷ | قِبْله کردم من همه عُمر از حَوَل | آن خیالاتی که گُم شُد در اَجَل | |
| ۱۴۵۸ | حَسرتِ آن مُردگان از مرگ نیست | زانْسْت کَنْدَر نَقْش‌ها کردیم ایست | |
| ۱۴۵۹ | ما نَدیدیم این که آن نَقْش است و کَف | کَفْ زِ دریا جُنبَد و یابَد عَلَف | |
| ۱۴۶۰ | چون که بَحْر اَفْکَند کَف‌ها را به بَر | تو بگورستان رو آن کَف‌ها نِگَر | |
| ۱۴۶۱ | پس بِگو کو جُنْبِش و جَوْلانَتان؟ | بَحْر اَفْکنده‌ست در بُحْرانَتان | |
| ۱۴۶۲ | تا بِگویندَت به لبْ نی بَلْ به حال | که زِ دریا کُن نه از ما این سؤال | |
| ۱۴۶۳ | نَقْشِ چون کَفْ کِی بِجُنبَد بی زِ موج؟ | خاکْ بی‌بادی کُجا آید بر اوج؟ | |
| ۱۴۶۴ | چون غُبارِ نَقْش دیدی بادْ بین | کَفْ چو دیدی قُلْزُمِ ایجاد بین | |
| ۱۴۶۵ | هین بِبین کَز تو نَظَر آید به کار | باقی اَت شَحْمیّ و لَحْمی پود و تار | |
| ۱۴۶۶ | شَحْمِ تو در شمع‌ها نَفْزود تاب | لَحْمِ تو مَخْمور را نامَد کَباب | |
| ۱۴۶۷ | دَر گُداز این جُمله تَن را در بَصَر | در نَظَر رو در نَظَر رو در نَظَر | |
| ۱۴۶۸ | یک نَظَر دو گَزْ هَمی‌بیند زِ راه | یک نَظَر دو کَوْن دید و رویِ شاه | |
| ۱۴۶۹ | در میانِ این دو فَرقی بی‌شُمار | سُرمه جو وَاللهُ اَعْلَمْ بِالسِّرار | |
| ۱۴۷۰ | چون شَنیدی شَرحِ بَحْرِ نیستی | کوش دایم تا بَرین بَحْر ایستی | |
| ۱۴۷۱ | چون که اَصْلِ کارگاه آن نیستی ست | که خَلا و بی‌نِشان است و تَهی است | |
| ۱۴۷۲ | جُمله اُستادان پِیِ اِظْهارِ کار | نیستی جویَند و جایِ اِنْکِسار | |
| ۱۴۷۳ | لاجَرَم اُستادِ اُستادانْ صَمَد | کارگاهَش نیستیّ و لا بُوَد | |
| ۱۴۷۴ | هر کجا این نیستی اَفْزون‌تَراست | کارِ حَقّ و کارگاهَش آن سَراست | |
| ۱۴۷۵ | نیستی چون هست بالایین طَبَق | بر همه بُردند دَرویشان سَبَق | |
| ۱۴۷۶ | خاصه درویشی که شُد بی‌جسم و مال | کارْ فَقرِ جسم دارد نه سؤال | |
| ۱۴۷۷ | سایِل آن باشد که مالِ او گُداخت | قانِع آن باشد که جسمِ خویش باخت | |
| ۱۴۷۸ | پَسْ زِ دَرد اکنون شِکایَت بر مَدار | کوست سویِ نیست اَسبی راهْوار | |
| ۱۴۷۹ | این قَدَر گفتیم باقی فِکْر کُن | فکر اگر جامِد بُوَد رو ذِکْر کُن | |
| ۱۴۸۰ | ذِکْر آرَد فِکْر را در اِهْتِزاز | ذِکْر را خورشیدِ این اَفْسرده ساز | |
| ۱۴۸۱ | اَصلْ خود جَذْبه‌ست لیکْ ای خواجه‌تاش | کار کُن موقوفِ آن جَذْبه مَباش | |
| ۱۴۸۲ | زان که تَرکِ کارْ چون نازی بُوَد | نازْ کِی در خورْدِ جانْ بازی بُوَد؟ | |
| ۱۴۸۳ | نه قَبول اَنْدیش نه رَد ای غُلام | اَمر را و نَهی را می‌بین مُدام | |
| ۱۴۸۴ | مُرغِ جَذْبه ناگهان پَرَّد زِ عُش | چون بِدیدی صُبح شَمع آن گَهْ بِکُش | |
| ۱۴۸۵ | چَشم‌ها چون شُد گُذاره نورِ اوست | مَغْزها می‌بیند او در عینِ پوست | |
| ۱۴۸۶ | بینَد اَنْدَر ذَرّه خورشیدِ بَقا | بینَد اَنْدَر قَطره کُلِّ بَحْر را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!