مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۷۵ – حِکْمَت در اِنّی جاعِلٌ فِی الْاَرْضِ خَلیفةً
| ۲۱۵۸ | پَس خَلیفه ساخت صاحبْ‌سینه‌یی | تا بُوَد شاهیْش را آیینه‌یی | |
| ۲۱۵۹ | بَس صَفایِ بی‌حُدودَش دادْ او | وان گَهْ از ظُلْمَتْ ضِدَش بِنْهاد او | |
| ۲۱۶۰ | دو عَلَم بَر ساخت اِسْپید و سیاه | آن یکی آدم دِگَر اِبْلیسِ راه | |
| ۲۱۶۱ | در میانِ آن دو لشکرگاهِ زَفت | چالِش و پیکار آنچه رَفتْ رفت | |
| ۲۱۶۲ | هم‌چُنان دورِ دُوُم هابیل شُد | ضِدِّ نورِ پاکِ او قابیل شُد | |
| ۲۱۶۳ | هم‌چُنان این دو عَلَم از عَدل و جور | تا به نِمْرود آمد اَنْدَر دور دور | |
| ۲۱۶۴ | ضِدِّ ابراهیم گشت و خَصْمِ او | وآن دو لشکر کینْ‌گُزار و جنگ‌جو | |
| ۲۱۶۵ | چون درازیْ جَنگ آمد ناخَوشَش | فَیْصَلِ آن هر دو آمد آتَشَش | |
| ۲۱۶۶ | پَس حَکَم کرد آتشی را و نُکَر | تا شود حَلْ مُشکلِ آن دو نَفَر | |
| ۲۱۶۷ | دورْ دور و قَرنْ قَرنْ این دو فَریق | تا به فرعون و به موسیِّ شَفیق | |
| ۲۱۶۸ | سال‌ها اَنْدَر میانْشان حَرْب بود | چون زِ حَد رَفت و مَلولی می‌فُزود | |
| ۲۱۶۹ | آبِ دریا را حَکَم سازید حَق | تا کِه مانَد کی بَرَد زین دو سَبَق؟ | |
| ۲۱۷۰ | هم‌چُنان تا دور و طَوْرِ مُصْطَفی | با ابوجَهَلْ آن سِپَهْدارِ جَفا | |
| ۲۱۷۱ | هم نُکَر سازید از بَهرِ ثَمود | صَیْحه‌یی که جانَشان را دَر رُبود | |
| ۲۱۷۲ | هم نُکَر سازید بَهرِ قومِ عاد | زودْ خیزی تیزْرو یعنی که باد | |
| ۲۱۷۳ | هم نُکَر سازید بر قارونْ زِ کین | در حَلیمی این زمین پوشید کین | |
| ۲۱۷۴ | تا حَلیمیِّ زمین شُد جُمله قَهْر | بُرد قارون را و گَنجَش را به قَعْر | |
| ۲۱۷۵ | لُقمه‌یی را که سُتونِ این تَن است | دَفْعِ تیغ جوع نان چون جوشنست | |
| ۲۱۷۶ | چون که حَقْ قَهْری نَهَد در نانِ تو | چون خناق آن نانْ بگیرد در گِلو | |
| ۲۱۷۷ | این لباسی که زِ سَرما شُد مُجیر | حَق دَهَد او را مِزاجِ زَمْهَریر | |
| ۲۱۷۸ | تا شود بر تَنْت این جُبّه‌یْ شِگَرف | سَرد هَمچون یَخ گَزَنده هَمچو بَرف | |
| ۲۱۷۹ | تا گُریزی از وَشَقْ هم از حَریر | زو پَناه آری به سویِ زَمْهَریر | |
| ۲۱۸۰ | تو دو قُلّه نیستی یک قُلّه‌یی | غافِل از قِصّه‌یْ عَذابِ ظُلّه‌یی | |
| ۲۱۸۱ | اَمرِ حَق آمد به شهرستان و دِهْ | خانه و دیوار را سایه مَدِه | |
| ۲۱۸۲ | مانِعِ باران مَباش و آفتاب | تا بِدان مُرسَل شُدند اُمَّت شِتاب | |
| ۲۱۸۳ | که بِمُردیم اَغْلَب ای مِهْتَر اَمان | باقی اَش از دَفترِ تَفسیرْ خوان | |
| ۲۱۸۴ | چون عَصا را مار کرد آن چُستْ‌دست | گَر تورا عقلی‌ست آن نکته بَسْ است | |
| ۲۱۸۵ | تو نَظَر داری وَلیک اِمْعانْش نیست | چَشمهٔ اَفْسرده است و کرده ایست | |
| ۲۱۸۶ | زین هَمی گوید نِگارنده‌یْ فِکَر | که بِکُن ای بَنده اِمْعانِ نَظَر | |
| ۲۱۸۷ | آن نمی‌خواهد که آهنْ کوبْ سَرد | لیک ای پولاد بر داود گَرد | |
| ۲۱۸۸ | تَنْ بِمُردَت سویِ اِسْرافیلْ ران | دلْ فَسُردَت رو به خورشیدِ رَوان | |
| ۲۱۸۹ | در خیالْ از بَسْ که گشتی مُکْتَسی | نَکْ به سوفَسْطاییِ بَدظَن رَسی | |
| ۲۱۹۰ | او خود از لُبِّ خِرَد مَعْزول بود | شُد زِ حِسْ مَحْروم و مَعْزول از وجود | |
| ۲۱۹۱ | هین سُخَن خا نوبَتِ لبْ خایی است | گَر بگویی خَلْق را رُسوایی است | |
| ۲۱۹۲ | چیست اِمْعان؟ چَشمه را کردن رَوان | چون زِ تَنْ جانْ رَست گویَندَش رَوان | |
| ۲۱۹۳ | آن حکیمی را که جانْ از بَندِ تَن | بازْ رَست و شُد رَوانْ اَنْدَر چَمَن | |
| ۲۱۹۴ | دو لَقَب را او بَرین هر دو نَهاد | بَهرِ فَرق ای آفرین بر جانْش باد | |
| ۲۱۹۵ | در بیانِ آن کِه بر فَرمانْ رَوَد | گَر گُلی را خارْ خواهد آن شود |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!