مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۶۹ – باز دادنِ شاه گنجْ‌نامه را به آن فَقیر که بگیر ما از سَرِ این بَرخاستیم
| ۱۹۸۰ | چون که رُقْعه‌یْ گنجِ پُر آشوب را | شَهْ مُسَلَّم داشت آن مَکْروب را | |
| ۱۹۸۱ | گشت ایمِن او زِ خَصْمان و زِ نیش | رَفت و می‌پیچید در سودایِ خویش | |
| ۱۹۸۲ | یار کرد او عشقِ دَرداَنْدیش را | کَلْب لیسَد خویشْ ریشِ خویش را | |
| ۱۹۸۳ | عشق را در پیچِشِ خودْ یار نیست | مَحْرَمَش در دِهْ یکی دَیّار نیست | |
| ۱۹۸۴ | نیست از عاشقْ کسی دیوانه‌تَر | عقل از سودایِ او کوراست و کَر | |
| ۱۹۸۵ | زان که این دیوانگیِّ عام نیست | طِبّ را اِرْشادِ این اَحْکام نیست | |
| ۱۹۸۶ | گَر طَبیبی را رَسَد زین گون جُنون | دَفترِ طِب را فرو شویَد به خون | |
| ۱۹۸۷ | طِبِّ جُمله‌یْ عقل‌ها مَنْقوشِ اوست | رویِ جُمله دِلْبَران روپوشِ اوست | |
| ۱۹۸۸ | رویْ در رویِ خود آر ای عشقْ‌کیش | نیست ای مَفْتونْ تورا جُز خویشْ خویش | |
| ۱۹۸۹ | قِبْله از دل ساخت آمد در دُعا | لَیْسَ لِلْاِ نْسانِ اِلّا ما سَعی | |
| ۱۹۹۰ | پیش از آن کو پاسُخی بِشْنیده بود | سال‌ها اَنْدَر دُعا پیچیده بود | |
| ۱۹۹۱ | بی‌اِجابَت بر دُعاها می‌تَنید | از کَرَم لَبَّیکِ پنهان می‌شَنید | |
| ۱۹۹۲ | چون که بی‌دَفْ رَقْص می‌کرد آن عَلیل | زِ اعْتِمادِ جودِ خَلّاق جَلیل | |
| ۱۹۹۳ | سویِ او نه هاتِف و نه پیک بود | گوشِ اومیدش پُر از لَبَّیک بود | |
| ۱۹۹۴ | بی‌زبان می‌گفت اومیدَش تَعال | از دِلَش می‌روفت آن دَعوتْ مَلال | |
| ۱۹۹۵ | آن کبوتر را که بامْ آموخته‌ست | تو مَخوان می‌رانْش کان پَر دوخته ست | |
| ۱۹۹۶ | ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُ‌الدّین بِرانْش | کَزْ مُلاقاتِ تو بَر رُسته‌ست جانْش | |
| ۱۹۹۷ | گَر بِرانی مُرغِ جانَش از گِزاف | هم به گِرْدِ بامِ تو آرَد طَواف | |
| ۱۹۹۸ | چینه و نُقْلَش همه بر بامِ توست | پَر زَنان بر اوجْ مَستِ دام توست | |
| ۱۹۹۹ | گَر دَمی مُنْکِر شود دُزدانه روح | در اَدایِ شُکْرَت ای فَتْح و فُتوح | |
| ۲۰۰۰ | شِحْنهٔ عشقِ مُکَرَّر کینه‌اَش | طَشْتِ آتش می‌نَهَد بر سینه‌اَش | |
| ۲۰۰۱ | که بیا سویِ مَهْ و بُگْذَر زِ گَرْد | شاهِ عشقَت خوانْد زوتَر باز گَرد | |
| ۲۰۰۲ | گِرْدِ این بام و کبوترخانه من | چون کبوتر پَر زَنَم مَسْتانه من | |
| ۲۰۰۳ | جِبْرئیلِ عشقَم و سِدْرَه‌م تویی | من سَقیمَم عیسیِ مَریَم تویی | |
| ۲۰۰۴ | جوش دِهْ آن بَحْرِ گوهرْبار را | خوش بِپُرس امروز این بیمار را | |
| ۲۰۰۵ | چون تو آنِ او شُدی بَحرْ آن اوست | گَرچه این دَمْ نوبَتِ بُحرانِ اوست | |
| ۲۰۰۶ | این خود آن ناله‌ست کو کرد آشکار | آنچه پنهان است یا رَب زینهار | |
| ۲۰۰۷ | دو دَهان داریم گویا هَمچو نی | یک دَهانْ پنهان‌سْت در لب‌هایِ وِیْ | |
| ۲۰۰۸ | یک دَهان نالان شُده سویِ شما | هایْ هویی دَر فَکَنده در هوا | |
| ۲۰۰۹ | لیکْ داند هر کِه او را مَنْظَراست | که فَغانِ این سَری هم زان سَراست | |
| ۲۰۱۰ | دَمْدَمه‌یْ این نایْ از دَم‌هایِ اوست | هایْ هویِ روحْ از هَیْهایِ اوست | |
| ۲۰۱۱ | گَر نبودی با لَبَش نِی را سَمَر | نِی جهان را پُر نکردی از شِکَر | |
| ۲۰۱۲ | با کِه خُفْتی؟ وَزْ چه پَهْلو خاستی؟ | که چُنین پُر جوشْ چون دریاسْتی؟ | |
| ۲۰۱۳ | یا اَبیتُ عِنْدَ رَبّی خوانْدی | در دلِ دریایِ آتش رانْدی؟ | |
