مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۸۱ – حِکایَتِ اُشتُر و گاو و قُچ که در راه بَندِ گیاه یافتند هر یکی می‌گفت من خورم
| ۲۴۶۳ | اُشتُر و گاو و قُچی در پیشِ راه | یافتند اَنْدَر رَوِش بَندی گیاه | |
| ۲۴۶۴ | گفت قُچ بَخْش اَرْ کُنیم این را یَقین | هیچ کَس از ما نگردد سیر ازین | |
| ۲۴۶۵ | لیکْ عُمرِ هرکِه باشد بیش تَر | این عَلَف اوراست اولی گو بِخَور | |
| ۲۴۶۶ | که اَکابِر را مُقَدَّم داشتن | آمده‌ست از مُصْطَفی اَنْدَر سُنَن | |
| ۲۴۶۷ | گَرچه پیران را دَرین دورِ لِئام | در دو موضِع پیش می‌دارند عام | |
| ۲۴۶۸ | یا در آن لوتی که آن سوزان بُوَد | یا بر آن پُلْ کَزْ خَلَل ویران بُوَد | |
| ۲۴۶۹ | خِدمَتِ شیخی بزرگی قایِدی | عامْ نارَد بی‌قَرینه‌یْ فاسِدی | |
| ۲۴۷۰ | خیرَشان این است چِه بْوَد شَرَّشان؟ | قُبْحَشان را باز دان از فَرَّشان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!