مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۴۵ – قِصّهٔ سُلْطان مَحمود و غُلامِ هِنْدو

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا

سلطان محمود غزنوی در جنگ با هندیان کودکی هندی را به غنیمت گرفت و او را برتخت پادشاهی نشاند. اما کودک زار زار می‌گریست. سلطان محمود متعجب ازین موضوع به او گفت: چرا گریه می‌کنی؟! مگر ملکت را از دست داده‌ای؟! کودک گفت: گریه‌ام به این خاطر است که در هندوستان مادری داشتم که همیشه مرا از تو می‌ترساند و هر وقت از دستم عاصی می‌شد من را نفرین می‌کرد و می‌گفت الهی به چنگ سلطان محمود بیافتی! پدرم وقتی نفرین مادرم را می‌شنید با ناراحتی به او می‌گفت آخر تو چطور می‌توانی چنین نفرین هولناکی را در حق فرزندت کنی؟! من ازین بگومگوها تصور وحشتناکی از تو در ذهنم ساخته بودم. اما حالا با خودم فکر می‌کنم کجاست مادرم تا بیاید و مرا بر تخت پادشاهی ببیند.
مولانا این حکایت را در بسط این موضوع نقل کرده است که غافلان،  دنیا و لذات حیوانی آن را خوش می‌پندارند و صحرای ریاضت و معنویت را خطرناک می‌پندارند حال آنکه اگر بر سختی‌های آن صبر کنند به مقام بقای حقیقی برسند.