مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۷۲ – جواب گفتنِ مُرید و زَجْر کردنِ مُرید آن طَعّانه را از کُفر و بیهوده گفتن
| ۲۰۷۳ | بانگ زد بر وِیْ جوان و گفت بَس | روزِ روشنْ از کجا آمد عَسَس؟ | |
| ۲۰۷۴ | نورِ مَردانْ مَشرق و مَغرب گرفت | آسْمان‌ها سَجْده کردند از شِگِفت | |
| ۲۰۷۵ | آفتابِ حَقْ بر آمَد از حَمَل | زیرِ چادَر رفت خورشید از خَجَل | |
| ۲۰۷۶ | تُرَّهاتِ چون تو اِبْلیسی مرا | کِی بِگَردانَد ز خاکِ این سَرا؟ | |
| ۲۰۷۷ | من به بادی نامَدَم هَمچون سَحاب | تا بِگَردی بازْ گردم زین جَناب | |
| ۲۰۷۸ | عِجْلْ با آن نور شُد قِبْلهٔ کَرَم | قِبْله‌بی آن نور شُد کُفر و صَنَم | |
| ۲۰۷۹ | هست اِباحَت کَزْ هوا آمد ضَلال | هست اِباحَت کَزْ خدا آمد کَمال | |
| ۲۰۸۰ | کُفْرْ ایمان گشت و دیوْ اسلام یافت | آن طَرَف کان نورِ بی‌اندازه تافت | |
| ۲۰۸۱ | مَظْهَرِ عِزّاست و مَحْبوبِ به حَق | از همه کَرّوبیانْ بُرده سَبَق | |
| ۲۰۸۲ | سَجْده آدم را بَیانِ سَبْقِ اوست | سَجْده آرَد مَغْز را پیوست پوست | |
| ۲۰۸۳ | شَمعِ حَق را پُف کُنی تو ای عَجوز؟ | هم تو سوزی هم سَرَت ای گَنْده‌پوز | |
| ۲۰۸۴ | کِی شود دریا زِ پوزِ سگْ نَجِس؟ | کِی شود خورشید از پُفْ مُنْطَمِس؟ | |
| ۲۰۸۵ | حُکْمْ بر ظاهِر اگر هم می‌کُنی | چیست ظاهِرتَر بِگو زین روشنی؟ | |
| ۲۰۸۶ | جُمله ظاهِرها به پیشِ این ظُهور | باشد اَنْدَر غایَتِ نَقْص و قُصور | |
| ۲۰۸۷ | هر کِه بر شمعِ خدا آرَد پُفو | شمعْ کِی میرَد بِسوزَد پوزِ او | |
| ۲۰۸۸ | چون تو خُفّاشان بَسی بینَند خواب | کین جهان مانَد یَتیم از آفتاب | |
| ۲۰۸۹ | موج‌هایِ تیزِ دریاهایِ روح | هست صد چندان که بُد طوفانِ نوح | |
| ۲۰۹۰ | لیکْ اَنْدَر چَشمِ کَنْعان مویْ رُست | نوح و کَشتی را بِهِشت و کوه جُست | |
| ۲۰۹۱ | کوه و کَنْعان را فُرو بُرد آن زمان | نیمْ موجی تا به قَعْرِ اِمْتِهان | |
| ۲۰۹۲ | مَهْ فَشانَد نور و سگْ وَعْ وَعْ کُند | سگْ زِ نورِ ماهْ کِی مَرتَع کُند؟ | |
| ۲۰۹۳ | شبْ رُوان و هَمرَهانِ مَهْ به تَگ | تَرکِ رفتن کِی کُنند از بانگِ سگ؟ | |
| ۲۰۹۴ | جُزو سویِ کُلْ دَوانْ مانندِ تیر | کِی کُند وَقْف از پِیِ هر گَنْده‌پیر؟ | |
| ۲۰۹۵ | جانِ شَرع و جانِ تَقْوی عارف است | مَعْرِفَتْ مَحْصولِ زُهْدِ سالِف است | |
