مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۷۷ – رُجوع کردن به قِصّهٔ قُبّه و گنج
| ۲۲۶۲ | نَکْ خیالِ آن فَقیرم بی‌ریا | عاجِز آوَرْد از بیا و از بیا | |
| ۲۲۶۳ | بانگِ او تو نَشْنَوی من بِشْنَوَم | زان که در اَسْرار هَمْرازِ وِیْ اَم | |
| ۲۲۶۴ | طالِبِ گَنجَش مَبین خودْ گنجْ اوست | دوست کِی باشد به مَعنی غیرِ دوست؟ | |
| ۲۲۶۵ | سَجده خود را می‌کُند هر لحظه او | سَجده پیشِ آیِنه‌ست از بَهْرِ رو | |
| ۲۲۶۶ | گَر بِدیدی ز آیِنه او یک پَشیز | بی‌خیالی زو نَمانْدی هیچ چیز | |
| ۲۲۶۷ | هم خیالاتَش هم او فانی شُدی | دانشِ او مَحْوِ نادانی شُدی | |
| ۲۲۶۸ | دانشی دیگر زِ نادانیِّ ما | سَر بَرآوَرْدی عِیان که اِنّی اَنا | |
| ۲۲۶۹ | اُسْجُدوا لادَمْ نِدا آمد هَمی | کآدَمید و خویشْ بینیدَش دَمی | |
| ۲۲۷۰ | اَحْوَلی از چَشمِ ایشان دور کرد | تا زمین شُد عینِ چَرخِ لاژْوَرْد | |
| ۲۲۷۱ | لا اِلهَ گفت و اِلَّا الله گفت | گشت لا اِلَّا الله و وَحدت شِکُفت | |
| ۲۲۷۲ | آن حَبیب و آن خَلیلِ با رَشَد | وَقتِ آن آمد که گوشِ ما کَشَد | |
| ۲۲۷۳ | سویِ چَشمه که دَهان زین‌ها بِشو | آنچه پوشیدیم از خَلْقانْ مگو | |
| ۲۲۷۴ | وَرْ بگویی خود نگردد آشکار | تو به قَصْدِ کَشفْ گَردی جُرمْ‌دار | |
| ۲۲۷۵ | لیکْ من اینک بَریشان می‌تَنَم | قایِلِ این سامِعِ این هم مَنَم | |
| ۲۲۷۶ | صورتِ دَرویش و نَقْشِ گنج گو | رَنْج کیشَند این گروه از رَنْج گو | |
| ۲۲۷۷ | چَشمهٔ رَحمَت بَریشان شُد حَرام | می‌خورَند از زَهْرِ قاتِلْ جامْ‌جام | |
| ۲۲۷۸ | خاک‌ها پُر کرده دامَن می‌کَشَند | تا کُنند این چَشمه‌ها را خُشک‌بَند | |
| ۲۲۷۹ | کِی شود این چَشمهٔ دریا مَدَد | مُکْتَنِس زین مُشتِ خاکِ نیک و بَد؟ | |
| ۲۲۸۰ | لیکْ گوید با شما من بَسته‌ام | بی‌شما من تا اَبَد پیوسته‌ام | |
| ۲۲۸۱ | قومْ مَعْکوس‌اَند اَنْدَر مُشت‌ها | خاکْ‌خوار و آب را کرده رَها | |
| ۲۲۸۲ | ضِدِّ طَبْعِ اَنْبیا دارند خَلْق | اَژدَها را مُتَّکا دارند خَلْق | |
| ۲۲۸۳ | چَشمْ‌بَندِ خَتْمْ چون دانسته یی | هیچ دانی از چه دیده بَسته‌یی؟ | |
| ۲۲۸۴ | بر چه بُگْشادی َبدَلْ این دیده‌ها | یک به یک بِئْسَ الْبَدَل دان آن تورا | |
| ۲۲۸۵ | لیکْ خورشیدِ عِنایَت تافته‌ست | آیِسان را از کَرَمْ دَریافته‌ست | |
| ۲۲۸۶ | نَردِ بَس نادِرْ ز رَحمَت باخته | عینِ کُفران را اِنابَت ساخته | |
| ۲۲۸۷ | هم ازین بَدبَختیِ خَلْق آن جَواد | مُنْفَجِر کرده دو صد چَشمه‌یْ وَداد | |
| ۲۲۸۸ | غُنْچه را از خارْ سرمایه دَهَد | مُهْره را از مارْ پیرایه دَهَد | |
| ۲۲۸۹ | از سَوادِ شبْ بُرون آرَد نَهار | وَز کَفِ مُعْسِر بِرویانَد یَسار | |
| ۲۲۹۰ | آرْد سازد ریگ را بَهْرِ خَلیل | کوه با داوود گردد هم رَسیل | |
| ۲۲۹۱ | کوهِ با وحشت در آن ابرِ ظُلَم | بَر گُشایَد بانگِ چَنگ و زیر و بَم | |
| ۲۲۹۲ | خیز ای داوودِ از خَلْقانْ نَفیر | تَرکِ آن کردی عِوَض از ما بگیر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!