مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹۱ – رُجوع کردن به قِصّهٔ طَلَب کردنِ آن موشْ آن چَغْز را لب‌لبِ جو و کَشیدن سَر رشته تا چَغْز را در آب خَبَر شود از طَلَبِ او
| ۲۹۴۹ | آن سِرِشته‌یْ عشقْ رشته می‌کَشَد | بر امیدِ وَصْلِ چَغْزِ با رَشَد | |
| ۲۹۵۰ | می‌تَنَد بر رشتهٔ دلْ دَم به دَم | که سَرِ رشته به دست آورده‌ام | |
| ۲۹۵۱ | هَمچو تاری شُد دل و جان در شُهود | تا سَرَ رشته به من رویی نمود | |
| ۲۹۵۲ | خود غُرابُ الْبَیْن آمد ناگهان | بر شکارِ موش و بُردش زان مکان | |
| ۲۹۵۳ | چون بَر آمَد بر هوا موش از غُراب | مُنْسَحِب شُد چَغْز نیز از قَعْرِ آب | |
| ۲۹۵۴ | موش در مِنْقارِ زاغ و چَغْز هم | در هوا آویخته پا در رَتَم | |
| ۲۹۵۵ | خَلْق می‌گفتند زاغ از مَکْر و کَیْد | چَغزِ آبی را چگونه کرد صَیْد؟ | |
| ۲۹۵۶ | چون شُد اَنْدَر آب و چونَش در رُبود؟ | چُغْزِ آبی کِی شکارِ زاغ بود؟ | |
| ۲۹۵۷ | چَغْز گفتا این سِزایِ آن کسی | کو چو بی‌آبان شود جُفتِ خَسی | |
| ۲۹۵۸ | ای فَغان از یارِ ناجِنْس ای فَغان | هم‌نِشینِ نیک جویید ای مِهان | |
| ۲۹۵۹ | عقل را اَفْغان زِ نَفْسِ پُر عُیوب | هَمچو بینیِّ بَدی بر رویِ خوب | |
| ۲۹۶۰ | عقل می‌گُفتَش که جِنْسیَّت یَقین | از رَهِ مَعنی‌ست نی از آب و طین | |
| ۲۹۶۱ | هین مَشو صورت‌پَرَست و این مگو | سِرِّ جِنْسیَّت به صورت در مَجو | |
| ۲۹۶۲ | صورت آمد چون جَماد و چون حَجَر | نیست جامِد را زِ جِنْسیَّت خَبَر | |
| ۲۹۶۳ | جانْ چو مور و تَنْ چو دانه‌یْ گندمی | می‌کَشانَد سو به سویَش هر دَمی | |
| ۲۹۶۴ | مور دانَد کان حُبوبِ مُرْتَهَن | مُسْتَحیل و جِنْسِ من خواهد شُدن | |
| ۲۹۶۵ | آن یکی موری گرفت از راهِ جَو | مورِ دیگر گندمی بِگْرفت و دو | |
| ۲۹۶۶ | جَو سویِ گندم نمی‌تازد ولی | مورْ سویِ مورِ می‌آید بَلی | |
| ۲۹۶۷ | رفتنِ جو سویِ گندمْ تابِع است | مور را بین که به جِنْسَش راجِع است | |
| ۲۹۶۸ | تو مگو گندم چرا شُد سویِ جو؟ | چَشم را بر خَصْم نِهْ نی بر گِرو | |
| ۲۹۶۹ | مورِ اَسْوَد بر سَرِ لِبْدِ سیاه | مورْ پنهان دانه پیدا پیشِ راه | |
| ۲۹۷۰ | عقل گوید چَشم را نیکو نِگَر | دانه هرگز کِی رَوَد بی دانه‌بَر؟ | |
| ۲۹۷۱ | زین سَبَب آمد سویِ اَصْحابْ کَلْب | هست صورت‌ها حُبوب و مورْ قَلْب | |
| ۲۹۷۲ | زان شود عیسی سویِ پاکانِ چَرخ | بُد قَفَص‌ها مُختلفْ یک جِنْس فَرخ | |
| ۲۹۷۳ | این قَفَص پیدا و آن فَرخَش نَهان | بی‌قَفَص کَش کیِ قَفَص باشد رَوان؟ | |
| ۲۹۷۴ | ای خُنُک چَشمی که عَقلَسْتَش امیر | عاقِبَت‌بین باشد و حَبْر و قَریر | |
| ۲۹۷۵ | فَرقِ زشت و نَغْز از عقل آوَرید | نی زِ چَشمی کَزْ سِیَه گفت و سِپید | |
| ۲۹۷۶ | چَشمْ غِرّه شُد به خَضْرایِ دِمَن | عقل گوید بر مِحَکِّ ماشْ زَن | |
| ۲۹۷۷ | آفَتِ مُرغ است چَشمِ کامْ‌بین | مَخْلَصِ مُرغ است عقلِ دامْ‌بین | |
| ۲۹۷۸ | دامِ دیگر بُد که عَقلَش دَر نَیافت | وَحْیِ غایب‌بین بدین سو زان شِتافت | |
| ۲۹۷۹ | جِنْس و ناجِنْس از خِرَد دانی شِناخت | سویِ صورت‌ها نَشایَد زود تاخت | |
| ۲۹۸۰ | نیست جِنْسیَّت به صورتْ لی و لَک | عیسی آمد در بَشَرْ جِنْسِ مَلَک | |
| ۲۹۸۱ | بَرکَشیدش فَوْقِ این نیلی‌حِصار | مُرغِ گَردونی چو چَغْزَش زاغْ‌وار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!