مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۷۸ – اِنابَتِ آن طالِبِ گنجْ به حَقْ تَعالی بَعد از طَلَبِ بسیار و عَجْز و اِضْطِرار که ای وَلیُّ الاظْهار تو کُن این نَهان را آشکار
| ۲۲۹۳ | گفت آن درویش ای دانایِ راز | از پِیِ این گنجْ کردم یاوه‌تاز | |
| ۲۲۹۴ | دیوِ حِرْص و آز و مُسْتَعجِلْ تَگی | نی تَانّی جُست و نی آهستگی | |
| ۲۲۹۵ | من زِ دیگی لُقمه‌یی نَنْدوختم | کَفْ سِیَه کردم دَهان را سوختم | |
| ۲۲۹۶ | خود نگفتم چون دَرین ناموقِنَم | زان گِره‌زَنْ این گِرِه را حَل کُنم | |
| ۲۲۹۷ | قولِ حَق را هم زِ حَقْ تَفسیر جو | هین مگو ژاژْ از گُمانْ ای سخت‌رو | |
| ۲۲۹۸ | آن گِرِه کو زد هَمو بُگْشایَدَش | مُهْره کو اَنْداخت او بِرْبایَدَش | |
| ۲۲۹۹ | گَرچه آسانَت نِمود آن سان سُخُن | کِی بُوَد آسان رُموزِ مِنْ لَدُن؟ | |
| ۲۳۰۰ | گفت یا رَب توبه کردم زین شِتاب | چون تو دَر بَستی تو کُن هم فَتْحِ باب | |
| ۲۳۰۱ | بر سَرِ خِرقه شُدن بارِ دِگَر | در دُعا کردن بُدَم هم بی‌هُنَر | |
| ۲۳۰۲ | کو هُنر؟ کو من؟ کجا دلْ مُسْتَوی؟ | این همه عکسِ تواست و خود تُوی | |
| ۲۳۰۳ | هر شبی تَدْبیر و فَرهنگَم به خواب | هَمچو کَشتی غَرقه می‌گردد زِ آب | |
| ۲۳۰۴ | خود نه من می‌مانَم و نه آن هُنَر | تَنْ چو مُرداری فُتاده بی‌خَبَر | |
| ۲۳۰۵ | تا سَحَر جُمله شب آن شاهِ عُلی | خود هَمی‌گوید اَلَسْتیّ و بَلی | |
| ۲۳۰۶ | کو بَلی‌گو؟ جُمله را سَیْلاب بُرد | یا نَهَنگی خورْد کُل را کِرْد و مُرد | |
| ۲۳۰۷ | صُبح‌دَم چون تیغِ گوهردارِ خَود | از نیامِ ظُلْمَتِ شب بَرکَنَد | |
| ۲۳۰۸ | آفتابِ شرقْ شب را طی کُند | از نَهَنگ آن خورْده‌ها را قَی کُند | |
| ۲۳۰۹ | رَسته چون یونُس ز معدهٔ آن نهنگ | مُنْتَشِر گردیم اَنْدَر بو و رَنگ | |
| ۲۳۱۰ | خَلْق چون یونُس مُسَبِّح آمدند | کَنْدَر آن ظُلْماتْ پُر راحت شُدند | |
| ۲۳۱۱ | هر یکی گوید به هنگامِ سَحَر | چون زِ بَطْنِ حوتِ شب آید به در | |
| ۲۳۱۲ | کِی کَریمی که در آن لَیْلِ وَحِش | گنجِ رَحمَت بِنْهی و چندین چَشِش | |
| ۲۳۱۳ | چَشمْ تیز و گوشْ تازه تَنْ سَبُک | از شبِ هَمچون نَهَنگِ ذوالْحُبُک | |
| ۲۳۱۴ | از مَقاماتِ وَحِشْ‌رو زین سِپَس | هیچ نَگْریزیم ما با چون تو کَس | |
| ۲۳۱۵ | موسی آن را نارْ دید و نورْ بود | زَنگی‌یی دیدیمْ شب را حور بود | |
| ۲۳۱۶ | بَعد ازین ما دیده خواهیم از تو بَس | تا نَپوشَد بَحْر را خاشاک و خَس | |
| ۲۳۱۷ | ساحِران را چَشمْ چون رَست از عَمی | کَفْ‌زَنان بودند بی‌این دست و پا | |
| ۲۳۱۸ | چَشمْ‌بند خَلْقْ جُز اَسْباب نیست | هر کِه لَرْزَد بر سَبَب زَ اصْحاب نیست | |
| ۲۳۱۹ | لیکْ حَق اَصْحابَنا اَصْحاب را | دَر گُشاد و بُرد تا صَدْرِ سَرا | |
| ۲۳۲۰ | با کَفَش نامُسْتَحِقّ و مُسْتَحِق | مُعْتَقانِ رَحمَت‌اَند از بَندِ رِق | |
| ۲۳۲۱ | در عَدَم ما مُسْتَحِقّانْ کِی بُدیم | که بَرین جان و بَرین دانشْ زدیم؟ | |
