مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹۰ – قِصّهٔ آن که گاو بَحْری گوهرِ کاویانْ از قَعْرِ دریا بَر آوَرَد شب بر ساحلِ دریا نَهَد در دُرَخش و تابِ آن می‌چَرَد بازرگان از کَمین بُرون آید چون گاو از گوهر دورتَر رفته باشد بازرگان به لَجْمِ و گِلِ تیره گوهر را بِپوشانَد و بر درخت گُریزد اِلی آخِرِ الْقِصّه و التَّقْریب
| ۲۹۳۰ | گاوِ آبی گوهر از بَحْر آوَرَد | بِنْهَد اَنْدَر مَرْج و گِردَش می‌چَرَد | |
| ۲۹۳۱ | در شُعاعِ نورِ گوهر گاوِ آب | می‌چَرَد از سُنبُل و سوسَنْ شِتاب | |
| ۲۹۳۲ | زان فَکَنده‌یْ گاوِ آبی عَنْبَراست | که غذایَش نَرگس و نیلوفراست | |
| ۲۹۳۳ | هرکِه باشد قوتِ او نورِ جَلال | چون نَزایَد از لَبَش سِحْرِ حَلال؟ | |
| ۲۹۳۴ | هرکِه چون زنبور وَحْیَسْتَش نَفَل | چون نباشد خانهٔ او پُر عَسَل؟ | |
| ۲۹۳۵ | می‌چَرَد در نورِ گوهر آن بَقَر | ناگهان گردد زِ گوهرْ دورتَر | |
| ۲۹۳۶ | تاجری بر دُر نَهَد لَجْمِ سیاه | تا شود تاریکْ مَرْج و سَبزه‌گاه | |
| ۲۹۳۷ | پَس گُریزد مَردِ تاجر بر درخت | گاوْجویان مَرد را با شاخِ سَخت | |
| ۲۹۳۸ | بیست بار آن گاو تازد گِردِ مَرْج | تا کُند آن خَصْم را در شاخْ دَرْج | |
| ۲۹۳۹ | چون ازو نومید گردد گاوِ نَر | آید آن جا که نهاده بُد گُهَر | |
| ۲۹۴۰ | لَجْم بینَد فَوْقِ دُرِّ شاهْوار | پَس زِ طین بُگْریزَد او اِبْلیس‌وار | |
| ۲۹۴۱ | کان بِلیس از مَتْنِ طین کور و کَراست | گاوْ کِی داند که در گِل گوهراست؟ | |
| ۲۹۴۲ | اِهْبِطوا اَفْکَند جان را در حَضیض | از نمازش کرد مَحْرومْ این مَحیض | |
| ۲۹۴۳ | ای رَفیقان زین مَقیل و زان مَقال | اِتِّقوا اِنِّ الْهَوی حَیْضُ الرِّجال | |
| ۲۹۴۴ | اِهْبِطوا اَفْکَند جان را در بَدَن | تا به گِلْ پنهان بُوَد دُرِّ عَدَن | |
| ۲۹۴۵ | تاجرش دانَد وَلیکِن گاوْ نی | اَهْلِ دل دانند و هر گِل‌کاوْنی | |
| ۲۹۴۶ | هر گِلی کَنْدَر دلِ او گوهری‌ست | گوهرش غَمّاز طینِ دیگری‌ست | |
| ۲۹۴۷ | وان گِلی کَزْ رَشِّ حَقْ نوری نیافت | صُحبَتِ گِل‌هایِ پُر دُر بَر نتافت | |
| ۲۹۴۸ | این سُخَن پایان ندارد موشِ ما | هست بر لب‌هایِ جو بر گوشِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!