مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۷۶ – مُعْجزهٔ هود عَلَیْهِ‌السَّلام در تَخَلُّصِ مؤمنانِ اُمَّت به وَقتِ نُزولِ باد
| ۲۱۹۶ | مؤمنان از دستِ بادِ ضایِره | جُمله بِنْشَستند اَنْدَر دایره | |
| ۲۱۹۷ | بادْ طوفان بود و کَشتی لُطْفِ هو | بَسْ چُنین کَشتیّ و طوفان دارد او | |
| ۲۱۹۸ | پادشاهی را خدا کَشتی کُند | تا به حِرْصِ خویشْ بر صَف‌ها زَنَد | |
| ۲۱۹۹ | قَصْدِ شَهْ آن نه که خَلْق ایمِن شوند | قَصْدَش آن که مُلْک گردد پایْ‌بَند | |
| ۲۲۰۰ | آن خَرآسی می‌دَوَد قَصْدَش خَلاص | تا بِیابَد او زِ زَخْمْ آن دَمْ مَناص | |
| ۲۲۰۱ | قَصْدِ او آن نه که آبی بَرکَشَد | یاکه کُنْجِد را بِدان روغن کُند | |
| ۲۲۰۲ | گاوْ بِشْتابَد زِ بیمِ زَخْمِ سخت | نه برایِ بُردنِ گَردون و رَخْت | |
| ۲۲۰۳ | لیکْ دادَش حَقْ چُنین خَوْفِ وَجَع | تا مَصالِح حاصِل آید در تَبَع | |
| ۲۲۰۴ | هم‌چُنان هر کاسِبی اَنْدَر دُکان | بَهرِ خود کوشَد نه اِصْلاحِ جهان | |
| ۲۲۰۵ | هر یکی بر دَردْ جویَد مَرهَمی | در تَبَع قایِم شُده زین عالَمی | |
| ۲۲۰۶ | حَقْ سُتونِ این جهانْ از تَرسْ ساخت | هر یکی از تَرسْ جانْ در کارْ باخت | |
| ۲۲۰۷ | حَمْدْ ایزد را که تَرسی را چُنین | کرد او مِعْمار و اِصْلاحِ زمین | |
| ۲۲۰۸ | این همه تَرسَنده‌اَند از نیک و بَد | هیچ تَرسَنده نَتَرسَد خود زِ خَود | |
| ۲۲۰۹ | پَسْ حقیقت بر همه حاکِمْ کسی‌ست | که قَریب است او اگر مَحْسوس نیست | |
| ۲۲۱۰ | هستْ او مَحْسوس اَنْدَر مَکْمَنی | لیکْ مَحْسوسِ حِسِ این خانه نی | |
| ۲۲۱۱ | آن حِسی که حَقْ بر آن حِسْ مُظْهَراست | نیست حِسِّ این جهان آن دیگراست | |
| ۲۲۱۲ | حِسِّ حیوان گَر بِدیدی آن صُوَر | بایَزیدِ وَقت بودی گاو و خَر | |
| ۲۲۱۳ | آن کِه تَن را مَظْهَر هر روح کرد | وان کِه کَشتی را بُراقِ نوح کرد | |
| ۲۲۱۴ | گَر بخواهد عینِ کَشتی را به خو | او کُند طوفانِ تو ای نورْجو | |
| ۲۲۱۵ | هر دَمَت طوفان و کَشتی ای مُقِل | با غَم و شادیْت کرد او مُتَّصِل | |
| ۲۲۱۶ | گَر نَبینی کَشتی و دریا به پیش | لَرْزها بین در همه اَجْزایِ خویش | |
| ۲۲۱۷ | چون نَبینَد اَصْلِ تَرسَش را عُیون | تَرس دارد از خیالِ گونه‌گون | |
| ۲۲۱۸ | مُشت بر اَعْمی زَنَد یک جِلْفِ مَست | کورْ پِنْدارَد لَگَدزن اُشتُراست | |
| ۲۲۱۹ | زان که آن دَمْ بانگِ اُشتُر می‌شَنید | کور را گوش است آیینه نه دید | |
| ۲۲۲۰ | باز گوید کور نه این سنگ بود | یا مگر از قُبّه‌یی پُر طَنْگ بود؟ | |
| ۲۲۲۱ | این نبود و او نبود و آن نبود | آن کِه او تَرس آفرید این‌ها نِمود | |
| ۲۲۲۲ | تَرس و لَرْزه باشد از غیری یَقین | هیچ کَس از خود نَتَرسَد ای حَزین | |
| ۲۲۲۳ | آن حَکیمَکْ وَهْم خوانَد تَرس را | فَهْمْ کَژْ کرده‌ست او این دَرس را | |
| ۲۲۲۴ | هیچ وَهْمی بی‌حقیقت کِی بَوَد؟ | هیچ قَلْبی بی‌صَحیحی کیِ رَوَد؟ | |
| ۲۲۲۵ | کِی دروغی قیمَت آرَد بی زِ راست؟ | در دو عالَمْ هر دروغ از راستْ خاست | |
| ۲۲۲۶ | راست را دید او رَواجیّ و فُروغ | بر امیدِ آن رَوان کرد او دُروغ | |
| ۲۲۲۷ | ای دُروغی که زِ صِدْقَت این نَواست؟ | شُکرِ نِعْمَت گو مَکُن اِنْکارِ راست | |