| ۲۳۲۲ | ای بِکَرده یارْ هر اَغْیار را | وِیْ بِداده خِلْعَتِ گُلْ خار را | |
| ۲۳۲۳ | خاکِ ما را ثانیا پالیز کُن | هیچ نی را بارِ دیگر چیز کُن | |
| ۲۳۲۴ | این دعا تو اَمْر کردی زِابْتِدا | وَرْنه خاکی را چه زَهْره‌یْ این بُدی؟ | |
| ۲۳۲۵ | چون دُعامان اَمْر کردی ای عُجاب | این دُعایِ خویش را کُن مُسْتَجاب | |
| ۲۳۲۶ | شبْ شِکَسته کَشتیِ فَهْم و حَواس | نه امیدی مانْده نه خَوْف و نه یاس | |
| ۲۳۲۷ | بُرده در دریایِ رَحمَت ایزدم | تا زِ چه فَن پُر کُند بِفْرستدم | |
| ۲۳۲۸ | آن یکی را کرده پُر نورِ جَلال | وآن دِگَر را کرده پُر وَهْم و خیال | |
| ۲۳۲۹ | گَر به خویشم هیچ رای و فن بدی | رای و تَدْبیرَم به حُکْمِ من بُدی | |
| ۲۳۳۰ | شب نرفتی هوش بی‌فَرمانِ من | زیرِ دامِ من بُدی مُرغانِ من | |
| ۲۳۳۱ | بودمی آگَهْ زِ مَنْزِل‌هایِ جان | وَقتِ خواب و بی‌هُشی و اِمْتِحان | |
| ۲۳۳۲ | چون کَفَم زین حَلّ و عَقْدِ او تَهی‌ست | ای عَجَب این مُعْجَبیِّ من زِ کیست؟ | |
| ۲۳۳۳ | دیده را نادیده خود اِنْگاشتم | بازْ زَنْبیلِ دُعا بَرداشتم | |
| ۲۳۳۴ | چون اَلِف چیزی ندارم ای کَریم | جُز دلی دلتَنگ‌تَر از چَشمِ میم | |
| ۲۳۳۵ | این اَلِف وین میمْ اُمّ بودِ ماست | میمِ اُمْ تَنگ است اَلِف زو نَرگداست | |
| ۲۳۳۶ | آن اَلِف چیزی ندارد غافِلی‌ست | میمِ دِلْتَنگ آن زمانِ عاقلی‌ست | |
| ۲۳۳۷ | در زمانِ بی‌هُشی خودْ هیچ من | در زمانِ هوشْ اَنْدَر پیچ مَنِه | |
| ۲۳۳۸ | هیچِ دیگر بر چُنین هیچی مَنِهْ | نامِ دولَت بر چُنین پیچی مَنِهْ | |
| ۲۳۳۹ | خود ندارم هیچ بِهْ سازد مرا | که زِ وَهْمِ دارم است این صد عَنا | |
| ۲۳۴۰ | دَر ندارم هم تو داراییم کُن | رَنْج دیدم راحت‌اَفْزاییم کُن | |
| ۲۳۴۱ | هم در آبِ دیده عُریان بیسْتَم | بر دَرِ تو چون که دیده نیسْتَم | |
| ۲۳۴۲ | آبِ دیده‌یْ بَندهٔ بی‌دیده را | سَبزه‌یی بَخش و نَباتی زین چَرا | |
| ۲۳۴۳ | وَرْ نَمانَم آب آبَم دِهْ زِعَیْن | هَمچو عَیْنَیْنِ نَبی هَطّا لَتَیْن | |
| ۲۳۴۴ | او چو آبِ دیده جُست از جودِ حَق | با چُنان اِقْبال و اِجْلال و سَبَق | |
| ۲۳۴۵ | چون نباشم زَاشْکِ خونْ باریکْ‌ریس؟ | من تَهی‌دستِ قُصورِ کاسه لیس | |
| ۲۳۴۶ | چون چُنان چَشمْ اشک را مَفْتون بُوَد | اشکِ من باید که صد جَیْحون بُوَد | |
| ۲۳۴۷ | قَطره‌یی زان زین دو صد جَیْحون بِهْ است | که بِدان یک قطره اِنْس و جِنْ بِرَست | |
| ۲۳۴۸ | چون که باران جُست آن روضه‌یْ بهشت | چون نَجویَد آبْ شوره‌خاکِ زشت؟ | |
| ۲۳۴۹ | ای اَخی دَست از دُعا کردن مَدار | با اِجابَت یا رَدِ اویَت چه کار؟ | |
| ۲۳۵۰ | نان که سَدّ و مانِعِ این آب بود | دست از آن نان می‌بِبایَد شُست زود | |
| ۲۳۵۱ | خویش را موزون و چُست و سَخْته کُن | ز آبِ دیده نانِ خود را پُخْته کُن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!