| ۲۰۹۶ | زُهْد اَنْدَر کاشتنْ کوشیدن است | مَعْرِفَت آن کِشت را روییدن است | |
| ۲۰۹۷ | پَس چو تَنْ باشد جِهاد و اِعْتِقاد | جانِ این کِشتن نَبات است و حَصاد | |
| ۲۰۹۸ | اَمْرِ مَعْروفْ او و هم مَعْروف اوست | کاشِفِ اَسْرار و هم مَکْشوفْ اوست | |
| ۲۰۹۹ | شاهِ امروزینه و فردایِ ماست | پوستْ بَنده‌یْ مَغْزِ نَغْزَش دایماست | |
| ۲۱۰۰ | چون اَنَا الْحَق گفت شیخ و پیش بُرد | پَس گِلویِ جُمله کوران را فَشُرد | |
| ۲۱۰۱ | چون اَنایِ بَنده لا شُد از وجود | پَس چه مانَد تو بِیَندیش ای جَحود؟ | |
| ۲۱۰۲ | گَر تورا چَشمی‌ست بُگْشا در نِگَر | بَعدِ لا آخِر چه می‌مانَد دِگَر؟ | |
| ۲۱۰۳ | ای بُریده آن لب و حَلْق و دَهان | که کُند تُفْ سویِ مَهْ یا آسْمان | |
| ۲۱۰۴ | تُف به رویَش باز گردد بی‌شَکی | تُفْ سویِ گَردون نَیابَد مَسْلَکی | |
| ۲۱۰۵ | تا قیامَت تُف بَرو بارَد زِ رَب | هَمچو تَبَّتْ بر رَوانِ بولَهَب | |
| ۲۱۰۶ | طَبْل و رایَت هست مُلْکِ شهریار | سگ کسی که خوانْد او را طَبْل‌خوار | |
| ۲۱۰۷ | آسْمان‌ها بَندهٔ ماهِ وِیْاَند | شَرق و مَغربْ جُمله نان خواهِ وِیْاَند | |
| ۲۱۰۸ | زان که لَوْلاک است بر توقیع او | جُمله در اِنْعام و در توزیعِ او | |
| ۲۱۰۹ | گَر نبودی او نَیابیدی فَلَک | گَردش و نور و مَکانیِّ مَلَک | |
| ۲۱۱۰ | گَر نبودی او نَیابیدی بِحار | هَیْبَت و ماهیّ و دُرِّ شاهْوار | |
| ۲۱۱۱ | گَر نبودی او نَیابیدی زمین | در دَرونه گنج و بیرونْ یاسَمین | |
| ۲۱۱۲ | رِزْق‌ها هم رِزْق‌خوارانِ وِیْ‌اَنْد | میوه‌ها لَب‌خُشکِ بارانِ وِیْاَند | |
| ۲۱۱۳ | هین که مَعْکوس است در اَمْر این گِرِه | صَدْقه‌بَخشِ خویش را صَدْقه بِدِه | |
| ۲۱۱۴ | از فَقیرَسْتَت همه زَرّ و حَریر | هین غَنی رادِهْ زکاتی ای فَقیر | |
| ۲۱۱۵ | چون تو ننگی جفت آن مقبول‌روح | چون عِیالِ کافِر اَنْدَر عَقدِ نوح | |
| ۲۱۱۶ | گر نبودی نسبت تو زین سرا | پاره‌پاره کَردَمی این دَمْ تورا | |
| ۲۱۱۷ | دادمی آن نوح را از تو خلاص | تا مُشَرَّف گَشتَمی من در قِصاص | |
| ۲۱۱۸ | لیک با خانهٔ شهنشاه زمن | این چُنین گُستاخی‌یی نایَد زِ من | |
| ۲۱۱۹ | رو دعا کن که سگ این موطنی | وَرْنه اکنون کَردَمی من کَردنی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!