مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۵۵ – دَعوی کردنِ تُرک و گِرو بَستنِ او که دَرْزی از من چیزی نَتَواند بُردن
| ۱۶۷۸ | گفت خیّاطی‌ست نامَش پورِ شُش | اَنْدَرین چُستیّ و دُزدی خَلْق‌کُش | |
| ۱۶۷۹ | گفت من ضامِن که با صد اِضْطِراب | او نَیارَد بُرد پیشَم رشته‌تاب | |
| ۱۶۸۰ | پَسْ بِگُفتندَش که از تو چُست‌تَر | ماتِ او گشتند در دَعوی مَپَر | |
| ۱۶۸۱ | رو به عقلِ خود چُنین غِرِّه مَباش | که شَوی یاوه تو در تَزویرهاش | |
| ۱۶۸۲ | گَرم‌تَر شُد تُرک و بَست آن جا گِرو | که نَیارَد بُرد نی کُهنه نی نو | |
| ۱۶۸۳ | مُطْمِعانَش گَرم‌تَر کردند زود | او گِرو بَست و رِهان را بَر گُشود | |
| ۱۶۸۴ | که گِرو این مَرکَبِ تازیِّ من | بِدْهَم اَر دُزدَد قُماشَم او به فَن | |
| ۱۶۸۵ | وَر نتواند بُرد اسبی از شما | وا سِتانَم بَهْرِ رَهْنِ مُبْتَدا | |
| ۱۶۸۶ | تُرک را آن شب نَبُرد از غُصّه خواب | با خیالِ دُزد می‌کرد او حِراب | |
| ۱۶۸۷ | بامْدادان اَطْلَسی زد در بَغَل | شُد به بازار و دُکانِ آن دَغَل | |
| ۱۶۸۸ | پَسْ سَلامَش کرد گَرم و اوسْتاد | جَست از جا لب به تَرْحیبَش گُشاد | |
| ۱۶۸۹ | گَرم پُرسیدَش زِ حَدِّ تُرک بیش | تا فَکَنْد اَنْدَر دلِ او مِهْرِ خویش | |
| ۱۶۹۰ | چون بِدید از وِیْ نَوایِ بُلبُلی | پیشَش اَفْکَند اَطْلَسِ اِسْتَنْبُلی | |
| ۱۶۹۱ | که بِبُر این را قَبایِ روزِ جنگ | زیرِ نافَم واسِعْ و بالاشْ تَنگ | |
| ۱۶۹۲ | تَنگْ بالا بَهْرِ جسمْ‌آرای را | زیرْ واسِعْ تا نگیرد پای را | |
| ۱۶۹۳ | گفت صد خِدمَت کُنم ای ذو وَداد | در قَبولَش دست بر دیده نَهاد | |
| ۱۶۹۴ | پَسْ بِپِیمود و بِدید او رویِ کار | بَعد از آن بُگْشاد لب را در فُشار | |
| ۱۶۹۵ | از حِکایَت‌هایِ میرانِ دِگَر | وَز کَرَم‌ها و عَطایِ آن نَفَر | |
| ۱۶۹۶ | وَزْ بَخیلان و زِ تَحْشیراتَشان | از برایِ خنده هم داد او نِشان | |
| ۱۶۹۷ | هَمچو آتش کرد مِقْراضی بُرون | می‌بُرید و لبْ پُر افسانه وْ فُسون |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!