| ۲۲۲۸ | از مُفَلْسِف گویم و سودایِ او | یا زِ کَشتی‌ها و دریاهایِ او | |
| ۲۲۲۹ | بَلْ زِ کَشتی هاش کان پَندِ دل است | گویم از کُل جُزو در کُلْ داخل است | |
| ۲۲۳۰ | هر وَلی را نوح و کَشتیبانْ شِناس | صُحبَتِ این خَلْق را طوفانْ شِناس | |
| ۲۲۳۱ | کَم گُریز از شیر و اَژدَرهایِ نَر | ز آشنایان و زِ خویشان کُن حَذَر | |
| ۲۲۳۲ | در تَلاقی روزگارَت می‌بَرَند | پادهاشانْ غایِبی‌اَت می‌چَرَند | |
| ۲۲۳۳ | چون خَرِ تشنه خیالِ هر یکی | از قِفِ تَنْ فِکر را شَربَت‌مَکی | |
| ۲۲۳۴ | نَشْف کرد از تو خیالِ آن وُشات | شَبْنَمی که داری از بَحْرُ الْحَیات | |
| ۲۲۳۵ | پَس نِشانِ نَشْفِ آب اَنْدَر غُصون | آن بُوَد کان می‌نَجُنبَد در رُکون | |
| ۲۲۳۶ | عُضوِ حُرْ شاخِ تَر و تازه بُوَد | می‌کَشی هر سو کَشیده می‌شود | |
| ۲۲۳۷ | گَر سَبَد خواهی توانی کَردَنَش | هم توانی کرد چَنْبَر گَردَنَش | |
| ۲۲۳۸ | چون شُد آن ناشِفْ زِ نَشْفِ بیخ خَود | نایَد آن سویی که اَمرَش می‌کَشَد | |
| ۲۲۳۹ | پَس بِخوان قاموا کُسالی از نُبی | چون نَیابَد شاخْ از بیخَش طِبی | |
| ۲۲۴۰ | آتشین است این نِشان کوتَه کُنم | بر فَقیر و گنج و اَحْوالَش زَنَم | |
| ۲۲۴۱ | آتشی دیدی که سوزَد هر نِهال؟ | آتشِ جانْ بین کَزو سوزَد خیال | |
| ۲۲۴۲ | نه خیال و نه حقیقت را اَمان | زین چُنین آتش که شُعله زد زِ جان | |
| ۲۲۴۳ | خَصْمِ هر شیر آمد و هر روبَهْ او | کُلُّ شَیْءٍ هالِکْ اِلّا وَجْهَهُ | |
| ۲۲۴۴ | در وجوهِ وَجْهِ او رو خَرجْ شو | چون اَلِفْ در بِسْم دَر رَو دَرْج شو | |
| ۲۲۴۵ | آن اَلِفْ در بِسْمْ پنهان کرد ایست | هست او در بِسْم و هم در بِسْم نیست | |
| ۲۲۴۶ | هم‌چُنین جُملهٔ حُروفِ گشته مات | وَقتِ حَذفِ حَرفْ از بَهرِ صِلات | |
| ۲۲۴۷ | او صِلَه‌ست و بیّ و سین زو وَصْل یافت | وَصْلِ بیّ و سینْ اَلِف را بَر نَتافت | |
| ۲۲۴۸ | چون که حَرفی بَرنَتابَد این وِصال | واجِب آید که کُنم کوتَهْ مَقال | |
| ۲۲۴۹ | چون یکی حَرفی فِراقِ سین و بیست | خامُشی این جا مُهم‌تَرواجِبی ست | |
| ۲۲۵۰ | چون الف از خود فنا شد مکتنف | بی و سین بی او همی‌گویند الف | |
| ۲۲۵۱ | ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ بی وِیْ است | هم‌چُنین قالَ اللهْ از صَمْتَش بِجَست | |
| ۲۲۵۲ | تا بُوَد دارو ندارد او عَمَل | چون که شُد فانی کُند دَفْعِ عِلَل | |
| ۲۲۵۳ | گَر شود بیشه قَلَم دریا مِداد | مَثْنوی را نیست پایانی امید | |
| ۲۲۵۴ | چارچوب خشت‌زن تا خاک هست | می‌دهد تقطیع شعرش نیز دست | |
| ۲۲۵۵ | چون نَمانَد خاک و بودَش جَفْ کُند | خاک سازد بَحْرِ او چون کَفْ کُند | |
| ۲۲۵۶ | چون نَمانَد بیشه و سَر دَر کَشَد | بیشه‌ها از عینِ دریا سَر کَشَد | |
| ۲۲۵۷ | بَهرِ این گفت آن خداوندِ فَرَج | حَدِّثوا عَنْ بَحْرِنا اِذْ لا حَرَجْ | |
| ۲۲۵۸ | باز گرد از بَحْر و رو در خُشک نِهْ | هم زِ لُعْبَت گو که کودک‌راست بِهْ | |
| ۲۲۵۹ | تا زِ لُعْبَت اندک اندک در صِبا | جانْش گردد با یَمِ عقلْ آشنا | |
| ۲۲۶۰ | عقل از آن بازی هَمی‌یابَد صَبی | گَرچه با عقل است در ظاهِر اَبی | |
| ۲۲۶۱ | کودکِ دیوانه بازی کِی کُند؟ | جُزو باید تا که کُل را فَی کُند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!