مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۵۴ – قالَ النَّبی عَلَیْهِ السَّلام اِنَّ اللهَ تَعالی یُلَقِّنُ الْحِکْمَةَ عَلی لِسانِ الْواعظینَ بِقَدْرِ هِمَمِ الْمُسْتَمِعین
| ۱۶۶۱ | جَذْبِ سَمْع است اَرْ کسی را خوش لَبی‌ست | گَرمیِ وَ جْدِ مُعَلِّم از صَبی‌ست | |
| ۱۶۶۲ | چَنگی‌یی را کو نَوازَد بیست و چار | چون نَیابَد گوش گردد چَنگْ بار | |
| ۱۶۶۳ | نه حَراره یادش آید نه غَزَل | نه دَه اَنْگشتَش بِجُنبَد در عَمَل | |
| ۱۶۶۴ | گَر نَبودی گوش‌هایِ غَیْب‌گیر | وَحی ناوَرْدی زِ گَردون یک بَشیر | |
| ۱۶۶۵ | وَرْ نَبودی دیده‌هایِ صُنْع‌بین | نه فَلَک گشتی نه خَندیدی زمین | |
| ۱۶۶۶ | آن دَمِ لَوْلاک این باشد که کار | از برایِ چشم تیزست و نظار | |
| ۱۶۶۷ | عامه را از عشقِ هم‌خوابه وْ طَبَق | کِی بُوَد پَروایِ عشقِ صُنْعِ حَق؟ | |
| ۱۶۶۸ | آبِ تُتْماجی نَریزی در تَغار | تا سگی چندی نباشد طُعْمه‌خوار | |
| ۱۶۶۹ | رو سگِ کَهْفِ خداوندیش باش | تا رَهانَد زین تَغارَت اِصْطِفاش | |
| ۱۶۷۰ | چون که دُزدی‌هایِ بی‌رَحْمانه گفت | کی کُنند آن دَرْزیان اَنْدَر نَهُفت | |
| ۱۶۷۱ | اَنْدَر آن هِنْگامه تُرکی از خَطا | سخت طَیْره شُد زِ کشفِ آن غِطا | |
| ۱۶۷۲ | شبْ چو روزِ رَسْتخیز آن رازها | کَشف می‌کرد از پِیِ اَهْلِ نُهی | |
| ۱۶۷۳ | هر کجا آیی تو در جَنگی فَراز | بینی آن جا دو عَدو در کَشفِ راز | |
| ۱۶۷۴ | آن زمان را مَحْشَر مَذْکور دان | وان گِلویِ رازْگو را صور دان | |
| ۱۶۷۵ | که خدا اَسْبابِ خشمی ساخته‌ست | وآن فَضایح را به کویْ اَنْداخته‌ست | |
| ۱۶۷۶ | بَسْ که غَدْرِ دَرْزیان را ذِکْر کرد | حَیْف آمد تُرک را و خشم و دَرد | |
| ۱۶۷۷ | گفت ای قَصّاص در شهرِ شما | کیست اُستاتَر دَرین مَکْر و دَغا؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!