مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۷۹ – آواز دادنِ هاتِف مَر طالِبِ گنج را و اِعْلام کردن از حقیقتِ اَسْرارِ آن
| ۲۳۵۲ | اَنْدَرین بود او که اِلْهام آمَدَش | کَشف شُد این مشکلات از ایزَدَش | |
| ۲۳۵۳ | کو بِگُفتَت در کَمانْ تیری بِنِه | کِی بُگَفتَنْدَت که اَنْدَر کَش تو زِه؟ | |
| ۲۳۵۴ | او نگُفتَت که کَمان را سخت‌کَش | در کَمان نِهْ گفت او نه پُر کُنَش | |
| ۲۳۵۵ | از فُضولی تو کَمانْ اَفْراشتی | صَنْعَتِ قَواسّی‌یی بَر داشتی | |
| ۲۳۵۶ | تَرکِ این سَخته کَمانی رو بِگو | در کَمان نِهْ تیر و پُرّیدن مَجو | |
| ۲۳۵۷ | چون بِیُفتد بَر کَن آن‌جا می‌طَلَب | زور بُگْذار و به زاری جو ذَهَب | |
| ۲۳۵۸ | آنچه حَقّ است اَقْرَب از حَبْلُ الْوَرید | تو فَکَنده تیرِ فِکْرَت را بَعید | |
| ۲۳۵۹ | ای کَمان و تیرها بَر ساخته | صَیْدْ نزدیک و تو دور اَنْداخته | |
| ۲۳۶۰ | هرکِه دوراَنْدازْتَر او دورتَر | وَزْ چُنین گنج است او مَهْجورتَر | |
| ۲۳۶۱ | فلسفی خود را از اندیشه بِکُشت | گو بِدو کوراست سویِ گنجْ پُشت | |
| ۲۳۶۲ | گو بِدو چَندان که اَفْزون می‌دَوَد | از مُرادِ دِلْ جُداتَر می‌شود | |
| ۲۳۶۳ | جاهِدوا فینا بِگُفت آن شهریار | جاهِدوا عَنّا نگفت ای بی‌قَرار | |
| ۲۳۶۴ | هَمچو کَنْعانْ کو زِ نَنگِ نوح رفت | بر فَرازِ قُلّهٔ آن کوهِ زَفْت | |
| ۲۳۶۵ | هرچه اَفْزون‌تَر هَمی‌جست او خَلاص | سویِ کُهْ می‌شُد جُداتَر از مَناص | |
| ۲۳۶۶ | هَمچو این دَرویشْ بَهْرِ گنج و کان | هر صَباحی سَخت‌تُر جُستی کَمان | |
| ۲۳۶۷ | هر کَمانی کو گرفتی سَخت‌تر | بود از گنج و نِشانْ بَدبَخت‌تَر | |
| ۲۳۶۸ | این مَثَل اَنْدَر زمانه جانی است | جانِ نادانانْ به رَنجْ اَرْزانی است | |
| ۲۳۶۹ | زان که جاهِل نَنگ دارد زُ اوسْتاد | لاجَرَم رفت و دُکانی نو گُشاد | |
| ۲۳۷۰ | آن دُکانْ بالایِ اُستاد ای نِگار | گَنْده و پُر گُزْدُم است و پُر زِ مار | |
| ۲۳۷۱ | زود ویران کُن دُکان و بازگَرد | سویِ سَبزه وْ گُلْبُنان و آبْ‌خَورد | |
| ۲۳۷۲ | نه چو کَنْعان کو زِ کِبْر و ناشِناخت | از کُهِ عاصِمْ سفینه‌یْ فَوْز ساخت | |
| ۲۳۷۳ | عِلْمِ تیراَنْدازی اَش آمد حِجاب | وان مُرادْ او را بُده حاضر به جیب | |
| ۲۳۷۴ | ای بَسا عِلْم و ذَکاوات و فِطَن | گشته رَهْ‌رو را چو غول و راه‌زَن | |
| ۲۳۷۵ | بیش‌تَراَصْحابِ جَنَّت اَبْلَهَند | تا زِ شَرِّ فَیْلَسوفی می‌َرَهَند | |
| ۲۳۷۶ | خویش را عُریان کُن از فَضْل و فُضول | تا کُند رَحمَت به تو هر دَمْ نُزول | |
| ۲۳۷۷ | زیرکی ضِدِّ شِکَسْتَست و نیاز | زیرکی بُگْذار و با گولی‌بِساز | |
| ۲۳۷۸ | زیرکی دان دامِ بُرد و طَمْع و گاز | تا چه خواهد زیرکی را پاکْ‌باز؟ | |
| ۲۳۷۹ | زیرکان با صَنْعَتی قانِع شُده | اَبْلَهان از صُنْع در صانِع شُده | |
| ۲۳۸۰ | زان که طِفْلِ خُرد را مادر نَهار | دست و پا باشد نهاده بر کِنار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!