مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۶۵ – قِصّهٔ آن گنجْ‌نامه که پَهْلویِ قُبّه‌یی رویْ به قِبْله کُن و تیر در کَمانْ نِهْ بِیَنْداز آن جا که اُفْتَد گنج است
| ۱۹۱۳ | دید در خواب او شبیّ و خواب کو؟ | واقِعه‌یْ بی‌خوابْ صوفی‌راست خو | |
| ۱۹۱۴ | هاتِفی گُفتَش که ای دیده تَعَب | رُقْعه‌یی در مَشْقِ وَرّاقانْ طَلَب | |
| ۱۹۱۵ | خُفْیه زان وَرّاق کِتْ همسایه است | سویِ کاغذپاره‌هاش آوَر تو دست | |
| ۱۹۱۶ | رُقْعه‌یی شَکْلَش چُنین رَنگَش چُنین | پَس بِخوان آن را به خَلْوَت ای حَزین | |
| ۱۹۱۷ | چون بِدُزدی آن زِ وَرّاق ای پسر | پَس بُرون رو زَ انْبُهیّ و شور و شَر | |
| ۱۹۱۸ | تو بِخوان آن را به خود در خَلْوَتی | هین مَجو در خواندنِ آن شِرکَتی | |
| ۱۹۱۹ | وَرْ شود آن فاش هم غمگین مَشو | که نَیابَد غیرِ تو زان نیمْ جو | |
| ۱۹۲۰ | وَرْ کَشَد آن دیر هان زِنْهارْ تو | وِرْدِ خود کُن دَم به دَم لاتَقْنَطوا | |
| ۱۹۲۱ | این بِگُفت و دستِ خود آن مُژده‌وَر | بر دلِ او زد که رو زَحمَت بِبَر | |
| ۱۹۲۲ | چون به خویش آمد زِ غَیْبَت آن جوان | می‌نگُنجید از فَرَح اَنْدَر جهان | |
| ۱۹۲۳ | زَهْرهٔ او بَر دَریدی از قَلَق | گَر نبودی رِفْق و حِفْظ و لُطْفِ حَق | |
| ۱۹۲۴ | یک فَرَح آن کَز پَسِ شِصَّد حِجاب | گوشِ او بِشْنید از حَضْرتْ جواب | |
| ۱۹۲۵ | از حُجُب چون حِسِّ سَمْعَش دَر گُذشت | شُد سَراَفْراز و زِ گَردون بَر گُذشت | |
| ۱۹۲۶ | که بُوَد کان حِسِّ چَشمَش زِ اعْتِبار | زان حِجابِ غَیْب هم یابد گُذار | |
| ۱۹۲۷ | چون گُذاره شُد حَواسَش از حِجاب | پَسْ پَیاپِی گَرددَش دید و خِطاب | |
| ۱۹۲۸ | جانِبِ دُکّان وَرّاق آمد او | دست می‌بُرد او به مَشْقَش سو به سو | |
| ۱۹۲۹ | پیشِ چَشمَش آمد آن مَکْتوب زود | با عَلاماتی که هاتِفْ گفته بود | |
| ۱۹۳۰ | در بَغَل زَد گفت خواجه خیر باد | این زمان وا می‌رَسَم ای اوسْتاد | |
| ۱۹۳۱ | رَفت کُنجِ خَلْوَتی وان را بِخوانْد | وَزْ تَحیُّر والِهْ و حیرانْ بِمانْد | |
| ۱۹۳۲ | که بِدین سان گنجْ‌نامه‌یْ بی‌بَها | چون فُتاده مانْد اَنْدَر مَشْق‌ها؟ | |
| ۱۹۳۳ | باز اَنْدَر خاطِرَش این فِکْر جَست | کَزْ پِیِ هر چیزْ یَزدان حافِظ است | |
| ۱۹۳۴ | کِی گُذارَد حافِظ اَنْدَر اِکْتِناف | که کسی چیزی رُبایَد از گِزاف؟ | |
| ۱۹۳۵ | گَر بیابان پُر شود زَرّ و نُقود | بی رِضایِ حَقْ جوی نَتْوان رُبود | |
| ۱۹۳۶ | وَرْ بِخوانی صد صُحُف بی‌سَکْته‌یی | بی قَدَر یادَت نَمانَد نُکته‌یی | |
| ۱۹۳۷ | وَرْ کُنی خِدمَتْ نَخوانی یک کتاب | عِلْم‌هایِ نادِرِه یابی زِ جیب | |
| ۱۹۳۸ | شُد زِ جَیْب آن کَفِّ موسی ضَوْ فَشان | کان فُزون آمد زِ ماهِ آسْمان | |
| ۱۹۳۹ | کان کِه می‌جُستی زِ چَرخِ با نِهیب | سَر بَر آوَرْدسْتَت ای موسی ز جیب | |
| ۱۹۴۰ | تا بِدانی کاسْمان‌هایِ سَمی | هست عکسِ مُدرَکاتِ آدمی | |
| ۱۹۴۱ | نی که اَوَّل دستِ یَزدانِ مَجید | از دو عالَمْ پیش‌تَرعقل آفرید | |
| ۱۹۴۲ | این سُخَن پیدا و پنهان است بَسْ | که نباشد مَحْرَمِ عَنْقا مگس | |
| ۱۹۴۳ | باز سویِ قِصّه باز آ ای پسر | قِصّهٔ گنج و فَقیر آوَرْ به سر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!