| ۲۰۱۴ | نَعْرهٔ یا نارُ کُونی بارِدا | عِصْمَتِ جانِ تو گشت ای مُقْتَدا | |
| ۲۰۱۵ | ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامِ دین و دل | کِی توان اَنْدودْ خورشیدی به گِل؟ | |
| ۲۰۱۶ | قَصد کَردَسْتَند این گِل‌پاره‌ها | که بِپوشانَند خورشیدِ تورا | |
| ۲۰۱۷ | در دلِ که لَعْل‌ها دَلّال توست | باغ‌ها از خَنده مالامالِ توست | |
| ۲۰۱۸ | مَحْرَمِ مَردیت را کو رُستَمی؟ | تا زِ صد خَرمَن یکی جو گُفتَمی | |
| ۲۰۱۹ | چون بِخواهم کَزْ سِرَت آهی کُنم | چون علی سَر را فرو چاهی کُنم | |
| ۲۰۲۰ | چون که اِخْوان را دلِ کینه‌وَراست | یوسُفَم را قَعْرِ چه اولی تَراست | |
| ۲۰۲۱ | مَست گشتم خویش بر غوغا زَنَم | چَهْ چه باشد؟ خیمه بر صَحرا زَنَم | |
| ۲۰۲۲ | بر کَفِ من نِهْ شرابِ آتشین | وان گَهْ آن کَرّ و فَرِ مَسْتانه بین | |
| ۲۰۲۳ | مُنْتَظِر گو باش بی‌گنجْ آن فقیر | زان که ما غَرقیم این دَمْ در عَصیر | |
| ۲۰۲۴ | از خدا خواه ای فَقیر این دَمْ پَناه | از منِ غَرقه شُده یاری مَخواه | |
| ۲۰۲۵ | که مرا پَروایِ آن اِسْناد نیست | از خود و از ریشِ خویشَم یاد نیست | |
| ۲۰۲۶ | بادِ سَبْلَت کِی بِگُنجَد و آبِ رو | در شرابی که نگُنجَد تارِ مو؟ | |
| ۲۰۲۷ | دَر دِهْ ای ساقی یکی رَطْلی گِران | خواجه را از ریش و سَبْلَت وا رَهان | |
| ۲۰۲۸ | نَخْوَتَش بر ما سِبالی می‌زَنَد | لیکْ ریش از رَشکِ ما بَر می‌کَنَد | |
| ۲۰۲۹ | ماتِ او و ماتِ او و ماتِ او | که هَمی‌دانیم تَزویراتِ او | |
| ۲۰۳۰ | از پَسِ صد سالْ آنچ آیَد ازو | پیر می‌بینَد مُعَیَّن مو به مو | |
| ۲۰۳۱ | اَنْدَر آیینه چه بینَد مَردِ عام | که نَبینَد پیر اَنْدَر خِشْتِ خام؟ | |
| ۲۰۳۲ | آنچه لِحْیانی به خانه‌یْ خود نَدید | هست بر کوسه یکایک آن پَدید | |
| ۲۰۳۳ | رو به دریایی که ماهی‌زاده‌یی | هَمچو خَسْ در ریشْ چون اُفتاده یی؟ | |
| ۲۰۳۴ | خَسْ نه‌یی دور از تو رَشکِ گوهری | در میانِ موج و بَحْر اولی تَری | |
| ۲۰۳۵ | بَحْرِ وُحْدان است جُفت و زوج نیست | گوهر و ماهیْش غیرِ موج نیست | |
| ۲۰۳۶ | ای مُحال و ای مُحالْ اِشْراکِ او | دور از آن دریا و موجِ پاکِ او | |
| ۲۰۳۷ | نیست اَنْدَر بَحْرِ شِرک و پیچ پیچ | لیکْ با اَحْوَل چه گویم؟ هیچْ هیچ | |
| ۲۰۳۸ | چون که جُفتِ اَحْوَلانیم ای شَمَن | لازم آید مُشرکانه دَمْ زَدن | |
| ۲۰۳۹ | آن یکی‌یی زان سویِ وَصْف است و حال | جُز دُوی نایَد به میدانِ مَقال | |
| ۲۰۴۰ | یا چو اَحْوَل این دُوی را نوش کُن | یا دَهان بَر دوز و خوشْ خاموش کُن | |
| ۲۰۴۱ | یا به نوبَتْ گَهْ سکوت و گَهْ کَلام | اَحْوَلانه طَبْل می‌زَن وَالسَّلام | |
| ۲۰۴۲ | چون بِبینی مَحْرَمی گو سِرِّ جان | گُل بِبینی نَعْره زَن چون بُلبُلان | |
| ۲۰۴۳ | چون بِبینی مَشکِ پُر مَکْر و مَجاز | لَبْ بِبَند و خویشتن را خُنْب ساز | |
| ۲۰۴۴ | دُشمنِ آب است پیشِ او مَجُنب | وَرْنه سنگِ جَهْلِ او بِشْکَست خُنْب | |
| ۲۰۴۵ | با سیاست‌هایِ جاهِلْ صَبر کُن | خوش مُدارا کُن به عقلِ مِنْ لَدُن | |
| ۲۰۴۶ | صَبر با نااَهْلْ اَهْلان را جَلاست | صَبْر صافی می‌کُند هر جا دلی ست | |
| ۲۰۴۷ | آتشِ نِمْرود اِبْراهیم را | صَفْوَتِ آیینه آمد در جَلا | |
| ۲۰۴۸ | جورِ کُفرِ نوحیان و صَبرِ نوح | نوح را شُد صَیْقَلِ مِرآتِ روح |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!