مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۸۰ – حِکایَتِ آن سه مُسافرِ مسلمان و تَرسا و جُهود و آن که به مَنْزِل قوتی یافتند و تَرسا و جهود سیر بودند گفتند این قوت را فردا خوریم مُسلمان صایِم بود گرسنه مانْد از آن که مَغْلوب بود

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا
سه مسافر یهودی، مسیحی و مسلمان باهم همسفر شدند. در راه به منزلی رسیدند. صاحبخانه حلوایی به آنها داد. وقت مغرب بود و مسلمان چون روز را روزه دار بود گرسنه بود و می‌خواست حلوا را همان لحظه بخورند اما دو نفر دیگر که سیر بودند گفتند حلوا را بگذاریم برای فردا. پس از بحث سر زمان خوردن حلوا، قرار شد هر سه نفر صبحدم خوابی را که شب دیده‌اند بازگو کرده و هرکس خوابی بهتر دیده بود حلوا به او رسد. صبح شد. یهودی گفت: دیشب خواب دیدم موسی آمد و مرا به کوه طور برد و مکاشفاتی چند به من داد. مسیحی گفت: به خواب دیدم عیسی مرا به آسمان برد و اسراری را بر من مکشوف داشت و چون خواب من در آسمان بود و خواب تو در زمین، پس خواب من بر تو فضیلت دارد و حلوا از آن من است. اما آنها بی‌خبر از آن بودند که مسلمان نیم‌شب حلوا را یکجا خورده است. نوبت که به مسلمان رسید با لحنی طعنه آمیز که کنایه به دروغگویی آنها بود گفت: دیشب رسول خدا(ص) را دیدم که به من گفت حالا که رفیقت همراه موسی به کوه طور رفته دیگری با عیسی به آسمان شده است، پس زود بلند شو و معطل نکن و حلوا را بخور. من هم نتوانستم فرمان رسول را اطاعت نکنم.

مقصود از بیان این حکایت در نظر مولانا، دست برداشتن از زیرکی‌های خودبینانه و ریاکارانه و پیوستن به ساده دلی عارفانه است.