مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۶۲ – حِکایَت در تَقْریرِ آن که صَبر در رَنجِ کارْ سَهْل‌تر از صَبر در فِراقِ یار بُوَد
| ۱۷۶۳ | آن یکی زنْ شویِ خود را گفت هَی | ای مُروَّت را به یک رَهْ کرده طَی | |
| ۱۷۶۴ | هیچ تیمارم نمی‌داری چرا؟ | تا به کِی باشم دَرین خواری؟ چرا؟ | |
| ۱۷۶۵ | گفت شو من نَفْقه چاره می‌کُنم | گَرچه عورَم دست و پایی می‌زَنَم | |
| ۱۷۶۶ | نَفْقه و کِسوه‌ست واجِبْ ای صَنَم | از مَنَت این هر دو هست و نیست کَم | |
| ۱۷۶۷ | آستینِ پیرهَنِ بِنْمود زن | بَسْ دُرُشت و پُر وَسَخ بُد پیرهَن | |
| ۱۷۶۸ | گفت از سختی تَنَم را می‌خَورَد | کَس کسی را کِسْوه زین سان آوَرَد؟ | |
| ۱۷۶۹ | گفت ای زن یک سوآلَت می‌کُنم | مَردِ درویشَم همین آمد فَنَم | |
| ۱۷۷۰ | این دُرُشت است و غَلیظ و ناپَسَند | لیکْ بِنْدیش ای زنِ اَنْدیشه‌مَند | |
| ۱۷۷۱ | این دُرُشت و زشت‌تَر یا خود طَلاق؟ | این تورا مَکْروه‌تَر یا خودِ فِراق؟ | |
| ۱۷۷۲ | هم‌چُنان ای خواجهٔ تَشْنیعْ زَن | از بَلا و فَقر و از رَنْج و مِحَن | |
| ۱۷۷۳ | لا شَک این تَرکِ هوا تَلْخی‌دِهْ است | لیکْ از تَلْخیِّ بُعدِ حَقْ بِهْ است | |
| ۱۷۷۴ | گَر جِهاد و صَوْم سخت است و خشن | لیکْ این بهتر زِ بُعْدِ مُمْتَحِن | |
| ۱۷۷۵ | رَنج کِی مانَد دَمی که ذوالْمِنَن | گویَدَت چونی تو ای رَنْجِور من؟ | |
| ۱۷۷۶ | وَرْ نَگوید کِتْ نه آن فَهْم و فَن است | لیکْ آن ذوقِ تو پُرسش کردن است | |
| ۱۷۷۷ | آن مَلیحان که طَبیبانِ دل‌اَند | سویِ رَنْجورانْ به پُرسش مایِل‌اَند | |
| ۱۷۷۸ | وز حذر از ننگ و از نامی کنند | چاره‌یی سازند و پیغامی کُنند | |
| ۱۷۷۹ | وَرْنه در دِلْشان بُوَد آن مُفْتَکَر | نیست معشوقی زِ عاشقْ بی‌خَبَر | |
| ۱۷۸۰ | ای تو جویایِ نَوادِر داسْتان | هم فَسانه‌یْ عشقْ‌بازان را بِخوان | |
| ۱۷۸۱ | بَسْ بِجوشیدی درین عَهْدِ مَدید | تُرک‌جوشی هم نَگَشتی ای قَدید | |
| ۱۷۸۲ | دیده‌یی عُمری تو داد و داوَری | وان گَه از نادیدگان ناشی‌تَری | |
| ۱۷۸۳ | هر کِه شاگردیْش کرد اُستاد شُد | تو سِپَس‌تَر رَفته‌یی ای کورِ لُد | |
| ۱۷۸۴ | خود نبود از والِدَیْنَت اِخْتبار | هم نَبودَت عِبْرت از لَیْل و نَهار |
سلام چرا شرح حکایت نکردین ؟؟