مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۵۸ – بَیانِ آن که بی‌کاران و اَفْسانه‌جویانْ مِثْلِ آن تُرک‌اَند و عالَمِ غَرّار غَدّار هَمچو آن دَرْزی و شَهَوات و زَبانْ مَضاحِک گفتنِ این دنیاست و عُمر هَمچو آن اَطْلَسْ پیشِ این دَرْزی جِهَتِ قَبایِ بَقا و لباسِ تَقْوی ساختن
| ۱۷۲۵ | اَطْلَسِ عُمرَت به مِقْراضِ شُهور | بُرد پاره‌پاره خَیّاط غُرور | |
| ۱۷۲۶ | تو تَمَنّا می‌بَری کَاخْتَر مُدام | لاغ کردی سَعْد بودی بر دَوام | |
| ۱۷۲۷ | سَخت می‌تولی زِ تَربیعاتِ او | وَز دَلال و کینه و آفاتِ او | |
| ۱۷۲۸ | سخت می‌رَنْجی زِ خاموشیِّ او | وَز نُحوس و قَبْض و کین‌کوشیِّ او | |
| ۱۷۲۹ | که چرا زُهْره‌یْ طَرَب در رَقْص نیست؟ | بر سُعود و َرَقْصِ سَعْدِ او مَایست | |
| ۱۷۳۰ | اَخْتَرَت گوید که گَر اَفْزون کُنم | لاغ را پَس کُلیَّت مَغْبون کُنم | |
| ۱۷۳۱ | تو مَبین قَلّابی این اَخْتَران | عشقْ خود بر قَلْب‌زَن بین ای مُهان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!